Αντικριστά κοιτιούνται, σαν σε καθρέπτη.
Η απορία στο πρόσωπο ζωγραφισμένη, να καταλάβουν προσπαθούν αν γνώριμοι είναι.
Στο αέρα συγκρούονται ανήσυχες ταραγμένες σκέψεις από τις υπερβολές και τον δυναμισμό του εγώ.
Ανακατεύονται οι μυρουδιές του σώματος, η αμηχανία διάχυτη, με το πλέξιμο το χεριών ενός παιδιού μοιάζει που δεν ξέρει που και πως να τα βολέψει.
Μα σαν το πρώτο σοκ ετούτης της συνάντησης καταλαγιάσει, σαν έρθει του μυαλού η λογική τότε ξεδιπλώνονται μπροστά τους αργά, σαγηνευτικά, αριστοτεχνικά, μαυρόασπρες σκηνές, μέσα από ταινία μιας άλλης εποχής.
Το παρελθόν που φτερούγισε και έφυγε, σαν αποδημητικό πουλί , τώρα μπροστά τους φανερώνεται
Ένα μυστήριο ακολουθεί διανθισμένο από αναπάντητα ερωτήματα , ένα σύννεφο τους τυλίγει απαλό σαν μετάξι.
Ταράζεται η ψυχή ο νους, η λογική, στο άνοιγμα τούτης της πύλης που το παρελθόν μπροστά τους φέρνει, τη ζωή στα χέρια είχαν, μέσα στις παλάμες τους σφιχτά την κράταγαν, μα την άφησαν να τους ξεφύγει.
Το χρόνο κατάματα κοιτούν, μα αυτός τους πληγώνει, ως που να νοιώσεις το σήμερα, παρελθόν γίνεται.
Μια σκάλα είναι, ο χρόνος που ασθμαίνοντας τη σκαρφαλώνεις
Οι επίμονες αναμνήσεις φέρνουν μια εσωτερική πάλη χωρίς νικητή ή ηττημένο .
Αυτή η υπέρτατη μάχη, παράδοξος, φέρνει γαλήνη και τότε δυναμικά στον αέρα διαχέονται οι ετερόκλιτες ευωδιές από τα σώματα τους, τυχεροί οι περαστικοί που γύρω τους περνούν, η ευφορία κολλά σαν σκόνη στα ξένα σώματα και πιστέψτε με ,καθόλου δεν ενοχλεί. .
Μα, δεν είναι όλα ρόδινα, υπάρχουν στιγμές που η δυναμικότητα της μοναξιάς η πανάρχαια απαξίωση του εγώ η παντελής έλλειψη μια λέξης από το λεξιλόγιο του απέναντι, δημιουργεί εντάσεις και τότε εκδικούνται όχι την αιτία, μα τον ίδιο τους τον εαυτό, το πολύτιμο μοναδικό εγώ.
Αυτό πληγώνουν, αυτό εκδικούνται, αυτό καταστρέφουν.
Για λίγο ξένοι μοιάζουν, απομακρύνονται, ξεκόβουν απ΄ τη πραγματικότητα της ζωής …
Ότι ζήσαν, ότι τους μάγεψε, αυτό το λίγο, μονομιάς χάνετε, λες και σε ανεμόσκαλα κρέμασαν τα όνειρα τους και μάταια προσπαθούν να τα πιάσουν ξανά, την ώρα που έξω λυσσομανά και τα παρασέρνει ο άνεμος.
Κάπως έτσι χάνετε το χαμόγελο που γυμνό ανέμελο έτρεχε και τη στιγμή τους γλύκαινε.
Μα! τούτο στο σκηνικό ευτυχώς κρατεί , όσο μια ανάσα.
Όταν ηρεμήσουν όταν επιστρέψουν στο νόημα της ζωής στην αγάπη της στιγμής, μια αγκαλιά και ένα φιλί ακολουθεί με μια συγνώμη, όλα κυλούν αρμονικά, κανείς δεν τσαλακώνει τη προσωπικότητα
Προς το τέλος της μέρας μια ευχή ακολουθεί, το χρόνο ετούτη τη φορά για το υπόλοιπο της ζωής σύμμαχο να έχουν
Γιώργος Χατζηδιάκου 
