Έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον να μελετήσουμε δύο παράλληλα φαινόμενα που τις περισσότερες φορές εξελίσσονται στον τόπο μας κάθε φορά που πλησιάζουν εκλογές.
Απ’ την μια, η ελπίδα να γεννιέται όταν υγιείς δυνάμεις νέων ικανών ανθρώπων παρουσιάζοντας το όραμά τους, προσπαθούν να διεκδικήσουν την διαχείριση του τόπου.
και
Απ’ την άλλη, η προσπάθεια αυτή έμπρακτα να καταδικάζεται όταν αυτοί τολμάνε να δοκιμαστούν και να δοκιμάσουν κάτι νέο και διαφορετικό, μακριά από τις έως τώρα αντιλήψεις και πρακτικές.
Με απλά λόγια μήπως,
εάν δεν έχεις χρήματα να ξοδεύεις,
εάν δεν μπορείς πολλά να υπόσχεσαι,
εάν δεν ανήκεις σε οργανωμένα συμφέροντα,
εάν δεν είσαι επαγγελματίας εκλογολόγος- εκλογομάγειρας,
εισπράττεις την απόρριψη μιας κοινωνίας, που υποκριτικά προσμένει από τα κύτταρα της να τολμήσουν για κάτι καινούργιο;
Τι πρέπει να συμβεί για να αλλάξουμε ρότα;
Να θυσιαστούν
κι άλλοι νέοι ικανοί Άνθρωποι;
κι άλλες ιδεολογίες;
κι άλλα οράματα;
Να υποβαθμιστεί
κι άλλο ο τόπος μας;
κι άλλο η ζωή μας;
κι άλλο το μέλλον μας;
Άνθρωποι που αποδεικνύουν με το παραγόμενο έργο τους ότι ο άνθρωπος και ο τόπος είναι στο επίκεντρο της έμπνευσης τους, βρίσκονται συνήθως στο μάτι ενός ισοπεδωτικού κυκλώνα.
Ενός κυκλώνα που σαρώνει όχι μόνο τη δημιουργική τους έμπνευση, αλλά τραυματίζει βαριά και τα φτερά όλων των ικανών ανθρώπων που οραματίζονται το τόπο τους αλλιώς.
Αν θελήσουμε πραγματικά όλοι μαζί, πολίτες και πολιτικοί, ίσως να αλλάξουμε αυτή την νοοτροπία.
Η κοινωνά μας άλλωστε όσες φορές πραγματικά το χρειάστηκε, το έκανε.
Είμαστε έτοιμοι να τολμήσουμε; Και ας μην ξεχνάμε ότι ο βαθμός ωριμότητας κάθε κοινωνίας, καθορίζεται και από την τόλμη της.
Ακόμα και αν αυτές οι κραυγές αγωνίας, δεν μπορούν από μόνες τους να καθορίσουν την δημιουργική πλεύση του τόπου μας, είναι απαραίτητες γιατί συντηρούν το φώς της επόμενης μέρας και την προσμονή για το καινούργιο.
Σήμερα για άλλη μια φορά καλούμαστε να δράσουμε σε μια νέα βάση, πολίτες και πολιτικοί ,σε μια κοινωνία που ψάχνει απεγνωσμένα να βρει την ελπίδα,
σε μια κοινωνία που μπορεί να αποκλείσει τη λογική του άσπρου ή του μαύρου.
Σ΄ αυτήν την κοινωνία τα όνειρα ακόμα υπάρχουν και είναι πολύχρωμα.
Tου αρχιτέκτονα Γεωργίου Σάββενα
