του Δημήτρη Κούκουλα
- Προβληματίστηκα πολύ αν θα έπρεπε να αναρτήσω αυτή την φωτογραφία με το απαγχονισμένο σκυλί, που αναδεικνύει ένα υπαρκτό πρόβλημα, μαζί με ένα μεγάλο WHY… Γιατί να έχει τόση βαρβαρότητα σήμερα ο άνθρωπος; Στο τέλος αποφάσισα να το κάνω. Και να πάρω το κόστος, επειδή μπορεί κάποιοι να ισχυριστούν ότι φαινόμενα αυτής της μορφής, όταν λαμβάνουν δημοσιότητα, βλάπτουν την εικόνα του τουριστικού προορισμού (και τα έσοδα των ξενοδόχων)… Όμως, φτάνει μέχρι εδώ. Αρκετά όλα αυτά τα χρόνια, τα σπρώχναμε κάτω από το χαλί. Έμενα με αρρωσταίνει πλέον η μπόχα τους. Δεν την αντέχω άλλο…. Αν το ίδιο νιώθετε και εσείς, ενώστε μαζί και την δική σας κραυγή αγωνίας, για το που πάμε…
- Από τα πολλά σχόλια που ακολούθησαν αυτήν την ανάρτηση (και μπορεί να τα διαβάσει ο κάθε ένας στο τοίχο μου), διαπίστωσα πέρα από την συσσωρευμένη οργή για την κτηνωδία του δράστη, την απαίτηση, να παρέμβει η Δικαιοσύνη. Προκειμένου να τον εντοπίσει και να τιμωρηθεί παραδειγματικά. Όπως επίσης και την ανάγκη οι τουριστικοί φορείς του νησιού που καρπούνται και τον οικονομικό του πλούτο, να αντιληφθούν ότι ζητήματα αυτής της μορφής, που αμαυρώνουν την εικόνα του τουριστικού προορισμού, απαιτούν πρώτα την δική τους ευαισθητοποίηση και κινητοποίηση προκειμένου να αντιμετωπιστούν ουσιαστικά. Αλλά κυρίως, απαιτούνται πρωτοβουλίες της τοπικής αυτοδιοίκησης, που για δεκαετίες στάθηκε παντελώς ανίκανη(;) να διαχειριστεί ως όφειλε το ζήτημα των αδέσποτων ζώων. Είτε πρόκειται για σκυλιά ή για τα χιλιάδες αιγοπρόβατα που κυκλοφορούν ελευθέρα μέσα στο οδικό δίκτυο και προκαλούν εκατοντάδες ατυχήματα. Όλοι δε να σταματήσουν να κωφεύουν και να γυρνούν αλλού το κεφάλι, μπροστά σε αυτό το μεγάλο πρόβλημα που αμαυρώνει τον πολιτισμό μας και μας κατατάσσει ως τοπική κοινωνία, στους “βάρβαρους”.
- Όμως θα μπορούσε κάποιος να κάνει και την αντίθετη σκέψη. “Μα, με τι ασχολείσαι τώρα όταν τόσοι άνθρωποι αυτοκτονούν με τον ίδιο τρόπο γύρω μας καθημερινά” και κανένας δεν συγκινείται. Και θα συμφωνήσω μαζί του. Την ίδια σκέψη κάνω και εγώ, για τους περισσότερους από 6000 “αυτόχειρες”, συνανθρώπους μας της διπλανής πόρτας… Μόνο που είναι πλέον καιρός να βγάλουμε το κεφάλι από την άμμο και να αποφασίσουμε, αν θα παραμείνουμε κοινωνία ανθρώπων, ή αν η κρίση αξιών που περνάμε μαζί με την οικονομική, θα μας μετατρέψει και σε ζούγκλα χωρίς κώδικες ηθικής. Και εν κατακλείδι, αν μαζί με το άτυχο σκυλί, είναι και ο πολιτισμός μας, ο ελληνικός πολιτισμός, που οδηγήθηκε στη κρεμάλα και εμείς συνεχίζουμε να παραμένουμε οι αδιάφοροι θεατές…