Λουλούδι είσαι της θάλασσας,
του ήλιου είσαι παιχνίδι,
της νύχτας είσαι τ’ όνειρο
της μέρας το στολίδι.
Με τις βροχούλες λούζεσαι
κι ο ήλιος σε χτενίζει
με τα χρυσά τα χτένια του
και σκύβει και μυρίζει
τ΄ αρώματα σου και μεθάει
και μεθυσμένος γέρνει,
στα γαλανά σου τα νερά
κι ο ύπνος τονε παίρνει
σε μαξιλάρι κόκικνο
σε χρυσαφί σεντόνι
σου δίνει το στερνό φιλί
κι από τη γλύκα λιώνει.
Καμάρι είσαι της θάλασσας
του ήλιου είσαι ερωμένη
και των νησιών βασίλισσα
στα πράσινα ντυμένη.
Ξενιτεμένων ο καημός
των ξένων ξελογιάστρα,
παίζεις τη μέρα με το φως
τις νύχτες σου με τ’ άστρα.
Και μένανε με μάγεψες,
στα μάτια με κοιτάς,
τη μοίρα μου σημάδεψες
και σκλάβο με κρατάς.
Τα νιάτα μου τα ξόδεψα
στης ομορφιάς σου τον τρύγο,
με τις σειρήνες χόρεψα
και δε μπορώ να φύγω.
Σφιχτά μαζί σου δέθηκα,
πως να σε χωριστώ
τα χρόνια που μου μείνανε
και κείνα στα χρωστώ!
Γιώργος Ν. Κουρεμένος
