Φίλε Τιμόθεε,
δέξου και το δικό μου χαιρέτιο στο ταξίδι σου για τον Αχέροντα ποταμό. Ταξίδι άκαιρο, άδικο και πρώιμο για τα χρόνια της επίγειας ζωής σου. Και μαζί με το χαιρέτιο μου, συμπάθα με που δεν θα παρευρίσκομαι στο ξόδι σου, την Παρασκευή το μεσημέρι. Ξέρεις εσύ. Πέρασες, όσα κι εγώ περνώ με το χαμηλό ανοσοποιητικό μας, κι ο φόβος, δυστυχώς, μας συντροφεύει για να μας θυμίζει πως η ζωή, όσο δύσκολη κι αν είναι, είναι όμορφη και τη θέλουμε όσο πιο μακρόχρονη γίνεται. Γι’ αυτό, λοιπόν, συμπάθα με, ως ομοιοπαθή σου.
Να σου θυμίσω, θέλω μόνο, τα όμορφα χρόνια που περάσαμε εκεί στο παμπάλαιο κτίριο του ΙΚΑ στο Καστρί, όπου στεγάζαμε τις ελπίδες και τα θέλω του κοσμάκη κάτω από την ονομασία Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα, αλλά και στο Δήμο των Ροδίων κάτω από τις φτερούγες του Γιώργου Γιαννόπουλου, εσύ αντιδήμαρχος Τεχνικών Υπηρεσιών κι εγώ των Οικονομικών. Πόσα όνειρα, πόση αγωνία, πόσος μόχθος, πόσος ατέλειωτος χρόνος, για μια ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΠΟΛΗ! Κι είναι αλήθεια, πως το δικό σου λιθαράκι στα έργα υποδομής της πόλης που τόσο αγαπήσαμε, το έβαλες και με το παραπάνω.
Και πώς να μη σου θυμίσω, όταν εισέπραξα κι εγώ το ίδιο «χαστούκι» της ίδιας αρρώστιας (της επονομαζόμενης και επάρατης) με σένα, που μου τηλεφωνούσες για να με κάνεις να σταθώ στα πόδια μου παρηγορώντας με και να μου λες πως «μπόρα είναι θα περάσει»! Κι είναι κι εκείνη η γλυκύτατη ανιψιά σου, η εξαιρετική επιστήμονας, η Μαρία Παρασκευά, κόρη του αδελφού σου Μιχάλη, η ογκολόγος του δικού μας Νοσοκομείου, που μας φρόντιζε και τους δυο ψυχή τε και σώματι.
Τώρα εσύ θα της λείπεις και θα λείπεις απ’ όλους μας. Μα πιο πολύ θα μας λείπει το γλυκό σου χαμόγελο και το τρανταχτό σου γέλιο, όποτε κι αν βρισκόμασταν. Και θέλω να σου εξομολογηθώ για να μου φύγει το βάρος από τα σωθικά, πως όταν άρχισε η υγεία σου να υποτροπιάζει, μου είπε η Μαρία πως πρέπει να σου τηλεφωνήσω και πως θα χαρείς πολύ που θα μ’ ακούσεις. Κι εγώ της είπα πως δεν μπορώ, γιατί ούτε να υποκρίνομαι μπορώ πως τάχατες «είσαι καλά και μη φοβάσαι», αλλά και θα με πάρουν τα «ζουμιά» από τη συγκίνηση και θα τα κάνω μούσκεμα! Συμπάθα με ξανά και για τούτη την παραξενιά, μα πιο πολύ ανθρώπινες αδυναμίες είναι κάτι τέτοια.
Τώρα, στο ανεπίστροφο ταξίδι σου, δυο λόγια μόνο, φίλε Τιμόθεε:
-ο αληθινός Θεός, «Εν σκηναῖς δικαίων τάξαι, ἐν κόλποις Ἀβραάμ ἀναπαύσαι, καὶ μετὰ ἁγίων συναριθμήσαι.»
Και στην Εύη σου και σ’ όλη την οικογένειά σου, την έξ ύψους παρηγορία, τη δε μνήμη σου απαλαίωτη.
Ο φίλος σου Κώστας
