Μέσα στη γενικότερη κατήφεια της εποχής μπορεί να διακρίνουμε, ευτυχώς, κάποια φωτεινά ξέφωτα που γεμίζουν τον άνθρωπο αισιοδοξία και δίνουν δύναμη στην κοινωνία μας να πορευτεί. Τα περισσότερα από τα ξέφωτα αυτά έχουν να κάνουν με τον πολιτισμό που τροφοδοτείται από την πνευματική δημιουργία στα γράμματα και τις τέχνες και συμμετέχουν παιδιά. Η ενασχόληση των παιδιών με τη θεατρική τέχνη μέσα από τις πρωτοβουλίες για τη θεατρική αγωγή στα σχολεία είναι ίσως η πιο επιτυχημένη πνευματική δράση. Το θέατρο βοηθά τα παιδιά ώστε να ανακαλύψουν τον εαυτό τους, να καλλιεργήσουν τις δεξιότητες τους, να επικοινωνήσουν μεταξύ τους συλλογικά, να αποκτήσουν πειθαρχία και να εκφραστούν δημιουργικά.
Τις σκέψεις αυτές μας τροφοδότησε η παράσταση που παρακολουθήσαμε την Παρασκευή και το Σάββατο 5 και 6 Ιουνίου 2015 με το έργο «Του Κουτρούλη ο γάμος» στο Δημοτικό Θέατρο από το Σχολείο Σγουρού. Ένα κλασικό έργο του ελληνικού ρεπερτορίου που έχει γράψει ο Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής, εδώ σε διασκευή του Γιάννη Καλατζόπουλου. Το έργο είναι μια σάτιρα ηθών του 1845 που παραπέμπει στη σύγχρονη πραγματικότητα. Όλα όσα ταλανίζουν την κοινωνία μας διαχρονικά, η διαπλοκή, η αναξιοκρατία, η διαφθορά και η ξενομανία θίγονται με το θεατρικό αυτό έργο με έναν ιδιαίτερο και ενδιαφέροντα τρόπο.
Τα παιδιά που υποδύθηκαν τους ρόλους σίγουρα απόκτησαν μια βιωματική προσέγγιση των νοημάτων που περικλείει το έργο ανοίγοντάς τους έναν δρόμο που οδηγεί σε μια καλύτερη κοινωνία. Άλλωστε το θέατρο είναι ένα μεγάλο σχολείο που βοηθά ώστε τα μηνύματα που περιλαμβάνονται σε ένα κείμενο να ενστερνίζονται πρώτα οι ηθοποιοί και μετά, με έναν τρόπο μαγικό, να «περνάνε» στο θεατή. Η ιδιαίτερη ωφελιμότητα που έχουν τα παιδιά μέσα από τη θεατρική παιδεία και την παρουσία τους σε θεατρικές παραστάσεις είναι και το γεγονός ότι η συμμετοχή τους εκλαμβάνεται και ως παιχνίδι που τους τροφοδοτεί την ψυχή. Παράλληλα τους παρέχει γνώσεις που καθορίζουν και την μετέπειτα ζωή τους. Σε μια εποχή μάλιστα που η τεχνοκρατική θεώρηση έχει κυριεύσει τα πάντα βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τις ουσιαστικότερες ανάγκες που έχουν οι ψυχές των παιδιών.
Τα παιδιά με το ολόδροσο και πηγαίο παίξιμό τους ήταν χάρμα στο να τα βλέπεις και να τα ακούς. Στη συνολική εξαίρετη εικόνα της παράστασης συνέβαλαν καθοριστικά η μουσική με την προσαρμογή του Μιχάλη Καλαεντζή και του Πέτρου Τσιμπερόπουλου, ο χορός, τα υπέροχα κοστούμια της Ελένης Αρτίκη αλλά και το ιδιαίτερης αισθητικής σκηνικό που επιμελήθηκαν οι: Κων/να Βούλτσου, Αναστασία Ζούγλη, Ανδριανή Ροϊνιώτη, Μιχάλης Μαμαλίγκας και Μανόλης Τσιρακάκης.
Τελευταία αφήσαμε την κινητήρια δύναμη της θεατρικής δημιουργίας στο σχολείο Σγουρού. Την Εύη Κοτανίδου που είχε την επιμέλεια και σκηνοθεσία της παράστασης με παρέμβαση και στις χορογραφίες. Η Εύη Κοτανίδου με μια έμφυτη αγάπη στο θέατρο και τις αξίες που υπηρετούνται απ’ αυτό, από το όποιο μετερίζι της εκπαιδευτικής της σταδιοδρομίας έχει δημιουργήσει μια παράδοση που είναι πολύ σπουδαία για την εκπαιδευτική κοινότητα της Ρόδου. Σ’ αυτό έχει συμβάλει η γνώση της όσον αφορά το θέατρο αλλά κυρίως το μεράκι και η αγάπη της προς τα παιδιά και το ουσιαστικό της ενδιαφέρον στη διαμόρφωση των χαρακτήρων τους ως «καλών καγαθών» αυριανών πολιτών.
Αξίζει να επαινεθεί η πρωτοβουλία του Δημοτικού Σχολείου Σγουρού που προωθεί παρόμοιες δράσεις. Άλλωστε η πολιτεία του συγκεκριμένου σχολείου με τη συνολική δραστηριότητα που έχει αναπτύξει τόσο στην προσφορά του στο παιδί όσο και με την κοινωνική του συνεισφορά το καθιστούν στις συνειδήσεις όλων ως μια κυψέλη πνεύματος, ανθρωπιάς, καλλιέργειας και δημιουργικότητας που τόσο έχει ανάγκη ο τόπος μας σήμερα. Και για «του λόγου το αληθές», αντί αντιτίμου στην είσοδο του θεάτρου μαζευόντουσαν τρόφιμα για τις ανάγκες του προγράμματος σίτισης οικονομικά αδύνατων συμπολιτών του Δήμου μας. Μια ευγενική πρωτοβουλία αλληλεγγύης προς τους συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη.
Υπέροχη λοιπόν η παράσταση που παρακολουθήσαμε με «του Κουτρούλη το γάμο», υπέροχα τα παιδιά που πήραν μέρος, με την παρουσία και όλης της υπέροχης εκπαιδευτικής κοινότητας του σχολείου Σγουρού αλλά και των γονέων που σίγουρα θα ένοιωσαν υπερήφανοι για το έργο που δημιουργείται και που συμμέτοχοι και συνδημιουργοί είναι και τα παιδιά τους.
Γ.Ν.
