Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας ήταν αυξημένα τα κρούσματα μεταδοτικών ασθενειών και ελλιπούς ιατρικής φροντίδας, καθώς στη Ρόδο δε λειτουργούσαν υγειονομεία από το κράτος. Έτσι η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ήταν 100% αρμοδιότητα των δήμων και των κοινοτήτων του νησιού.
Έτσι το 1889 λειτούργησε στη Ρόδο έως το 1926 το πρώτο πολιτικό νοσοκομείο με δωρεές πολιτών. Το σύστημα υγείας που είχε αναπτυχθεί, ήταν αυτόνομο και έτσι όπως απαιτούνταν για να καλύπτονται οι ανάγκες του κοινωνικού συνόλου και ιδιαίτερα των μειονεκτούντων στρωμάτων.
Οι κοινοτικοί γιατροί πληρώνονταν από το δήμο, έτσι οι υπηρεσίες τους προς τους κατοίκους του νησιού προσφέρονταν δωρεάν. Το 1911 όμως το σύστημα άλλαξε και ο Δήμος κάλυπτε τα έξοδα μόνο των απόρων. Οι υπόλοιποι πλήρωναν το χρόνο μια χρυσή λίρα για την ιατρική τους περίθαλψη, καθώς πλήρωναν και τα φάρμακα. Το 1933 καταργήθηκαν στη Ρόδο οι κοινοτικοί γιατροί, και άρχισε ο νέος θεσμός των κυβερνητικών γιατρών.
Με την Ιταλική κατάληψη της Ρόδου, το σύστημα υγείας παρέμεινε σχεδόν αναλλοίωτο, καθώς η κατάληψη θα ήταν προσωρινή. Παρόλα αυτά η ιταλική διοίκηση βοήθησε στη λειτουργία υγειονομείου και θαλάσσιων μεταφορών. Στη συνέχεια επανήλθε η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη που υπήρχε, διορίστηκαν δημοτικοί γιατροί και εμβολιάστηκε μεγάλο μέρος του πληθυσμού και κυρίως παιδιά. Επίσης έγινε μια προσπάθεια να θεσπιστεί ο κανονισμός λειτουργίας του Νοσοκομείου της Ρόδου και των διάφορων δημοτικών ιατρείων.
Μετά το τέλος του πρώτου παγκοσμίου πολέμου και την επικράτηση της Ιταλίας στα νησιά, παύουν να ασκούν το επάγγελμα της ιατρικής οι άτυπα πρακτικοί ιατροί και έχουν άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, μόνο οι έχοντες πτυχίο. Παρόλα αυτά δόθηκε άδεια ακήσεως επαγγέλματος σε 48 πρακτικούς ιατρούς, καθώς εξασκούσαν τ ο επάγγελμα πάνω από 6 έτη.
Με την σίγουρη πλέον εγκατάσταση των Ιταλών στα νησιά, στις 9 Αυγούστου 1924 λειτούργησε το Βασιλικό νοσοκομείο της Ρόδου, άρτια εξοπλισμένο με διευθυντή τον G.Gallina. Επίσης τον Αύγουστο του 1925, αναδιοργανώθηκε πλήρως το γραφείο υγιεινής και υπηρεσιών υγείας. Το 1927, άρχισαν να κατασκευάζονται τα ιαματικά λουτρά της Καλλιθέας. Τέλος, πάρθηκαν σημαντικά μέτρα κατά της ελονοσίας.
Κατά την Ιταλογερμανική κατοχή δεν άλλαξε τίποτα απολύτως στον τομέα της υγείας για τη Ρόδο. Όταν τη διοίκηση του νησιού πήραν οι Άγγλοι, η κατάσταση άγγιζε τα όρια της αθλιότητας με την πείνα, τον υποσιτισμό και την έλλειψη φαρμάκων να μαστίζει το νησί. Τότε ιδρύθηκε ακόμα ένα νοσοκομείο στο κέντρο της πόλης, το “Θέρμαι” καθώς και το σανατόριο της Βάρης.
Όταν ανέλαβε η ελληνική διοίκηση βρήκε μια διαλυμένη Ρόδο σε όλους τους τομείς και στην υγεία. Το υπουργείο υγιεινής έστειλε στη Ρόδο τον ταγματάρχη Τσακαλίδη και το Υπουργείο Κοινωνικής Πρόνοιας τον Χρήστο Παπαλουκά, ώστε να καταγραφούν οι ανάγκες για ένα νέο σύστημα υγείας. Οι προτάσεις αυτές άρχισαν να υλοποιούνται και να αναβαθμίζονται τα επόμενα χρόνια. Μερικές εξ αυτών για τη Ρόδο ήταν:
- Γενικό νοσοκομείο Ρόδου με 240 κρεβάτια
- Ένα πρεβαντόριο 50 κρεβατιών
- Ίδρυση πολυϊατρείων
- Κρατικό νοσοκομείο “Βασίλισσα Όλγα”
- Σανατόριο Βασίλισσα Φρειδερίκη”
- Κοινωνική ασφάλιση
- Στέγαση απόρων
και πολλές ακόμα που άρχισαν να δίνουν πνοές ανακούφισης στο λαό της Ρόδου.
