Ο Ricky Forbes, ο Greg Johnson και ο Chris Chittick είναι επαγγελματίες στο να κυνηγούν ανεμοστρόβιλους, και οι τρεις τους συνιστούν τους Tornado Hunters, μια από τις τοπ ομάδες του είδους τους στην Βόρεια Αμερική. Από τη Ρεγγίνα του κεντρικού Καναδά μέχρι το Μεξικό δεν χάνουν ανεμοστρόβιλο για ανεμοστρόβιλο.
Ο Ricky είναι ο οδηγός της παρέας. Έχει δει πάνω από 75 ανεμοστρόβιλους τα 4 χρόνια που ασχολείται, ενώ έχει διασχίσει 17 πολιτείες, διανύοντας πάνω από 250.000 χλμ.
Όπως μου λέει, δουλειά του είναι να οδηγεί την ομάδα στην καρδιά των ανεμοστρόβιλων και να τους γυρίζει πίσω ασφαλείς.”Πρέπει να έχω συνεχώς στο νου μου τους δρόμους, την πορεία που θα ακολουθήσουμε και τις κινήσεις των ανεμοστρόβιλων, όσο τους πλησιάζουμε”, αναφέρει και μου συστήνει τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας.
“Ο Greg είναι ο φωτογράφος μας. Κάθεται στο μπροστινό κάθισμα και προβλέπει τους ανεμοστρόβιλους. Και όταν έρθει η ώρα, την κατάλληλη στιγμή κρέμεται από το παράθυρο και προσπαθεί να τραβήξει τις καλύτερες φωτογραφίες, ενώ κατευθυνόμαστε στο μάτι του κυκλώνα”. Ο Greg κυνηγά ανεμοστρόβιλους για πάνω από μια δεκαετία και έχει δει πάνω από 150.
“Ο Chris είναι ο κάμεραμαν. Καθισμένος στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου, βοηθά και εκείνος με τις προβλέψεις των ανεμοστρόβιλων ενώ στόχος τους είναι να τους καταγράψει”. Ο Chris είναι ο πιο έμπειρος, καθώς ασχολείται με τους ανεμοστρόβιλους για πάνω από 15 χρόνια και έχει δει πάνω από 400!
Μάλιστα, η ομάδα έχει και τη δική της- ομώνυμη -εκπομπή στην τηλεόραση! Οι τηλεθεατές στην ουσία παρακολουθούν πως είναι η ζωή των τριών, οι οποίοι περιπλανιούνται και βρίσκονται στο δρόμο 6 μήνες, πηγαίνοντας όπου πάνε οι ανεμοστρόβιλοι, και όλα όσα τους συμβαίνουν.
Ο Ricky μπήκε στην ομάδα το 2012 όταν τον πλησίασε ο Greg. “Δεν είχα ιδέα τι με περίμενε. Μου είπε απλά ότι θα είναι σαν το Twister, αλλά δεν τον πίστεψα”, μου λέει και συμπληρώνει πως σαν λάτρης της περιπέτειας δέχτηκε δεν μπορούσα παρά να δεχτεί την πρόκληση.
“Είδα τον πρώτο ανεμοστρόβιλο και ενθουσιάστηκα. Το να βλέπει κανείς τη μητέρα φύση, τη δύναμη και την οργή της είναι κάτι πραγματικά απίστευτο”, λέει εκστασιασμένος, ενώ μου περιγράφει την αγαπημένη του φωτογραφία.
“Μια από τις καλύτερες μέρες μου ήταν στις 16 Ιουνίου 2014, όταν είδαμε και απαθανατίσαμε δίδυμους ανεμοστρόβιλους! Είναι λίγες οι φορές που συμβαίνει κάτι τέτοιο και όταν συνέβη πέρυσι ήταν κάτι το εκπληκτικό. Τους κυνηγούσαμε για πάνω από μία ώρα!”, αναφέρει, ενθουσιασμένος.
Γενικά, όπως αναφέρει ο Ricky, η ομάδα, μελετώντας διάφορα εργαλεία γνωρίζει ποιες μέρες θα χτυπήσει ένας ανεμοστρόβιλος. Εκείνες τις μέρες, κοιτάνε συνεχώς τα μετεωρολογικά τους ραντάρ, τα οποία τους λένε που βρίσκονται οι ανεμοστρόβιλοι και προς τα πού κατευθύνονται. “Εμείς μετά απλά επιλέγουμε έναν ανεμοστρόβιλο και το κυνήγι ξεκινά”, μου λέει ο 29χρονος Ricky, προσθέτοντας πως όταν έχουν πλησιάσει αρκετά έναν ανεμοστρόβιλο, τότε συμβουλεύονται το ραντάρ ταχύτητας του ανέμου.
Φυσικά, το να κυνηγάς ανεμοστρόβιλους δεν είναι και η πιο ασφαλής ασχολία που υπάρχει, ωστόσο σύμφωνα με τον Ricky υπάρχουν αρκετά εργαλεία για να περιοριστούν οι κίνδυνοι.
“Τα ραντάρ και ο μετεωρολογικός εξοπλισμός, μαζί με την βοήθεια της τεχνολογίας, μας βοηθούν να λαμβάνουμε real time δεδομένα. Αυτό είναι σημαντικό για την ασφάλειά μας», τονίζει και προσθέτει ότι «οι ανεμοστρόβιλοι δεν είναι 100% προβλέψιμοι και υπάρχουν στιγμές που μπορεί να κινδυνέψουμε , για αυτό και το όχημά μας είναι αλεξίσφαιρο”.
Μάλιστα, το πιο τρομακτικό που τους συνέβη, όπως μου το εξιστορεί ο Ricky , ήταν στις 31 Μαΐου 2013 στο Ελ Ρίνο της Οκλαχόμα.
Τότε, η ομάδα πλησίασε πάρα πολύ κοντά έναν ανεμοστρόβιλο με αποτέλεσμα να εγκλωβιστεί. “Ο ανεμοστρόβιλος, ο οποίος ήταν πάνω από 4 χιλιόμετρα, άρχισε να επεκτείνεται και δεν μπορούσαμε να φύγουμε γρήγορα. Το αυτοκίνητό μας σηκώθηκε στον αέρα, κτίρια πετούσαν παραδίπλα, ήταν τρομακτικό, δεν ξέραμε αν θα γλιτώσουμε”, αναφέρει, προσθέτοντας πως ευτυχώς κανείς από την ομάδα δεν έχει τραυματιστεί.
Μάλιστα, ο Ricky έχει αρκετές φορές σκεφτεί να τα παρατήσει. “Το να είσαι κυνηγός ανεμοστρόβιλων είναι σκληρό. Περνάς αρκετό καιρό στο δρόμο, μακριά από οικογένεια και φίλους, είναι μια κατάσταση μοναχική”, εξομολογείται.
“Επίσης, δεν πετυχαίνουμε πάντα το σκοπό μας. Υπάρχουν αρκετές φορές που το κυνήγι είναι μάταιο. Τότε σε παίρνει από κάτω και αναρωτιέσαι τι στο καλό κάνεις. Το καλύτερο μέρος όμως είναι η πάλη, η αποφασιστικότητα που απαιτεί αυτή η δουλειά”, σημειώνει.
“Ταξιδεύουμε αρκετά, πάμε από πόλη σε πόλη σχεδόν κάθε μέρα αλλά κάθε πρωί ανυπομονώ να ξυπνήσω”, προσθέτει, αν και σημειώνει πως δεν θα το κάνει γι α πάντα αλλά για λίγα ακόμη χρόνια καθώς θέλει να κάνει οικογένεια.
“Το επόμενο βήμα μου είναι να συνεχίσω να κάνω ό,τι με κάνει να χαμογελώ”, καταλήγει ο Ricky, κάνοντάς το ήδη πράξη, χαμογελώντας, ενώ μου αναφέρει πως σκοπεύει μέσα στο χρόνο να επισκεφτεί τη χώρα μας, όταν καταλαγιάσουν λίγο οι ανεμοστρόβιλοι.
Πηγή : news247.gr
