Κατ’ αρχήν όταν διάβαζα για μια περιοδεία Χατζημάρκου και Κόκκινου, νόμιζα στην αρχή πως ήταν λάθος και το δεύτερο δεν αντιπροσώπευε επίθετο αλλά τα μαλλιά συγκεκριμένης φίλτατης υποψήφιας, μα αυτό δεν είναι της παρούσης, αφορμή μούδωσε!
Της παρούσης είναι να εκμυστηρευθώ το πώς τους φίλους τους τιμώρησε δια του αποκλεισμού έστω και από την όποια τυχαία ή ασταθή χαιρετούρα και σήμερα δεν βλέπουμε δίπλα του, όπως θα έπρεπε τους καρδιακούς υποστηρικτές που έσκιζαν τα ρούχα τους για πάρτη του, φτάνοντας στο σημείο να κόψει κάθε γέφυρα επικοινωνίας μαζί τους. Αλήθεια, πού είναι ο Διαγορίτης πρώην φίλος του;
Πού είναι αλήθεια ο νυν πρόεδρος του ΕΒΕΔ; Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο, πάντως οι κακές γλώσσες λένε πως τα τσούγκρισε προ πολλού, χωρίς λόγο κι αιτία κάτι σαν τα …βρισίδια που έριχνε τελευταία και σε μένα προσωπικά, πιστεύοντας πως βγήκα στο ραδιόφωνο ξανά για να του κόψω ψήφους ή για να βγάλω τον Χατζή!! Λυπάμαι, μα δεν θα τον ψήφιζα όπως και νάτανε το πράγμα.
Οχι γιατί δεν τον νιώθω φίλο μου, μα περισσότερο γιατί θεώρησε πως οι Νεοδημοκράτες έχουμε μια υποχρέωση απέναντι του, γιατί έχει το Θείο χάρισμα να στέφεται …υποψήφιος. Δεν θα τον ψήφιζα γιατί την πολυσυλλεκτικότητα που αναζητούσε την μετέτρεψε σε ένα βράδυ σε κομματικό γυράδικο, που θέση είχε μόνο ο Μπάμπης και η παρέα του.
Δεν θα τον ψήφιζα γιατί δεν γουστάρω την φάτσα του ρε παιδί μου, είναι κακό; Είναι κακό, να ψηφίζω με το συναίσθημα, με τις φυσιογνωμίες; (Αλλωστε για να είμαι δίκαιος και με τον εαυτό μου, πολλές φορές μου έχουν πει τα ίδια, γι αυτό και δεν κατάφερα, αυτό που περίμενα κάποτε).
Μα δεν θα τον ψήφιζα ακόμη, γιατί θεωρώ πως έχει μια τάση ρεβανς που του βγαίνει, χωρις ακόμη νάχει κάνει βήμα στην πολιτική και μιας μέρας άσκηση εξουσίας. Θα μου θυμίσει μια πιθανή εκλογή του, μέρες κάποιων άλλων, που έκαναν τους μισούς Ροδίτες να χαθούν από το Δημαρχείο της Ρόδου για μια εικοσαετία. Θα μου πεις, παράδειγμα είναι αυτό;
Φαντάσου τον στον θρόνο και γύρω – γύρω τους λογής λογής κονδυλοφόρους που έχουν αλλάξει ως τώρα όλα τα κόμματα, για να καταφέρουν να διατηρηθούν στην επικαιρότητα… Να σου πω τώρα, δεν θα τον ψήφιζα γιατί ξέρω πως δεν θα λέει καλημέρα ούτε σε φιλους ούτε σε αντιπάλους του.
Και άντε να είσαι φίλος και να σου κόψει ξαφνικά την καλημέρα. Και άντε να είσαι και Νεοδημοκράτης, πονεμένος από την κατάντια του κόμματος σου, αγωνιστής στα δύσκολα χρόνια και να σου βγει το καρπούζι περισσότερο …κόκκινο απ’ ο,τι το περιμένεις: Θα κυνηγάς την Νέα Τάξη πραγματων στο κόμμα σου ή θα πάς ολοταχώς σε ένα άλλο, κουρασμένος και μουδιασμενος από τον …φόβο των ακραίων που καραδοκούν!
Να σου πω φίλε μου: Είμαι από τα γεννοφάσκια μου στο χώρο της Νέας Δημοκρατίας. Ο πατέρας μου δεν διετέλεσε δήμαρχος ή κοινοτάρχης της Χούντας.
Δεν ήταν χουντικός, ήταν δεξιός, Δεξιούρας από τους λίγους. Συντηρητικός και μετρημένος. Καραμανλικός με πατέντα. Που κάποτε έπιασε με τον φίλο του τον Μιχάλη τον Καπετανάκη και γέμισε – στα μαύρα χρόνια της Χούντας – φωτογραφίες του Καραμανλή το ΑΚΤΑΙΟΝ και την Νέα Αγορά. Και θυμάμαι να μου λέει η μάνα μου για κάποιον αστυνομικό διοικητή ή στρατιωτικό ονόματι Ψαράκη που τον βούτηξε και τον κράτησε δυό μέρες στα κρατητήρια, θεωρώντας πως οι φωτογραφίες του Εθνάρχη μόνο από τη Ροδιακή της εποχής θα μπορούσαν να βρεθούν. Την Ροδιακή που είχε την διεύθυνση της για πολλά χρόνια.
Ναι, με την ιστορία αυτή και με την δική μου, που σίγουρα θα ήθελα κάποτε να πω δύο κουβέντες γι αυτήν, δεν θα επιτρέψω στον εαυτό μου να μην είμαι τίμιος με την συνείδηση μου. Δεν ψηφίζω από κει, δεν ψηφίζω όμως τέτοια επιλογή.
Τι μου μένει; Να βρω κάπου, εκεί που θα εκπροσωπηθώ άξια, χωρίς μεμψιμοιρία, χωρίς πάθη, χωρίς μίσος!
Τι να το κάνουμε το μίσος; Εδώ το μόνο που μας μένει είναι άλλο, κι ύστερα από ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας, το συνειδητοποιείς και το κάνεις σημαία!
Λοιπόν, ναι, ρε φίλε: Δεν σε πάω.
Δεν ήσουν ποτέ συνοδοιπόρος στους αγώνες, στις μάχες, στις πλατείες, στον τοίχο του αεροδρομίου, στα σκαλιά του Βενετοκλείου, στα φεστιβάλ της νεολαίας μας, στις γιορτές της ΟΝΝΕΔ, στους αγώνες των συντρόφων μου, στις μάχες των φίλων μου. Πού ήσουν όταν ο φίλος και αγαπημένος ο Βαγγέλης ο Πιπίνος που προσφατα τον χασαμε αιφνίδια, έτρωγε ξύλο στα Πλατανάκια; Πού ήσουν όταν τρώγαμε ξύλο; Πού ήσουν οταν χαιρόμασταν για νίκες; Πού ήσουν όταν παίρναμε τον δήμο της Ρόδου; Πού ήσουν στους αγώνες του Βενετοκλή, του Σίμου, του Χατζή, του Τάσου, του Τέλη, που ήσουν στους δικούς μας αγώνες; Σε θυμάται κανείς; Ξέρεις να κολλάς αφίσσα; Ξέρεις να φτιάχνεις την κόλλα για την αφισσοκόλληση; Ξέρεις την ντουντούκα; Ξέρεις πώς θα πρέπει να σκίσεις το πανί για να κινείται το πανώ και να φαίνονται συνθήματα και γράμματα;
Φίλε μου, όχι δεν θα πάρω! Εστω κι αν ο Μπάμπης κάτι απ’ όλα αυτά έκανε, δεν μπορεί να σε ταυτίσω μαζί του γιατί τότε θα ψάχνω κι άλλα.
Ναι ρε φίλε! Δεν έχω υποχρέωση απέναντι σου και δεν βλέπω πως μπορείς να προσφέρεις κάτι καλό για τα παιδιά μου. Αν το πίστευα, να ξέρεις, θα ήμουν όχι απλά ψηφοφόρος αλλά και κουβαλητής σου. Και να ξέρεις κάτι.
Ο Καθένας δοκιμάζεται, δοκιμάζεται, ξαναδοκιμάζεται και στο τέλος πάει στο σπίτι του.
Ρώτα ρε φίλε, τους φίλους σου που δεν είναι πια κοντά σου…
Γιατί άραγε;
ΥΓ. Ενας λόγος που είπα να μην ασχοληθώ με το ραδιόφωνο ξανά και μάλιστα σε προεκλογική περίοδο ήταν για να μην μου πει ο κάθε κατεργάρης για …χαρτζιλίκι ή για να μην μου προσάψει κατηγόρια στήριξης. Τι να την κάνω μια προσπάθεια στήριξης σε υποψήφιο; Να κερδίσω την εύνοια του στο μέλλον; Γι αυτή την εύνοια πήρα βραβείο, όταν έδωσα το αίμα μου και στο τέλος ο …Λάρης έκανε το …κουμάντο!!
Πηγή : ipaper.gr
