Ένα μοναστήρι κρυμμένο σε βάθος σε μια καταπράσινη περιοχή, στους πρόποδες του Ατταβύρου θέτει τα όρια των χωριών Λαέρμων, Αγίου Ισιδώρου και Έμπωνας.
Πρόκειται ίσως για την αρχαιότερη Μονή στο νησί της Ρόδου, κτισμένη τον 9ο αιώνα. Μια ακμάζουσα Μονή, με την περίφημη Βιβλιοθήκη της, θησαυρό για ολόκληρο το νησί, η οποία δυστυχώς λεηλατήθηκε δεκάδες φορές και καταστράφηκε ολοσχερώς. Τη μεγαλύτερη λεηλασία υπέστη από τον Ανδρόνικο Παλαιολόγο, την εποχή που τη Ρόδο διοικούσε ο Λέον Γαβαλάς. Πάντοτε επρόκειτο για μια Μονή την οποία φρόντιζαν μοναχοί, γνώριζε την ακμή, είχε μεγάλη κτηματική περιουσία και κειμήλια ανεκτίμητης αξίας.
Από τον 9ο αιώνα μέχρι και την Ιπποτοκρατία διασώζονται στοιχεία για τους μοναχούς και τους ηγούμενους που διετέλεσαν στη Μονή. Κατά την Τουρκοκρατία δυστυχώς η Μονή εκκενώθηκε και ερημώθηκε. Τα στοιχεία φανερώνουν ότι ίσως αποτελούσε μετόχι της Βασιλικής και Πατριαρχικής Μονής της Πάτμου του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, καθώς τιμάται το όνομα του ίδιου Αγίου, αλλά το ίδιο προκύπτει και από πολλά έγγραφα και κώδικες που υπήρχαν στη Βιβλιοθήκη.
Για την ονομασία της Μονής υπάρχουν δυο εκδοχές. Η μία είναι πως πήρε το όνομα της από το βουνό “Αρταμίτιον”, τμήμα της οροσειράς του Ατταβύρου και η άλλη από τη Θεά Άρτεμις, στην οποία υπήρχε παλαιότερα ναός αφιερωμένος στο ίδιο σημείο.
Δυστυχώς η Μονή είχε υποστεί αλλεπάλληλες καταστροφές και αν και ανοικοδομήθηκε το 19ο αιώνα από τον Ηγούμενο Κύριλλο τον Λίνδιο, με καθολικό (1859), κελιά (1862), τέμπλο (1870), νερόμυλους, ελαιοτριβείο κλπ, έχει διασωθεί μόνο το περίτεχνο τέμπλο. Νέες αγιογραφίες του τέμπλου αγιογραφήθηκαν πρόσφατα από τις Μοναχές της ιεράς Μονής Παναγίας Υψενής.
Σε όλες τις δύσκολες εποχές για τη Ρόδο, η Μονή του Αρταμίτη αποτέλεσε πνευματικό και χριστιανικό πυρήνα θαλπωρής και γνώσης για τους κατοίκους του νησιού.
