Τι θέλουμε και τι μας αξίζει για την επόμενη Κυριακή – Γράφει ο Γ.Τριάντος

 
Εδώ και πάνω από 25 χρόνια, η ατζέντα των δημοτικών εκλογών είναι σε γενικές γραμμές ίδια: Καθαριότητα, κακοδιαχείριση, ελλείψεις προσωπικού, κυκλοφοριακό, διοικητική οργάνωση, κτλ. Μια ατζέντα που συνήθως διαμορφώνεται από τα μίντια και αναγκαστικά υιοθετείται από τους υποψηφίους και τις παρατάξεις που προτιμούν πάντα να χρησιμοποιούν τα διλήμματα των εθνικών εκλογών σε μια καθ’ όλα τοπικού ενδιαφέροντος διαδικασία. Μια copy/paste ατζέντα που συνήθως διαπιστώνει και υπογραμμίζει τα χρόνια κοινωνικο-οικονομικά προβλήματα των δήμων και που αρκείται σε αυτό. Μια ατζέντα που συνήθως διανθίζεται και από ένα ή δυo θέματα επικαιρότητας για να μη φανεί πως είναι ένα παλιό back up.
Έτσι, αν στα 80’s οι δήμαρχοι μιλούσαν για αποπυρηνικοποιημένες ζώνες, δημοτικές τηλεοράσεις και ραδιόφωνα, σήμερα συμπεριλαμβάνουν στις προγραμματικές τους τα αποτεφρωτήρια, τους ποδηλατοδρόμους, τα free internet spots, την κοινωνική δικτύωση, την παρθενογένεση, την απολιτιστική πλευρά του πολιτισμού κλπ.Δεν θα ήθελα να μείνω στα αυτονόητα ζητήματα και στα κοινωνικοοικονομικά θέματα που οφείλει να επιλύει κάθε δημοτική αρχή. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν τα θεωρώ ουσιαστικά και σημαντικά. Εξυπακούεται πως είναι σημαντικό μια πόλη να διαθέτει μια αξιοπρεπή δημοτική τηλεόραση, ένα ραδιόφωνο, όπως και το να επιτρέπει στους ποδηλάτες να κινούνται με ασφάλεια. Φυσικά και είναι σημαντικό να στηρίζει τους αδύναμους πολίτες της και να προασπίζει τα δικαιώματα του κάθε πολίτη ανεξάρτητα φύλου, θρησκείας και πολιτισμού. Και ακόμη σημαντικότερο είναι να έχει τακτοποιήσει όχι μόνο τα χρηματοοικονομικά του δήμου της αλλά να συμβάλλει και στην τακτοποίηση των οικονομικών κάθε δημότη της.
Εξίσου σημαντικό όμως είναι, να δούμε γιατί επικεντρωνόμαστε συνεχώς στην ομαδοποίηση και ομογενοποίηση των προβλημάτων των πόλεων, σαν κάθε πόλη να μην έχει τα δικά της χαρακτηριστικά, τις δικές της παθογένειες, τα δικά της συγκριτικά πλεονεκτήματα, τους δικούς της διαφορετικούς ανθρώπους.Μπορεί να συγκριθεί η Θεσσαλονίκη με την Αθήνα; Είναι ίδια η Ρόδος, με τη Καβάλα με τη Λάρισα με το Καρπενήσι; Φυσικά και όχι. Πώς όμως φτάσαμε στο σημείο όπου τα επιμέρους αστικά τοπία να παρουσιάζουν τόσες εκπληκτικές ομοιότητες; Γιατί για παράδειγμα η Καλαμαριά, το Χαλάνδρι, το Μαρούσι και η Ρόδος έχουν σχεδόν πανομοιότυπα πεζοδρόμια, την ίδια λογική ακατανόητων μονοδρομήσεων, την ίδια αισθητική, από το αναρτημένο δημοτικό site έως το πλακόστρωτο;Καλούμαστε λοιπόν, να ψηφίζουμε δημοτικές παρατάξεις που έχουν σαν όραμα ένα αστικό μονότονο και πανομοιότυπο πρότυπο; Καλούμαστε να ψηφίσουμε προγράμματα που αφορούν στο όραμα του εκάστοτε δημάρχου, δίχως ποτέ να διευκρινίζεται τί ακριβώς περιλαμβάνει αυτό το όραμα και από πού εκπορεύεται;
Το 2014, εξακολουθούμε να αναζητούμε πόλεις για αδελφοποίηση στο εξωτερικό και πόλεις πρότυπα για να μιμηθούμε. Το 2014 αδυνατούμε να προτείνουμε στοιχειώδεις λύσεις, αδυνατούμε να επιλύσουμε εκείνα που για κάθε ευρωπαϊκό δήμο είναι αυτονόητα και σαν να έχουν γίνει όλα αυτά, περνάμε στο άλλο άκρο μιλώντας για τον μητροπολιτικό ρόλο των ελληνικών πόλεων. Μέσα σε μια κατακερματισμένη Ελλάδα, με οικονομικά αποδεκατισμένο και πολιτικά μονωμένο ανθρώπινο δυναμικό, κοιτάμε προς τη Δύση και ακόμη αναρωτιόμαστε για το αν πρέπει θα καταφέρουν οι μητέρες να στείλουν τα παιδιά τους σε βρεφονηπιακούς σταθμούς και για το αν οι τυφλοί και οι ανάπηροι δημότες θα βρίσκουν ελεύθερη τη διάβασή τους, για το αν ο δημότης θα πρέπει να είναι δεύτερη προτεραιότητα μετά τον τουρίστα – και, δυστυχώς, η ευαισθησία και η πρόνοια γι’ αυτά τα άτομα εκεί εξαντλείται.
Δεν θέλουμε ν’ αλλάξουμε τις πόλεις μας, γιατί δεν ξέρουμε πώς θέλουμε να τις κάνουμε. Γιατί οι πόλεις μας δεν πρέπει να είναι οι μεγαλογραφίες των χωριών μας, ούτε οι μικρογραφίες των αγαπημένων μας μητροπόλεων. Γιατί οι πόλεις δεν φτιάχνονται μέσα από βιαστικές ανταλλαγές απόψεων και συμβιβασμών σε κάποια από τις συνεδριάσεις της ΚΕΔΕ. Δεν γίνονται μητροπολιτικά κέντρα επειδή έχουν καθηλωμένους τους πολίτες τους σε κάποιο wi fi spot. Και δεν αποκτούν ταυτότητα ή πλούτο μόνο και μόνο επειδή έχουν ένα άψογο διοικητικό οργανόγραμμα.Οι πόλεις αλλάζουν όχι μόνο όταν αλλάζουν οι δήμαρχοι αλλά, όταν ανανεώνονται οι άνθρωποι που συνιστούν τοn θεσμό της τοπικής αυτοδιοίκησης. Άνθρωποι που διαθέτουν το δικό τους νέο τρόπο σκέψης και που, σύμφωνα μ’ αυτό, θα γραφτούν τα σύγχρονα αστικά δεδομένα. Χρειάζονται και άλλες ποιότητες, που θα επενδύουν στην παραγωγή σκέψης, στην ανανέωση, στην πρωτοπορία, στην ελευθερία έκφρασης και δημιουργίας. Γιατί ένας δήμος δεν είναι μόνο ένας διοικητικός μηχανισμός αλλά και ένας ζωντανός οργανισμός που τροφοδοτείται από όλα τα κύτταρά του.

Την επόμενη Κυριακή και πιθανότατα και την μεθεπόμενη, ένα κεντρικό δίλημμα πρέπει να αντιμετωπίσουν οι ροδίτες και όχι μόνο ενόψει των επικείμενων εκλογών. Είναι εκείνο της πρόταξης του ατομικού ή του συλλογικού συμφέροντος. Είναι κοινά αποδεκτό, ότι όταν κανείς ψηφίζει ή πολιτεύεται πρέπει να έχει ως κίνητρο την εξυπηρέτηση του κοινού συμφέροντος, και όχι των προσωπικών του συμφερόντων. Ελάχιστοι μπορούν να παραδεχτούν ότι όταν ασκούν τα πολιτικά τους δικαιώματα προτάσσουν τον εαυτό τους έναντι του κοινωνικού συνόλου. Κανείς δεν θα παραδεχτεί π.χ. ότι ψήφισε έναν κακό πολιτικό επειδή τού βρήκε κρεβάτι σε ένα νοσοκομείο, ούτε ότι έθεσε υποψηφιότητα σε ένα ψηφοδέλτιο ενός κακού υποψήφιου δημάρχου επειδή τού έταξαν ότι θα διορίσουν το παιδί του σε μια θέση. Γιατί, όποιος το παραδεχτεί αυτό, είναι σαν να παραδέχεται ότι προκειμένου να νοσηλευθεί ο ίδιος, στήριξε ένα σύστημα που αφήνει όλους τους άλλους να πεθαίνουν, ή ότι προκειμένου να διοριστεί το παιδί του, στήριξε ένα σύστημα που αφήνει άνεργα τα παιδιά όλων των υπολοίπων.Κι όμως, εκ του αποτελέσματος, συμβαίνει το παράδοξο, δηλαδή, ο τρόπος αυτός να είναι ταυτόχρονα κοινωνικά κατακριτέος και κοινωνικά επικρατέστερος.
Και πέρα από τα παραπάνω για το ποιά Πόλη θέλουμε και ποιά όχι, το στιγμιαίο κόστος όλων μας από την απώλεια της ευκαιρίας να τύχουμε μιας ευκαιριακής ανταπόδοσης για την στήριξη στα προσωπικά και ατομικά μας αιτήματα και απαιτήσεις είναι βέβαιο ότι θα είναι πολύ μικρότερο από το διαρκές κέρδος που θα προκαλέσει η επιλογή της ελπίδας και της αλλαγής του συστήματος αυτού. Η επιλογή, δηλαδή, που προτάσσει το συλλογικό συμφέρον έναντι του προσωπικού. Και όπως η πολυετής πρόταξη των ατομικών συμφερόντων έφερε, ως μαθηματική συνέπεια, τη συλλογική χρεοκοπία, έτσι και η πρόταξη του συλλογικού συμφέροντος θα έχει ως συνέπεια την δίκαιη διασπορά οφέλους σε όλους τους πολίτες.
Και αυτό πρέπει να το καταλάβουν όλοι. Και οι επικεφαλής και οι υποψήφιοι και οι ψηφοφόροι.

Και να πορευτούν μέχρι το τέλος με οδηγό και πρότυπο τη σύνεση, την καθαρότητα και την ευθύνη.

 

Pin It on Pinterest