Το γύρο του διαδικτύου κάνει η ανάρτηση μιας Ιταλίδας νοσοκόμας η οποία εξομολογείται ότι λύγισε και δάκρυσε.
Εν μέσω κρίσης του κορωνοϊού και με τις βάρδιες στην Ιταλία να χαρακτηρίζονται εφιαλτικές από όσους εργάζονται στα νοσοκομεία, τα social media δείχνουν την πιο ανθρώπινη πλευρά τους και αποδεικνύουν ότι δεν αποτελούν μόνο εργαλείο κερδοσκοπικού μάρκετινγκ.
Η Ιταλίδα νοσοκόμα Έρικα Μπαρτολίνι, η οποία σύμφωνα με τη σελίδα της στο Facebook ζει στο Πέζαρο, έκανε μια ανάρτηση στο προφίλ της, που έγινε viral και κάνει τον γύρο του κόσμου. Μέχρι στιγμής έχει πάνω από 20 χιλιάδες αντιδράσεις, πάνω από 6 χιλιάδες likes και άλλες τόσες κοινοποιήσεις. Στην ανάρτησή της λέει:
«Σήμερα έκλαψα κι εγώ δεν κλαίω ποτέ. Όποιος με ξέρει, ξέρει τον χαρακτήρα μου, ξέρει ότι είμαι μια γυναίκα που σπάνια λυγίζει…
Σήμερα λύγισα και δεν το έκανα για την κατάσταση που ζούμε, δεν το έκανα για το αίσθημα πνιγμού που σου δίνει το να φοράς για μια ολόκληρη βάρδια τη φόρμα προστασίας που προστατεύουν από έναν εχθρό αόρατο, αλλά παρόντα.
Δεν λύγισα για τη δίψα, δεν λύγισα για τη μάσκα στο πρόσωπο που άφησε ένα σημάδι που φεύγει, αλλά πονάει.
Δεν λύγισα στη σκέψη ότι όλοι στον χώρο που βρίσκομαι -off-limits για τον οποιονδήποτε πέρα από εμάς της εντατικής θεραπείας- έχουν τον ιό και νοσούν…
Δεν λύγισα στη σκέψη ότι τα υλικά ατομικής προστασίας τελειώνουν.
Έκλαψα όταν απάντησα στο τηλέφωνο, όταν είπα “εμπρός” και στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν οι συγγενείς όσων νοσηλεύονται λόγω κορωνοϊού, που δεν μπορούν να μιλήσουν, δεν μπορούν αναπνεύσουν. Στην άλλη άκρη της γραμμής υπήρχαν γιοι και κόρες που δεν επιτρέπεται να δουν τους γονείς τους. Μπορούν μόνο να τηλεφωνήσουν για να ρωτήσουν πώς πάνε. Μπορούν να προσευχηθούν -και το κάνουν.
Μου είπαν ευχαριστώ για όσα κάνουμε… Ως κόρη με γονείς κι εγώ, ένιωσα ένα σφίξιμο που δύσκολα θα ξεχάσω.
Εκεί έκλαψα, έκλεψα για αυτά τα παιδιά στο τηλέφωνο, γιατί αυτό που ζουν διάφορες οικογένειες μπορεί να συμβούν και σε εμένα, σε εμάς.
Μου λείπουν ο μπαμπάς και η μαμά μου, που δεν έχω δει εδώ και μέρες. Και αν έχω τον ιό και τους τον μεταφέρω; Τους πήρα τηλέφωνο και τους είπα “σας αγαπάω” (με ένα τηλέφωνο δεν θέτεις σε κίνδυνο κανέναν)».
Η ίδια στη συνέχεια πρόσθεσε «Η σκέψη ότι έχεις έναν αγαπημένο σου άνθρωπο σε σοβαρή κατάσταση και να μην μπορείς καν να τον δεις, σε κάνει να αισθάνεσαι αδύναμο μπροστά σε έναν γίγαντα! Εμείς οι νοσοκόμοι, οι γιατροί, οι τεχνικοί, το προσωπικό του νοσοκομείου και όλοι οι υπόλοιποι είμαστε ενωμένοι ώστε αυτός ο μπ***ρδος να εξοντωθεί και οι αγαπημένοι σας να έχουν τη μέγιστη δυνατή βοήθεια.
Εσείς, να έχετε υπομονή αν ένας νοσοκόμος κλαίει όταν σας μιλά στο τηλέφωνο, δε σας απαντά στα μηνύματα ή δεν ακούτε νέα του. Γιατί κι εμείς δείχνουμε το ανθρώπινο πρόσωπό μας πιο συχνά από ό,τι νομίζετε».
