Ένα τραγούδι για τους ανθρώπους που βαδίζουν στον δρόμο της φωτιάς χωρίς πυξίδα. Αναζητώντας έναν παράδεισο και μια καλύτερη και πιο δίκαιη ζωή.
Λίγα λόγια απο την στιχουργό
Οι στίχοι γεννήθηκαν μετά από έναν βουβό πόνο και μια οργή που ξεχείλισε για την ταλαιπωρία των ανθρώπων που δεν φταίνε σε τίποτα να πληρώνουν τις τακτικές του ιμπεριαλισμού και του θρησκευτικού φανατισμού. Για τα παιδιά που χάθηκαν στα παγωμένα νερά του Αιγαίου, για τα παιδιά που δεν πρόλαβαν να ζήσουν. Μπήκα στη θέση του πρόσφυγα, ένιωσα τον πόνο του, είδα τη μάνα να θρηνεί το νεκρό παιδί της. Με τους στίχους μου διαμαρτύρομαι για όσα σύνορα υψώνουν στις ζωές των ανθρώπων.
Κατάγομαι από τον Αρχάγγελο και ζω εκεί. Έχω κάνει παιδαγωγικές σπουδές και μεταπτυχιακό στη Λογοτεχνία, ενώ είμαι συγχρόνως ραδιοφωνική παραγωγός. Η ποίηση (και η συγγραφή γενικότερα), αλλά και η μουσική είναι τρόπος ζωής και έκφρασης. Συναντήθηκα με τον μουσικό Μάνο Σάββενα που μελοποίησε τους στίχους και στη συνέχεια η Νατάσα με τη φωνή της έδωσε πνοή στο τραγούδι. Ήταν μια πολύ όμορφη και δημιουργική συνεργασία, κάτι που είναι και το ζητούμενο της εποχής μας, μπροστά στον κορεσμό και την εμπορευματοποίηση της μουσικής παραγωγής.
Το τραγούδι της φωτιάς
Στίχοι Μίκα Ντάκα
Μουσική Μάνος Σάββενας
Ερμηνεία-Σκηνοθεσία Νατάσα Καρακατσάνη
Τεχνική υποστήριξη Χριστίνα Γιαλλουράκη
Μ΄ ένα τραγούδι απ’ την πατρίδα / και προορισμό χωρίς πυξίδα
πήρα τον δρόμο της φωτιάς.
Σπασμένα όνειρα μαζί μου / κι ένα κομμάτι απ’ την ψυχή μου
Σημάδι κάποιας προσφυγιάς.Έχει αγριέψει ο καιρός / και ο παράδεισος κλειστός.
Ζωή ναυάγιο.
Κάποιος με σπρώχνει σα σκυλί / κι άλλος με οίκτο θα μου πει
«φίλε κουράγιο».Μέρες σκληρές, θανάτου μέρες / και στο μυαλό ηχούν οι σφαίρες
από έναν τόπο μακρινό.
Συρματοπλέγματα με πνίγουν / κι ο ήλιος καίει την πληγή μου
δίχως ψωμί, δίχως νερό.Και μες στης νύχτας το αγιάζι / είδα μια μάνα να σπαράζει
πάνω απ’ τον γιο της τον νεκρό.
Μια προσευχή πια δεν θυμάμαι / μόνο κρυώνω και φοβάμαι
Απόψε καίω τον θεό.
