Το άρθρο αυτό είναι ένα μήνυμα συμπαράστασης στον αγώνα των Σταγιατών Πηλίου εναντίον της ιδιωτικοποίησης των πηγών του χωριού τους. Η Κρύα βρύση, με μηδενικό μικροβιακό φορτίο, συντηρείται και καθαρίζεται αυτοοργανωμένα από τους κατοίκους του χωριού ενώ τροφοδοτεί τρεις δημόσιες βρύσες και όλα τα σπίτια του χωριού. Και το πιο σημαντικό! Απ΄την Κρύα Βρύση αναβλύζει ένα νερό ελευθερίας, συνεργασίας, προσφοράς κι ισότητας.
Τις ζωγραφιές έκαναν οι μαθητές του Ειδικού Πειραματικού Σχολείου Ρόδου μαζί με την κ. Ελευθερία και τον κ. Άρη
…Όποιος το πίνει πολεμάει κι αντέχει
Nερό τρεχούμενο η ζωή μωρέ!
Νερό που κλείσαμε σε μπουκαλάκι κι αποφασίσαμε πως είναι για τους λίγους. Νερό που έπαψε να αναβλύζει ελεύθερα, αναρχικά αφού η πορεία του διακόπηκε με βία. Νερό που σφραγίστηκε, κοστολογήθηκε, απέκτησε ιδιοκτήτη και αγοραστή. Νερό που κοστίζει 0,50 ευρώ κι έτσι ξεχάσαμε να το μαζέψουμε από την παραλία, το παγκάκι, το πάρκο, το γήπεδο, τον κινηματογράφο. Νερό που τυποποιήθηκε μαζί με τα ρούχα, τα σπίτια, τις σχέσεις, τα συναισθήματά μας. Νερό ανίκανο να καθαρίσει την μπόχα ενός κόσμου καθωσπρέπει. Νερό που σε ρόλο τιμωρού σάρωσε στο διάβα του ζωές χτισμένες πάνω σε δάση και ακτές. Νερό αλμυρό που μας «προστάτεψε» από τους εισβολείς, την αρρώστια, τη θρησκεία, την υποκουλτούρα τους.
Νερό ανίσχυρο να σβήσει την ανικανοποίητη επιθυμία και το αχόρταγο εγώ μας, που διψά χωρίς στιγμή να σταματήσει να ζητά «Νερό, νερό, νερό κι άλλο νερό» μέχρι να φτάσει στην πηγή και να την κάνει κτήμα και μαγαζάκι του. Νερό που ζηλέψαμε για την καθαρότητα, τη διάφανη όψη του και το βαφτίσαμε «αγιασμό» τάζοντας ελπίδα, εξαγνισμό και άφεση αμαρτιών. Νερό που σηκώνοντας το χέρι ζητάς την άδεια του δασκάλου σου για να το πιεις, αφού από μικρή πρέπει να μάθεις να ζεις εγκλωβισμένη στο φόβο και την υπακοή.
Νερό που αφήνουμε να τρέχει, καθώς παίρνουμε το μπάνιο μας σκεπάζοντας τη σήψη μας με αιθέρια έλαια. Νερό που μας ανακουφίζει που είχαμε την τύχη ή που δεν είχαμε την ατυχία καλύτερα να γεννηθούμε στη Ζάμπια. Τότε θυμήθηκα τα λόγια της εννιάχρονης Μύριαμ από τη Ζάμπια: «Ονειρεύομαι τη μέρα που θα ανοίγω τη βρύση κοντά στο σπίτι μου και θα τρέχει φρέσκο, καθαρό νερό. Έτσι δεν θα αρρωσταίνω συνέχεια χάνοντας το σχολείο μου.».
Ένας κόμπος στο λαιμό εμφανίστηκε, ένα αίσθημα αδικίας, κι ένα σφίξιμο που ήξερα πως δεν θα διαρκέσει περισσότερο από το χρόνο που χρειάζεσαι για να διαβάσεις αυτό το άρθρο. Και μετά τι; Κανένα σταυροδρόμι, κανένα δίλημμα, κανένα μονοπάτι. Μονάχα ένας δρόμος γεμάτος διόδια κι εσύ μία μαριονέτα που με κινήσεις μηχανικές βουλώνεις τα αυτιά σου με το κερί της λήθης και γυρίζεις το βλέμμα σου από την άλλη.
Όμως αναστατώνομαι, ταράζομαι. Δεν θέλω να τελειώσει έτσι το άρθρο και ζωή. Έτσι σήμερα αποφασίσαμε στο σχολείο να κλείσουμε τα βιβλία, να μην ανοίξουμε τα τετράδια και τις κασετίνες και να μη μοιράσουμε την καθιερωμένη φωτοτυπία. Σήμερα θα ‘θελα να ακούσουμε τον ήχο του νερού σαν σκουντουφλά στις πέτρες, στους κορμούς, στο χώμα. Να νιώσουμε τη δροσιά του στις χούφτες μας και τη ζωή να αναγεννάται σε κάθε μας γουλιά μέσα στα χέρια και τις αισθήσεις μας. Σήμερα θα θελα να φανταστούμε ένα κόσμο με περισσότερα χρώματα και λιγότερα σκουπίδια, ομπρέλες, ξαπλώστρες, πλαστικές καρέκλες και μπουκάλια. Ένα κόσμο που τα παιδιά είναι χορτάτα από νερό, φαΐ, αγάπη, φροντίδα, μοίρασμα. Ένα κόσμο που όλοι έχουμε θέση κάτω από τον ήλιο. Έναν λαμπερό ήλιο που θα γεμίσει με φως όλα εκείνα τα απόκρυφα, τα ανομολόγητα, τα επιπόλαια γιατί μπουχτίσαμε με το εφήμερα, τα πλαστικά,, τα σοβαρά, τα μιας χρήσης. Ένα κόσμο που το νερό δεν έχει τιμή, δεν αγοράζεται και δεν πουλιέται, μονάχα είν’ κέρασμα για κάθε ξενομπάτη. Ένα κόσμο που το νερό των Σταγιατών « όποιος το πίνει πολεμάει και αντέχει».
Υ.Γ 1: Το άρθρο αυτό είναι ένα μήνυμα συμπαράστασης στον αγώνα των Σταγιατών Πηλίου εναντίον της ιδιωτικοποίησης των πηγών του χωριού τους. Η Κρύα βρύση, με μηδενικό μικροβιακό φορτίο, συντηρείται και καθαρίζεται αυτοοργανωμένα από τους κατοίκους του χωριού ενώ τροφοδοτεί τρεις δημόσιες βρύσες και όλα τα σπίτια του χωριού. Και το πιο σημαντικό! Απ΄την Κρύα Βρύση αναβλύζει ένα νερό ελευθερίας, συνεργασίας, προσφοράς κι ισότητας.
Υ.Γ. 2: Τις ζωγραφιές έκαναν οι μαθητές του Ειδικού Πειραματικού Σχολείου Ρόδου μαζί με την κ. Ελευθερία και τον κ. Άρη.
Νάντια Σαρρή
