Η μέρα
απειλητικά απλώνεται
σαν μαύρο σύννεφο
που μπόρα θα φέρει,
περπατάς απροστάτευτος
και περιμένεις τη μπόρα
αυτό ζητάς, αυτό θέλεις.
Μια σκιά
κλέβει το χαμόγελο σου
όπως αυτό
που σου στέρησε
ένας χωρισμός
που ακόμα δεν ξεπέρασες.
Σε κάθε σου βήμα
κυριαρχεί η ανάμνηση του χτες
με τις αναρίθμητες
γλυκές πικρές
αέναες μορφές
Σκύβεις
πριν το παρασύρει ο αέρας
ένα φύλλο να μαζέψεις
θυμίζει εσένα
όταν σωπαίνεις
όταν μάταια περιμένεις
κάτι να πεις
όταν τίποτα δεν έχεις να πεις
το ρολόι ας τρέχει
δε σε νοιάζει
τις αναμνήσεις
θέλεις σταθερές
συντροφιά να σου κρατούν
όλα αλλάζουν
όταν ο ήλιος
απρόσκλητος προβάλλει
αυτό σε εκνευρίζει
να γυρίσει πίσω θέλεις
δεν θέλεις να σου θυμίζει
πως για όλα
υπάρχει ελπίδα
Γιώργος Χατζηδιάκου
