Υπάρχει και το δικό μας ΜΗΝΥΜΑ…
(ένα σχόλιο από τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού, δίχως καμιά διάθεση κοινωνικού αυτοματισμού ή κανιβαλισμού)
Να θυμίσω σε κάθε ένα που ενδιαφέρεται πως οι “κόκκινες γραμμές” της λαϊκής εντολής που έχει λάβει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, περιλαμβάνουν ακόμα μια. Είναι η κόκκινη γραμμή και της δικής μας ζωής. Το δικαίωμα για επιβίωση και όλων εμάς των επαγγελματιών της μη κρατικοδίαιτης παραγωγικής οικονομίας και των μικρών της επιχειρήσεων, που η παρατεταμένη έλλειψη ρευστότητας τις οδήγησε στο μαρασμό και την ολοκληρωτική καταστροφή.
Με κάθε σεβασμό στο δικαίωμα για εργασία και στον κόπο των εργαζομένων, θέλω να πω πως αυτό που έκαναν οι καθαρίστριες δεν ήταν αγώνας. Και όλα αυτά τα πανηγύρια που στήθηκαν σήμερα και οι έπαινοι για τον “αγώνα” των καθαριστριών, προσωπικά με προσβάλλουν ως άνεργο, ως επιστήμονα και ως πολίτη. Φαντάζομαι ότι το ίδιο θα νιώθουν και πολλοί άλλοι γύρω μου…
Όταν 1,5 εκατομμύριο άνεργοι του ιδιωτικού τομέα αγωνίζονται κάθε μέρα να βρουν δουλειά, δίχως να μπορούν και αυτοί ανενόχλητοι να αράζουν σε τσαντίρια έξω από τα υπουργεία.
Όταν χιλιάδες νέοι επιστήμονες φεύγουν στην ξενιτιά, ή αμείβονται στην χώρα μας λιγότερο από τις εν λόγω κυρίες.
Και ακόμα όταν χιλιάδες επαγγελματίες καθημερινά απειλούνται με φυλάκιση από τα ασφαλιστικά ταμεία, τις τράπεζες και την εφορία και ματώνουν για να ζήσουν τα παιδιά τους, Πέστε μου σας παρακαλώ γιατί οι κυρίες αυτές αποτελούν τα “σύμβολα της αντίστασης” κατά των μνημονίων και θεωρούνται σημαντικότερες από το υπόλοιπο ενάμιση εκατομμύριο ανέργους του ιδιωτικού τομέα και τις εκατοντάδες χιλιάδες ζωντανούς- νεκρούς επαγγελματίες των επιχειρήσεων που χρεοκόπησαν;
Φίλοι μας στο ΣΥΡΙΖΑ γιατί επιδιώκετε να αισθάνονται προσβεβλημένοι, υποτιμημένοι και ηλίθιοι όσοι επέλεξαν άλλον αγώνα; Αυτόν που απαιτεί στόχους, πειθαρχία και θυσίες; Γιατί θέλετε να νιώσουν περιφρονημένοι αυτοί που σκύβουν το κεφάλι στα βιβλία, στην δουλειά και την δημιουργία, σε ενα αγώνα επιβίωσης χωρίς φιέστες και γελοιότητες; Άνθρωποι που αγωνίζονται σιωπηλά να ξεπεράσουν τις δυσκολίες, να βρουν τον τρόπο για να επιβιώσουν, αλλά και να βάλουν πλάτη να πάει η χώρα τους μπροστά; Ναι, εγώ αυτό θεωρώ αγώνα και αυτούς τους ανθρώπους αγωνιστές. Όλοι αυτοί αποτελούν για μένα τα μεγάλα σύμβολα της ελληνικής κρίσης και όχι οι 583 καθαρίστριες που ξανα-προσελήφθησαν σε ένα υπουργείο –μόνο ένας Θεός ξέρει πως μπήκαν στο παρελθόν- που σήμερα το καθαρίζουν εργολαβικά ιδιωτικά συνεργεία. Ακόμα δε πιο πάνω και από όλους αυτούς, στέκονται οι ψυχές από τις επτά χιλιάδεςτραγικούς αυτόχειρες, που δεν άντεξαν τη θλίψη της κρίσης, όταν κανένα χέρι δεν απλώθηκε από πουθενά την στιγμή που έπρεπε, για να τους συγκρατήσει στη ζωή. Αφιερώστε τουλάχιστον μια μέρα μνήμης και σε αυτούς….Δημήτρης Κούκουλας
