Ο νέος είναι ωραίος, αλλά ο παλιός είναι αλλιώς, της Τζίνας Δαβιλά

Πόσα χρόνια γνωριζόμαστε από κοντά στο νησί της Ρόδου; Από το 2000.
Πόσα χρόνια γράφω σε διάφορα έντυπα; Από το 2005. Έκτοτε η ψαλίδα άνοιξε και θέριεψε από αναγνώστες κάθε κουλτούρας, κάθε καλλιέργειας, από διάφορα μέρη της γης. Αυτό είναι καλό.
Η σχέση μας, νομίζω, στηρίζεται στην ειλικρίνεια. Και τούτη την φορά θα αναρωτηθώ μαζί σου: ποιον θα ψηφίσεις την Κυριακή στις 25 του Μάη; Σε ποιον θα δώσεις τα κλειδιά των Κυκλάδων και της Δωδεκανήσου; Σε αυτόν που γνωρίζεις ή σε αυτόν που θα γνωρίσεις σε βάθος χρόνου; Επιπλέον: το ενδεχόμενο λάθος της επιλογής σου, ποιος θα το πληρώσει; Και τέλος, αν κάνεις λάθος, έχεις χρόνο να περιμένεις για να διορθωθεί;
Αυτά τα ερωτήματα έχω να σου θέσω, ψηφοφόρε, που έκρινες πως «πολύ του ήταν του Μαχαιρίδη μέχρι εδώ» – αν αποδεχτούμε πως η διαδικασία των εκλογών της 18ης Μαΐου υπήρξε δημοκρατική, δεδομένου πως μαρτυρίες μιλούν για το αντίθετο (αλλά αυτά θα τα δούμε με κάθε λεπτομέρεια και επισημότητα μετά τις εκλογές στις 26ης Μαΐου). Στην δυσκολότερη καμπή της τοπικής αυτοδιοίκησης και αφού τόσα χρόνια ο Μαχαιρίδης έχει υπηρετήσει τα νησιά με εντιμότητα και πάθος, εσύ πιστεύεις πως πρέπει να πάει σπίτι του. Αλήθεια, αυτό πιστεύεις;
Και ποιος σου είπε πως δεν θέλει; Μήπως δεν επιθυμεί πια να ζήσει ήρεμα με την οικογένειά του; Αλλά, όταν έχεις αγαπήσει τούτα τα νησιά προτού γεννηθείς κι ας είσαι Αγρινιώτης ή Πόντιος, δεν καταθέτεις εύκολα τα όπλα. Πολεμάς μέχρι τέλους. Κυρίως όταν έχεις προσπαθήσει και πετύχει να νοικοκυρέψεις τον τόπο που μεγάλωσαν η γυναίκα και τα παιδιά σου και τα παιδιά τόσων άλλων, νησιωτών ή μη. Το επιχείρημα, λοιπόν, να πάει στον τόπο του, πάει εύκολα περίπατο, αν σκεφτείς πως τούτη η γη είναι αγαπημένος προορισμός για όλη την υφήλιο.
Λες: έλεγε θα σταματήσει, έλεγε πως θα πάει στο δήμο, έλεγε, έλεγε… Ναι, θα ήταν ιδανικό να είχε έναν άξιο και όμοιό του αντικαταστάτη. Αλλά δεν έχει αυτός ακόμα βρεθεί. Να αφήσει όλη την προσπάθειά του στον αέρα; Όταν τον βρει, θα τον ανακοινώσει με παρρησία και τόλμη. Ο Μαχαιρίδης είναι χορτάτος από αξιώματα και αγάπη, δεν γυαλίζει το μάτι του για εξουσία, ούτε έχει απωθημένα. Τον ικανό αντικαταστάτη του ψάχνει να τον βρει. Όταν έρθει η ώρα, γνωρίζει τι οφείλει να κάνει.
Ναι, θα ήταν εξαιρετικό να μεταβεί στον Δήμο Ρόδου, να νοικοκυρέψει και το νησί όπως του αξίζει, δεδομένου πως όλα όσα σε ενοχλούν στις δημοτικές κοινότητες και στην πόλη της Ρόδου είναι αρμοδιότητες των δήμων και όχι της Περιφέρειας. Συνεπώς, ο Μαχαιρίδης είχε δεμένα χέρια. Παρ’όλα αυτά πάντα έδινε χρήματα όπου του δινόταν η ευκαιρία οικονομικά (ιδέ ένα εκ των παραδειγμάτων : Εθνικό Θέατρο Ρόδου: 3 εκ. ευρώ) για να συνδράμει.
Έχεις να του προσάψεις κάτι σε επίπεδο εντιμότητας; Σε επίπεδο διεκδίκησης; Σε επίπεδο αποτελεσματικότητας; Μην βιαστείς να απαντήσεις εδώ γιατί ο Μαχαιρίδης δεν είναι τυχαία πρόεδρος της Ένωσης Περιφερειών Ελλάδας, δεν απέσπασε τυχαία η περιφέρεια Ν. Αιγαίου όλο το ΕΣΠΑ που της αναλογούσε κατατάσσοντάν την στην αμέσως επόμενη σε χρηματοδότηση μετά την Αττική, δεν του δόθηκε τυχαία το δαχτυλίδι από τον επίτροπο Γιαχάνες Χαν για την προεδρία των ακτών της Μεσογείου. Εκτιμήθηκε το παρελθόν του, η καθαρότητά του, η μαχητικότητά του, η αποτελεσμάτικότητά του.
Και μια και μιλάμε για παρελθόν: σε μικρό τόπο ζούμε, όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Αναρωτήσου: ποιος είναι ο Μαχαιρίδης και από ποιον κινδυνεύει, αν υποτεθεί ότι κινδυνεύει πραγματικά. Τι άξιο έργο έχει διαπράξει ο Γιώργος Χατζημάρκος που του δίνει τα εύσημα για να συνεχίσει- αν υποτεθεί ότι είναι διατεθειμένος να συνεχίσει- το έργο της Περιφέρειας Ν. Αιγαίου; Είναι, ας πούμε ένας ικανός επιχειρηματίας που ξέρει να δημιουργεί; Είναι ένας Μπουτάρης επί παραδείγματι; (Ζητώ συγγνώμη από τον Γιώργο Χατζημάρκο, αλλά έτσι είναι η Πολιτική: πόλεμος ακόμα και ανάμεσα σε φίλους).
Για να το εκλαϊκεύσω, θα σου θέσω το εξής δίλημμα: αν το παιδί σου βρίσκεται ένα βήμα πριν τις σπουδές του, ποιον καθηγητή θα επιλέξεις: τον αδούλευτο στα προβλήματα, στα ζόρια, στις φουρτούνες που ίσως και να έχει τις καλύτερες των προθέσεων ή τον έμπειρο που έχουν περάσει από τα χέρια του γενιές και γενιές μαθητών; Εννοείται πως δεν θα ρισκάρεις το μέλλον του παιδιού σου. Θα επιλέξεις τον παλιότερο έστω και με την διπλάσια τιμή. Εδώ ο Μαχαιρίδης δεν σου ζητά να πληρώσεις τίποτα. Σου ζητά μόνο την ψήφο σου. Απλά και έντιμα, ίσια και σταράτα. Σου ζητά να αφουγκραστείς λίγο το μετά, την επόμενη μέρα σου. Την επόμενη μέρα μας ουσιαστικά. Και ξέρεις καλά πως πισωγύρισμα δεν υπάρχει.
Αυτά είχα να σου πω, αγαπητέ μου ψηφοφόρε. Είμαστε οι επιλογές μας πάντοτε. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Και αυτές πληρώνουμε κάθε φορά. Είτε επιλέγουμε το σωστό, είτε το λάθος.
Τζίνα Δαβιλά
Δημοσιογράφος-εκπαιδευτικός
Υπ. Περ. Συμβ. με τον Γιάννη Μαχαιρίδη