Ήταν Σεπτέμβρης …όταν ο Αλέξης Τσίπρας παρουσίασε στη Δ.Ε.Θ. το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Το πρόγραμμα που έγινε παντιέρα και που υποστήριξαν με σθένος υποψήφιοι, στελέχη και μέλη του κόμματος, που εμπιστεύθηκαν τελικά οι πολίτες στις εκλογές, λίγους μήνες αργότερα.
Από τότε πέρασε ένας σχεδόν χρόνος, που η αλήθεια είναι ότι το σκηνικό που διαμορφώθηκε στον πολιτικό στίβο δε μας άφησε να βαρεθούμε.
«Κρίσιμα» Eurogroup, Σύνοδοι Κορυφής και μια συμφωνία που …πηγαινοερχοταν.Κι εκεί που είχαμε πια αρχίσει να πλήττουμε με τις άκαρπες διαπραγματεύσεις έρχεται η απόφαση για ένα δημοψήφισμα. ¨Ναι¨ ή ¨Όχι¨ σε νέα μέτρα κλήθηκε ο Ελληνικός λαός να απαντήσει. Ένας λαός που τα προηγούμενα χρόνια υπέφερε από την εφαρμογή των μέτρων των μνημονίων και που πιστευε πως επιτέλους είχε για πρώτη φορά μια “αριστερή” κυβέρνηση που υποστήριζε όλους όσους είχαν άδικα πληγεί από τις προηγούμενες ¨νεοφιλελεύθερες¨ πολιτικές. Αυτός λοιπόν ο λαός ψήφισε με συντριπτική πλειοψηφία ¨΄Όχι¨, δίνοντας στον Πρωθυπουργό έναν άσσο, όχι πια κρυμμένο στο μανίκι του – αλλά ολοφάνερο. Θα περίμενε λοιπόν κανείς τότε ότι η όποια ¨δύσκολη¨ συμφωνία θα επέστρεφε ως κουρελόχαρτο στους Ευρωπαίους Εταίρους. Αντ’ αυτού σε ¨κουρελόχαρτα μετατράπηκαν τα ψηφοδέλτια του 61% του Ελληνικού Λαού.
Έτσι λοιπόν κι ενώ όλοι είχαμε ανοίξει τις πόρτες περιμένοντας την ¨ελπίδα¨ να έρθει, αντικρίσαμε τελικά έναν επισκέπτη απρόσκλητο – το νέο μνημόνιο.
Σιωπές …εκκωφαντικές αρχικά, που καθώς περνούσε ο καιρός έγιναν ψίθυροι περί ¨αριστερής διαχείρισης¨ του τρίτου μνημονίου και οι “πραξικοπηματίες” βαφτίστηκαν ¨κουαρτέτο¨. Κι αν ήταν παραμύθι θα περίμενε κανείς ο κακός δρόμος να είναι το νέο μνημόνιο. Όμως δεν είναι παραμύθι…είναι πολιτική!
Και σε αυτήν φαίνεται πως για κάποιους σε ¨κακούς δράκους¨ μεταμορφώθηκαν όσοι δεν έπαψαν να μας θυμίζουν όλο αυτό τον καιρό τις αρχές και τις αξίες της Αριστεράς.
Οι άνθρωποι που αποφάσισαν να αφήσουν τις καρέκλες τους, συνεπείς απέναντι στις προεκλογικές τους δεσμεύσεις, σήμερα χαρακτηρίζονται ως ¨προδότες¨ και ¨αποστάτες¨ που έριξαν την Κυβέρνηση.
Η αναφορά στα παραμύθια δεν είναι τυχαία. Παραμύθια και πολιτική δεν απέχουν και πολύ. Όχι με την έννοια της ¨ψευτιάς¨ ή του απραγματοποίητου, αλλά τα παραμύθια ως Λαϊκές αφηγήσεις και η πολιτική ως έκφραση της Λαϊκής βούλησης.
Και στις δύο περιπτώσεις ο λαός θα ορίσει τον ¨κακό δράκο¨.
Κι ευτυχώς ανάμεσα τους υπάρχουν ακόμη κάποιοι που «…φτιάχνουν απόψε με κουρέλια και σανίδια έναν συνοικισμό αυτόνομο
Αυτοί που ψάχνουν για διαμάντια στα σκουπίδια και στον υπόνομο.
Κι εσύ που ψάχνεις το κουκί και το ρεβίθι
στο τέλμα αυτό που βυθιζόμαστε
Φτιάξε μαζί τους το δικό σου παραμύθι
Γιατί χανόμαστε»
(Στίχοι: Μαριανίνας Κριεζή από το τραγούδι ¨Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι¨).
Ιωάννα Μαρίνου
