Στεφανίδη: Πηδούσα φράχτες και έμπαινα σε σχολεία για να προπονηθώ

Η Κατερίνα Στεφανίδη περιγράφει με μελανά χρώματα περιγράφει τις συνθήκες που προπονούνταν στην Αμερική και στέλνει μήνυμα στους αθλητές που ζουν στην Ελλάδα: «Όταν ακούω τους αθλητές μας να παραπονιούνται για τα τζάμπα στάδια που έχουμε, θα ήθελα να τους πω ότι είναι εκπληκτικά, σε σχέση με αυτό που είχα εγώ».

Η χρυσή Ολυμπιονίκης, μιλώντας στην «Καθημερινή», εξήγησε ότι για το αγώνισμά της είναι μικρή σε ηλικία και στο μέλλον δεν αποκλείεται να ανεβάσει τις επιδόσεις της, ενώ όταν ρωτήθηκε για τα κακεντρεχή σχόλια που ακούστηκαν μετά την επιτυχία της, αρκέστηκε να ανατρέξει στη συμβουλή του πατέρα της πως «όταν θα έχεις επιτυχίες και θα πηγαίνεις καλά, πολλοί θα είναι χαρούμενοι για εσένα αλλά και πολλοί θα είναι αυτοί που θα σε ζηλεύουν και θα σε μισούν». «Με είχε προετοιμάσει», δήλωσε χαρακτηριστικά.

Διαβάστε αναλυτικά τις δηλώσεις της…

– Πού έχεις χτίσει το «ταβάνι» από αγωνιστικής πλευράς;

«Θεωρώ ότι είμαι μικρή για το αγώνισμα. Εκτός από τη φετινή ολυμπιακή διοργάνωση, όπου στο βάθρο βρισκόμασταν αθλήτριες μικρής ηλικίας, σε όλα τα προηγούμενα ο μέσος όρος ήταν τα 30 χρόνια. Θεωρώ ότι τα 30 είναι μία από τις καλύτερες ηλικίες για το επί κοντώ. Σίγουρα θα φτιάξουμε ένα τετραετές πλάνο για τους Αγώνες του 2020 αλλά, πριν από αυτούς, έχουμε ευρωπαϊκό κλειστού, παγκόσμια κ.λπ. Σε ό,τι αφορά τις επιδόσεις, τα 4.90 τα έχω περάσει στον κλειστό, ενώ το παγκόσμιο είναι 5.06. Σίγουρα τα 16 εκατοστά είναι πολλά, αλλά έχω και πολλά χρόνια μπροστά μου».

– Η επιτυχία τόσο η δική σου όσο και των υπολοίπων Ολυμπιονικών μας προκάλεσε πολλές αντιδράσεις. Γιατί πιστεύεις ότι υπάρχει αυτή η… υστερία στην Ελλάδα;

«Δεν έχω καλή απάντηση σε αυτό. Είναι συγκεκριμένοι άνθρωποι που αντέδρασαν… περίεργα. Έχουμε δεχθεί χιλιάδες θετικά μηνύματα και, λιγότερα, από πέντε αρνητικά. Παντού υπάρχει χολή. Όταν ήμουν μικρή, ο μπαμπάς μου και ο, τότε, προπονητής μου, μου είχαν πει ότι όταν θα έχεις επιτυχίες και θα πηγαίνεις καλά, πολλοί θα είναι χαρούμενοι για εσένα αλλά και πολλοί θα είναι αυτοί που θα σε ζηλεύουν και θα σε μισούν. Και μου έλεγε ο μπαμπάς μου αυτό να σου δίνει δύναμη, δηλαδή το να σε μισούν επειδή έχεις επιτυχίες. Με είχε προετοιμάσει και, τώρα, το βλέπω και στην πράξη».

– Εκτός από τις εγκαταστάσεις, ποιες είναι οι μεγάλες διαφορές στον αθλητισμό των ΗΠΑ και σε αυτόν της Ελλάδος;

«Θα ήθελα να μιλήσω για τις εγκαταστάσεις. Το έχω πει πολλές φορές και δεν το πιστεύει ο κόσμος. Μέχρι πέρυσι, προκειμένου να βρω χώρο να προπονηθώ, πηδούσα φράχτες και έμπαινα σε σχολεία, έκανα βάρη στο γκαράζ του προπονητή και στο δικό μου γιατί δεν είχαμε καλές συνθήκες.

Στο πανεπιστήμιο τα πράγματα ήταν πιο εύκολα. Πάλι, όμως, έκανα προπονήσεις στον ανοιχτό στίβο όλο τον χρόνο, ενώ οι καιρικές συνθήκες ήταν αντίστοιχες με αυτές που έχουμε στην Ελλάδα, το χειμώνα. Ξέρω ότι στην Ελλάδα κάποια παιδιά, τον χειμώνα, αναγκάζονται να προπονούνται σε ανοιχτά στάδια αλλά όχι όλοι. Οι περισσότεροι έχουν κλειστά. Εμείς δεν είχαμε. Μέχρι φέτος (από το 2008) έκανα προπόνηση στον ανοιχτό. Τα τρία τελευταία χρόνια με πολύ χειρότερες συνθήκες διότι είχα τελειώσει το πανεπιστήμιο και ήμουν αλλού. Εφέτος γι’ αυτό μετακομίσαμε και πήγαμε σε μέρος που υπήρχε κλειστός.

Τώρα θα είμαστε σε εκπληκτικές εγκαταστάσεις, αλλά είναι η πρώτη χρονιά που θα προπονηθούμε σε τέτοιες εγκαταστάσεις. Θα ήθελα, όμως, να πω κάτι που αξίζει να γραφτεί: για να γυμναστώ εκεί πληρώνουμε για να τις χρησιμοποιούμε. Δεν είναι δωρεάν. Πληρώνουμε 25 ευρώ για κάθε ημέρα που κάνω προπόνηση.

Καμιά φορά, όταν ακούω τους αθλητές μας να παραπονιούνται για τα τζάμπα στάδια που έχουμε, θα ήθελα να τους πω ότι είναι εκπληκτικά, σε σχέση με αυτό που είχα εγώ πριν μετακομίσω. Βέβαια, ακόμα και τότε που πήδαγα φράκτες για να γυμναστώ, πάλι πλήρωνα. Τότε πλήρωνα τον προπονητή. Στην Αμερική δεν είναι τα πράγματα όπως νομίζει ο κόσμος».

– Στην Αμερική υπάρχει διαφορά νοοτροπίας…

«Στην Αμερική υπάρχει η νοοτροπία ότι για να κάνει κάποιος αθλητισμό, πρέπει να του αρέσει και να ευχαριστιέται αυτό που κάνει. Εδώ στην Ελλάδα, ίσως εξαιτίας της κακής οικονομικής κατάστασης, ψάχνουν μέσα από τον αθλητισμό μια λύση για ένα καλύτερο μέλλον. Αυτό δεν το θεωρώ απαραίτητα κακό, αλλά να το κάνουν μαζί με κάτι άλλο. Στην Αμερική είναι και το πανεπιστημιακό σύστημα που βοηθάει διότι μπορείς να κάνεις, παράλληλα, και ακαδημαϊκή και αθλητική καριέρα, αλλά η νοοτροπία που κυριαρχεί είναι να περνάς καλά με αυτό που κάνεις».

Pin It on Pinterest