*Oι πίνακες είναι της Ειρήνης Βαζούκου
Τα σημάδια του χρόνου
καθρέπτης
στο πρόσωπο σου ,
αποτυπώνονται
τη θλίψη στη θλίψη
να διακρίνω προσπαθώ
το χαμόγελο
που αμυδρά διακρίνεται
μοιάζει να το φυλάς
σ΄ εκείνον που ξέρει
που μπορεί να το κερδίσει
οι ώμοι κυρτοί
από το βάρος
μιας ζωής που πέρασε
όμορφα ; ποιος θα μας πει ;
τα χέρια σου κοιτάζω
τα δάχτυλα που αμήχανα,
δένεις
μεταξύ τους
ίσως κάτι να περιμένεις
σε κάτι να ελπίζεις
η μέρα μπορεί ατελείωτη
να μοιάζει
να περάσει,
ίσως θες
να φύγει
μια άλλη να ‘ρθει
όχι σαν τη σημερινή
τη μοναξιά σου λέω
πως νιώθω
πως καταλαβαίνω
ίδιος μπορεί να είμαι
ίδια στάση να κρατώ
το βλέμμα αλλού να στρέφω
τα χέρια κόμπο να κρατώ
και κάτι
μα κάτι καλό πάντα να περιμένω
να ελπίζω
πως θα δω
Γιώργος Χατζηδιάκου
