Η Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος, δεν αποτελεί σε καμμιά περίπτωση περιστασιακή ευκαιρία για κάποιον εθελοντικό καθαρισμό πάρκου ή παραλίας ή για τη διοργάνωση κάποιας χαρούμενης και λουλουδάτης φεστιβαλικής εκδήλωσης. Αποτελεί ημέρα αφιερωμένη στην υπενθύμιση της βασικής υποχρέωσης των κατοίκων του πλανήτη, ότι η ανάπτυξη δεν μπορεί να έρχεται σε αντιδιαστολή με την αναγκαιότητα προστασίας του περιβάλλοντος και διαφύλαξης των φυσικών πόρων. Είναι πια γνωστό ότι η παγκοσμιοποιημένη θεώρηση των πραγμάτων πρέπει να οδηγεί σε εξειδικευμένες τοπικές δράσεις (thinkglobally, act locally).
Χρειάσθηκαν πολλές δεκαετίες άναρχης και ανεξέλεγκτης βιομηχανικής ανάπτυξης, που υποβάθμισε δραματικά την ποιότητα ζωής στον πλανήτη, για να αναγνωρίσει η παγκόσμια κοινότητα με τον πιο επίσημο τρόπο στη Διάσκεψη του ΟΗΕ στο Ρίο ντε Τζανέιρο (1992), το αυτονόητο. «Οικονομική ανάπτυξη και προστασία περιβάλλοντος μπορούν να συνυπάρξουν».
Η πολιτική ανάπτυξης που βασίσθηκε στο ψευτοδίλημμα «περιβάλλον ή ανάπτυξη», δυστυχώς όμως δεν έχει ξεπερασθεί ακόμα στην πράξη. Η αντίληψη του περιβάλλοντος ως ενός απλού συντελεστή της παραγωγικής διαδικασίας (αρνητικού μάλιστα, διότι επιβαρύνει το κόστος της), οδήγησε και οδηγεί σε αγνόησή του. Αυτό έχει σαν συνέπεια τη σώρευση αρνητικών περιβαλλοντικών ζητημάτων, ζημιών ή και καταστροφών. Το κόστος αποκατάστασής τους ως οικονομικό μέγεθος είναι συχνά δυσθεώρητο, ενώ ως ποιοτικό αποτέλεσμα είναι συνήθως ανυπολόγιστο.
Δημιουργήσαμε και συνεχίζουμε να δημιουργούμε ένα «έλειμμα ζωής», δανεισμένο από το μέλλον μας και το μέλλον των επόμενων γενεών! Δεν τις ρωτήσαμε και σίγουρα δεν μας έχει εκχωρηθεί απ’ αυτές.
Η ανάπτυξη είναι ζητούμενο αλλά όχι αυτοσκοπός. Την θέλουμε για να βελτιώσουμε τη ζωή μας. Η βελτίωση όμως της ζωής δεν μπορεί να μετριέται μόνο με την αύξηση του κατά κεφαλή εισοδήματος, αλλά κυρίως από την ποιότητά της. Μπορεί να αυξήθηκε το εισόδημα των κατοίκων του Πεκίνου, αλλά σήμερα αγοράζουν καθαρό αέρα σε κουτάκια αλουμινίου όπως εμείς αγοράζουμε τα αναψυκτικά!
