Οι καλοί φεύγουν νωρίς, λέει η λαϊκή παράδοση. Και ο Τάσος Αλιφέρης έφυγε στα 61 του. Το «καλοί» μπορεί να είναι πολύ σημαντική αρετή, αλλά είναι υποδεέστερη από το «καλοί, χρήσιμοι και ικανοί». Ο δήμαρχος Τήλου, που εγκατέλειψε τον Πειραιά γιατί πήρε στα πολύ σοβαρά το μήνυμα του πατρός Παπανδρέου περί αποκεντρωμένης Ελλάδας, κατάφερε να δώσει ζωή στις λίγες ψυχές που ζούσαν στην Τήλο και να τις τετραπλασιάσει. Καταγόμενος από τη Λακωνία με μαγκιά ψυχής και σπάνιος οραματιστής, κοντραρίστηκε με την ελληνική στερεοτυπική κοινωνία, πάντρεψε ένα ζευγάρι ανδρών και άλλο ένα γυναικών, ανεξάρτητα από τον αν οι γάμοι τους ήταν νομικά άκυροι. Εκείνος το έπραξε. «Διεκδικούμε να ανήκουμε σε εκείνους τους πολίτες του κόσμου που σκοπός και πράξη της ζωής τους είναι η κατοχύρωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ως πανανθρώπινες αξίες» έγραψε σε προσωπικό του κείμενο επιδίδοντας το στους νεονύφους. «Διεκδικώ να ανήκω σ’αυτούς που χαίρονται μόνο όταν συμβάλλει στην ευτυχία των άλλων. Διεκδικώ να ανήκω σε εκείνους που τους είναι αδιανόητο να αρνηθούν σε δυο ανθρώπους να ασκήσουν το όποιο δημοκρατικό τους δικαίωμα και εφόσον αυτοί το ζητούν και όσον αφορά στο άβατο της ιδιωτικής τους ζωής» έλεγε. Είναι εκείνος που έστειλε επιστολή στον νεότερο Παπανδρέου χωρίς να διστάσει να μιλήσει σε αυτόν που σήκωνε στα χέρια του κατά την πρώτη επίσκεψή του στην Τήλο για «αλητείες που κάνουν οι μικροί και ανίκανοι και για τους οποίους δεν υπάρχει έλεος, αφού έκαναν τις αρχές αρχί@» κλείνοντας με τα «Σιχτίρια» και υπογράφοντας φαρδιά πλατιά «Τάσος Αλιφέρης».
Γιάτρευε στην Τήλο άπαντες, εκτός του εαυτού του. Μέσα του χολόσκασε ο άνθρωπος. Ήταν και μόνος πολιτικά και πολεμήθηκε από τους αιώνιους εχθρούς των ικανών: γιατί πόση δύναμη πρέπει να έχεις για να αντιμετωπίσεις τους γελοίους, μετρίους και ανίκανους που ασχολούνταν με το πόσα ρουσφέτια θα περάσεις, ποιους θα διορίσεις, όταν πρέπει να διασφαλίσεις το αυτονόητο για το νησί που επέλεξες να ζεις: τη διαρκή ακτοπλοϊκή σύνδεσή του με την υπόλοιπη Ελλάδα. Είχε τέτοια αγάπη για την αφανή Τήλο που ζούσε με την οικογένειά του σ’ένα σπίτι με δύο δωμάτια. Ήταν άλλος πολιτικός ο Αλιφέρης, παλαιάς κοπής, έδινε από το υστέρημά του, δεν περίμενε να πάρει από τα χέρια απάντων.
Άλλοι μπορεί να είναι καλοί λογογράφοι πολιτικών, νοιώθω σαν να με φέρνουν οι συμπτώσεις στην επικηδειογραφία. Μια η Ρικάκη, μια ο πατέρας μου, μια η Μελίνα, μια ο Σιδηρόπουλος, την άλλη ο Αλεξανδράκης. Κι όμως, τον Τάσο Αλιφέρη δεν έτυχε να τον συναντήσω ποτέ. Δεν πήγα ποτέ στην Τήλο, που κατάφερε να την κάνει γνωστή στον κόσμο. Άλλη η Τήλος του 1997, άλλη η Τήλος του 2011, μου έλεγε σήμερα η κ Αναστασία.
Ο Τάσος Αλιφέρης ήξερε πώς γίνονται οι ωραίοι αγώνες, είχε την συνταγή για να είναι ο ίδιος ωραίος και άξιος άνθρωπος. Τα κολλημένα μυαλά, δεν έχουν λόγια να του καταλογίσουν ευθύνες, παρά μόνο για την τέλεση των γάμων των ομοφυλοφίλων και επειδή τους έκοψε το κυνήγι και να χτίσουν εκεί που θα χαλούσαν την ομορφιά του νησιού. Μέχρι εκεί μπορεί να φτάσει το δηλητήριο τους. Ή καλύτερα το κλειστό και άπνοο πνεύμα τους. Κατάντια να μην μπορείς να πετάξεις. Σαν τα πουλιά που μιλούν για λευτεριά και άλλα φεύγουν και πετούν ψηλά. Ο Δήμαρχος Τήλου έχει γίνει αστέρι από τα πιο φωτεινά του σύμπαντος, γιατί η ψυχή δεν γίνεται ένα με το χώμα. Η ψυχή πάει εκεί που ανήκει, στον κόσμο που κινείται χωρίς διακοπή. Και εγώ ακόμα μία φορά λυπάμαι, όπως έγινε με τον Αγγελόπουλο, όπως έγινε με τον Χατζιδάκι, που ενώ περπατήσαμε στον ίδιο πλανήτη και σε πολύ κοντινούς κόσμους, δεν καταφέραμε να μοιραστούμε την ώρα ενός καφέ μαζί. Να φυλακίσω τη σπίθα στο βλέμμα του ανθρώπου που ήταν άξιος πολιτικός άνδρας και γνήσιος οραματιστής. «Προχώ», όπως λένε οι νεολαίοι. Τραγική έλλειψη, κυρίως όταν οι «συνεργάτες και συνάδελφοί» του είναι για τον Καιάδα. Με μια γλώσσα τεράστια σαν του βάτραχου. Αλλά είπαμε: άλλοι μιλούν για λευτεριά και άλλοι φεύγουν και πετούν ψηλά.
Δήμαρχε, όσα «βόλια» σε πέτυχαν, τελειώσανε. Τώρα το παιχνίδι είναι ολόδικό σου, χωρίς ποταπά ανθρωπάκια.
