“Θα περίμενε κανείς, ότι ο υποψήφιος αρχηγός ενός νέου κόμματος, μετά την επίσκεψή του στην πρωτεύουσα του νομού Δωδεκανήσου, θα δημοσιοποιούσε ένα κείμενο στο οποίο θα παρέθετε τις πολιτικές του προτάσεις για τα τοπικά και εθνικά προβλήματα. Με έκπληξη διαπίστωσα, ότι το μόνο που είχε να ανακοινώσει στην ιστοσελίδα του κόμματός του, είναι μια αήθης και συκοφαντική επίθεση προς το πρόσωπό μου. Είναι λυπηρό που ένας νέος άνθρωπος που φιλοδοξεί να διορθώσει τα κακώς κείμενα του παλαιοκομματισμού χρησιμοποιεί μεθόδους του παρελθόντος που στηρίζονται στο ψέμα και τη συκοφαντία.
Πρώτον: Είναι προφανές ότι ο κος Θεοδωράκης αγνοεί τους βασικούς πανεπιστημιακούς νόμους. Οι εξελίξεις από βαθμίδα σε βαθμίδα δεν σταματούν οποιαδήποτε θέση κι αν κατέχει ο εξελισσόμενος στο δημόσιο βίο της χώρας, βουλευτής, ευρωβουλευτής, υπουργός. Με αυτό το νόμο έχουν γίνει όλες οι εξελίξεις όλων των ακαδημαϊκών που υπηρέτησαν σε αυτές τις θέσεις πριν από εμένα και μετά από εμένα μέχρι και σήμερα.
Όμως, αυτό το οποίο σκοπίμως ο κος Θεοδωράκης αποκρύπτει, είναι ότι καθηγητής Α’ βαθμίδος, που αποτελεί την ολοκλήρωση της καριέρας ενός ακαδημαϊκού, εκλέχτηκα όταν δεν ήμουν ούτε υπουργός, ούτε βουλευτής, αλλά απλός πανεπιστημιακός το 1998 και μάλιστα μετά το θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου. Όσον αφορά την αναβάθμιση συγγενικών μου προσώπων, δεν αντιλαμβάνομαι τι εννοεί, καλό όμως είναι να γνωρίζει ότι αυτή η μέθοδος της λάσπης ανήκει, όπως ο ίδιος λέει, σε παλιά κόμματα και όχι σε ένα νέο κόμμα που υποτίθεται ευαγγελίζεται νέα ήθη. Θα τον παρακαλούσα να πει επακριβώς τι εννοεί γιατί πιστεύω ότι θα υπάρξουν και από τους θιγόμενους οι ανάλογες νομικές αντιδράσεις. Τον παρακαλώ, για να μην πω τον προκαλώ.
Δεύτερον: Τώρα, όσον αφορά εμένα, κρίνομαι από τα έργα μου τα ακαδημαϊκά αλλά και τα πολιτικά, και κυρίως για όσο καιρό υπήρξα υπουργός Υγείας, γεγονός το οποίο έχει εκτιμηθεί από τον κόσμο. Πρέπει να γνωρίζει ότι τότε αρνήθηκα θέση βουλευτή επικρατείας και δέχθηκα την τιμητική για μένα θέση του υπουργού, για την οποία με πρότεινε ο Ανδρέας Παπανδρέου για να πραγματοποιήσω συγκεκριμένο έργο. Επειδή όμως είναι δημοσιογράφος και θα έπρεπε να γνωρίζει την ιστορία του καθενός πριν εκφραστεί για αυτόν, θα πρέπει να μάθει ότι στις διακομματικές κυβερνήσεις που προηγήθηκαν των εκλογών του 1989 με είχε προτείνει επίσης για υπουργό Υγείας ο Χαρίλαος Φλωράκης ως υπερκομματικό, πράγμα που μπορεί να πληροφορηθεί έστω και τώρα. Αυτό το θεώρησα και το θεωρώ ύψιστη τιμή για το πρόσωπό μου.
Όμως αδυνατώ να εξηγήσω γιατί ένας έμπειρος δημοσιογράφος, ο οποίος μάλιστα φιλοδοξεί να γίνει αρχηγός κόμματος, προτού εκφραστεί δημόσια δεν γνώριζε, ενώ θα έπρεπε, όλες τις δηλώσεις μου επί του θέματος. Όπως έχω επανειλημμένα λοιπόν δηλώσει τα οικονομικά των κομμάτων πρέπει να είναι διαυγή. Αδυνατώ λοιπόν να αντιληφθώ γιατί τα νέα κόμματα, υπό τις σημερινές μάλιστα συνθήκες, να μη δηλώνουν πειστικά ποια είναι η πηγή της οικονομικής τους στήριξης. Θα έπρεπε λοιπόν να είχε καταλάβει ο κος Θεοδωράκης ότι το «Ποτάμι», όπως ακριβώς και τα άλλα κόμματα, δεν θα πρέπει να ενοχλείται όταν του ζητούν να αποκαλύπτει τη χρηματοδότησή του. Γιατί άραγε ενοχλείται και απαντά με παλαιοκομματικές μεθόδους;
Τέλος, το να αποκαλεί έναν άνθρωπο σαν κι εμένα, εκπρόσωπο του παλαιοκομματισμού, έναν άνθρωπο που δεν δέχθηκε τη θέση του βουλευτή επικρατείας, έναν άνθρωπο που αποχώρησε από την πολιτική όταν ψηφίστηκε το ασυμβίβαστο, έναν άνθρωπο με τριαντακονταπενταετή πανεπιστημιακή κι ερευνητική δράση, ενώ ο ίδιος εμφανίζεται ωσάν να μην έχει καμία σχέση με ό,τι κατακριτέο έγινε πολιτικά σε αυτή τη χώρα, είναι κάτι που μόνο θυμηδία μπορεί να προκαλέσει…”
