Λίγο πριν την συναυλία του στη Ρόδο την Τετάρτη 26 Αυγούστου, ο αγαπημένος μας Σταμάτης Κραουνάκης, αστείρευτος και χειμαρρώδης, μίλησε στο Κόκκινο Ρόδου και την Πόλυ Χατζημάρκου. Ο Σταμάτης Κραουνάκης με το Κόκκινο Μοτοσακό του, από τις 5 Σεπτεμβρίου και πάλι στην συχνότητα του 105, 5 Στο Κόκκινο.
Συνέντευξη στην Πόλυ Χατζημάρκου
Ήταν ένα ημίωρο στον αέρα, με σχολιασμό ουσίας και καθαρής οπτικής, με μπόλικες αναδρομές και θύμησες, με κριτική και ειλικρινή ματιά στην επικαιρότητα , αλλά και με εξομολογητική και αισιόδοξη διάθεση για τα σχέδια στο άμεσο μέλλον. Μια αγκαλιά ο λόγος του και εμείς κουρνιάσαμε εκεί και τον ευχαριστούμε.
Κρατάμε μερικά αποσπάσματα:
Ο λαός είναι πάντα πιο μπροστά
«Ο αγώνας δεν τελειώνει ποτέ, η πίστη δεν τελειώνει ποτέ… Είναι μια πάρα πολύ δύσκολη ώρα για την Ελλάδα, για την κυβέρνηση, για τη διαχείριση των πραγμάτων. Κάθομαι σε απόσταση αυτό τον καιρό, δε θέλω καθόλου να βιαστώ και λυπάμαι γιατί μέσα στον κομματικό μηχανισμό της κυβέρνησης βλέπω ανθρώπους να βιάζονται πάρα πολύ, και από τη μία και απ΄ την άλλη μεριά […].
Ο λαός όμως είναι πάντα πιο μπροστά. Και αυτή τη στιγμή πέφτει, για άλλη μια φορά, στην πλάτη του λαού η ευθύνη να διαχειριστεί τον τόπο. Νομίζω ότι σ’ αυτό το σημείο οι Έλληνες θα τα καταφέρουμε, η θέση μου πάντα είναι αυτή: είμαι με τους ανθρώπους, δεν ανήκω σε κανένα κόμμα. Και όσο υπάρχουν τα πανηγύρια, οι τοπικοί άγιοι που γιορτάζουν, οι βαπτίσεις, οι γάμοι και οι ονομαστικές γιορτές, η Ελλάδα είναι όρθια».
Μοναδική μας πατρίδα τα παιδικά μας χρόνια
«Στις πρόβες για τον Ντάριο Φο, η Λυμπεροπούλου μου λέει : ‘Κοίτα, εγώ νόμιζα ότι το συλλογικό είχε τελειώσει εκεί…’, εννοώντας τον Κουν. Προς Θεού, δεν υπαινίσσομαι συγκρίσεις. Παρόλα αυτά, η εργατικότητα και η συλλογικότητα της Σπείρας, υπό πολύ δύσκολες οικονομικές συνθήκες, μας έδωσε για 15 χρόνια στέγη και τροφή. Και καταφέραμε κάποιες νίκες. Η συντεχνιακή χαρά, ας την πω έτσι, δίνει απρόσμενα πολλά φτερά, συχνά… Επίσης, βρεθήκαμε κοντά σε πολύ μεγάλους δημιουργούς, για παράδειγμα ο Βουτσινάς. Δεν κάτσαμε ήσυχοι. Πολύ διάβασμα, μελέτη και πειθαρχία. Μικρά πανεπιστήμια ο Αριστοφάνης, ο Βάρναλης κλπ. Αισθάνομαι τώρα ότι έχω ανάγκη, για τα παιδιά της Σπείρας –όσους πέρασαν όλα αυτά τα χρόνια, πάρα πολλά παιδιά της πιο καινούριας ζωής του τραγουδιού και του θεάτρου-, να τους αυτονομήσω, να φτιάξουμε ένα έργο πολύ δυνατό… Στα δύσκολα, πάντα κάτι σε υποχρεώνει να γεννήσεις ξανά. Έχω κλείσει τα δικαιώματα ενός πολύ ωραίου έργου που πιστεύω ότι τους ταιριάζει πολύ, το οποίο για χρόνια με απασχολεί και θα γίνει μουσικό. Ανήκει στην περίοδο του σουρεαλισμού του Βιτράκ, το Βικτόρ, ή τα Παιδιά στην εξουσία…Για το χειμώνα, έχουμε μια παραγωγή ας πούμε one-man show, Σταμάτης, όπερα και τέσσερις άγγελοι, αυτή είναι η ιδέα. Ένα πρόγραμμα τραγουδιών μου συνδεδεμένα με μεγάλα κείμενα, μελοποιημένα, που να αφορούν στην ανθρωπότητα, τη ζωή, με τίτλο Μοναδική μας πατρίδα τα παιδικά μας χρόνια. Επίσης, θέλω να κάνω κάτι που το έχω ανάγκη μετά από 6 χρόνια αντιμνημονιακή δράση και μουσικές παραστάσεις: να ξαναγυρίσουμε στη μουσική μας.
[…]
Γενικότερα, στην Ελλάδα έχουμε τραγουδοποιούς εξαιρετικούς, νέα παιδιά με υπέροχη δουλειά και ταλέντο. Είναι ελάχιστοι πια οι άνθρωποι του τραγουδιού που διαθέτουν αληθινά υψηλή πνευματικότητα. Υπάρχουν, δε λέω, αλλά με τον τρόπο με τον οποίο έμαθαν να διαχειρίζονται, πολλές φορές με βιασύνη, τις καριέρες τους, η κρίση τους πέτυχε ανέτοιμους…»
Στο ραδιόφωνο, στο Κόκκινο
«Θα σου πω αυτό, που το λέω πρώτη φορά, και για μένα αυτό φτάνει να εξηγήσει τί δουλειά μπορεί να κάνει κανείς στο ραδιόφωνο. Μια μέρα, πριν 2 μήνες περίπου, τηλεφώνησε μια κυρία από τη Ρόδο στο Κόκκινο (Αθήνα), την ώρα της εκπομπής. Είπε το εξής στα παιδιά του τηλεφωνικού κέντρου: ‘Είμαι τυφλή και σήμερα αυτός ο άνθρωπος με έκανε να δω μέσα μου πώς είναι το κόκκινο χρώμα’. Αληθινά ουσία. Και το Κόκκινο, με όλες τις γνωριμίες και τις φιλίες μου, είναι ένας μικρός υπέροχος κόσμος…».
Υστερόγραφο
«Ειδικά στους καιρούς που ζούμε, της ημιπληροφόρησης και του διαδικτύου, να βουτάμε με λύσσα ξανά στις πηγές. Για μένα η τραγωδία και η αττική κωμωδια είναι δύο στοιχεία που πολλές φορές μου έδωσαν νερό…
πηγή: stokokkino.gr
