Όταν μας αγκάλιασε η Μητέρα Ελλάδα και ζούσαμε <<Πρόσφυγες>> στον ίδιο μας το τόπο. Τι να σας γράψω ??. Είναι τόσο σκληρές η εικόνες που της αφήνω σε σας, να γράψετε εκείνα τα σκληρά χρόνια που έζησε ο τόπος μας.
Που παρόλα αυτά ούτε κλέβαμε, ούτε παρανομήσαμε, γιατί είχαμε αξιοπρέπεια και πάνω από όλα φιλότιμο. Δεν ήταν μόνο τα συσσίτια της Παλιάς Πόλης, ήταν και τα συσσίτια των σχολείων, που κάθε πρωί περιμέναμε στη γραμμή με τα αριθμημένα κατσαρόλια από αλουμίνιο να πάρουμε το γάλα που ήταν από σκόνη σε μεγάλα μακρόστενα στρογγυλά δοχεία, και το ετοίμαζαν οι καθαρίστριες των σχολείον σε μεγάλα μαύρα καζάνια στης αυλές, καθισμένα πάνω σε πυρότουβλα που άναβαν τη φωτιά από κάτω με καυσόξυλα.
Μαζί με το γάλα μας έδιναν και ένα κομμάτι κόκκινο τυρί οπός το λέγαμε τοτε, που και αυτό ήταν σε αλουμινένια κονσερβοκούτια. Όλα αυτά ήταν σε μεγάλα χαρτοκιβώτια στοιβαγμένα στης αποθήκες τον σχολείων, με επιγραφές <<Αμερικάνικη Βοήθεια>> η <<Ερυθρός Σταυρός>>.
Τα κοινωνικά συσσίτια τα προμήθευε πάλι ο <<Ερυθρός Σταυρός>> μέχρι και το 1949 και μετά τα σταμάτησαν.
Μετέπειτα με πρωτοβουλία του Δημάρχου Μιχαήλ Πετρίδη, βλέποντας τους ανθρώπους να υποφέρουν από την πείνα, έδωσε εντολή να χρησιμοποιηθεί ο δεξιός χώρος επί της οδού Σωκράτους που τον χρησιμοποιούσε η καθαριότητα, και αφού τον επισκεύασε σε μαγειρεία συνεχίστηκε η σίτιση με μαγείρους και βοηθούς κουζίνας, και με υπαλλήλους απογραφής των απόρων οικογενειών. Οι οικογένειες σιτίζονταν ονομαστικός η ίδιοι η τα παιδιά τους που παίρνανε την ημερήσια καθημερινή μερίδα τους, ανάλογα με τα μέλλει της οικογενείας που δήλωνε ο καθένας. Τα έξοδα πλέων τα επιβαρυνόταν ο Δήμος. Από τότε ο χώρος μέχρι και σήμερα ονομάστηκε <<Τα Συσσίτια>>.
Εμείς θα σας θυμίζουμε εκείνα τα χρόνια που μας αγκάλιασε η <<Μαμά Ελλάδα>>, γιατί που ξέρετε μπορεί να μας ξανά αγκαλιάσει ??
(Στις φωτογραφίες δεν βάζω λεζάντες, γιατί η ίδιες μιλούν από μόνες τους) ….
