ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ ΣΕ ΠΕΝΤΕ ΑΣΤΕΡΩΝ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΤΗΣ ΡΟΔΟΥ: ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΖΩΗ ΧΑΝΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΒΩΜΟ ΤΟΥ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟΥ ΚΕΡΔΟΥΣ
Η Ρόδος, αντί να πρωτοστατεί μόνο σε αφίξεις και τουριστικά ρεκόρ, δυστυχώς πρωταγωνιστεί πλέον και στον πιο μακάβριο και ντροπιαστικό τομέα: στα εργατικά δυστυχήματα. Χθες, ακόμα ένας συνάδελφός μας έχασε τη ζωή του εν ώρα εργασίας σε πεντάστερο ξενοδοχείο του νησιού. Μια ακόμη οικογένεια βυθίζεται στο πένθος. Ένας ακόμη εργαζόμενος δεν θα επιστρέψει ποτέ σπίτι του.
Δεν ήταν ατύχημα – ήταν προαναγγελθέν έγκλημα.
Τα αίτια είναι γνωστά και επαναλαμβανόμενα: εντατικοποίηση εργασίας, εξαντλητικά ωράρια, συνεχόμενες υπερωρίες, μείωση κόστους σε βάρος της ασφάλειας, εργολαβίες χωρίς κανέναν έλεγχο, και πάνω από όλα, παντελής έλλειψη ουσιαστικής επιθεώρησης και πρόληψης. Όλα στον βωμό του κέρδους, όλα εις βάρος της ζωής.
Απαιτούμε εδώ και τώρα τη δημιουργία Τμήματος Τεχνικής Επιθεώρησης Εργασίας στη Ρόδο. Δεν είναι δυνατόν το τέταρτο μεγαλύτερο νησί της χώρας, με χιλιάδες εργαζομένους στον τουρισμό, να υπάγεται ακόμη στο ΚΕΠΕΚ Πειραιά. Η απουσία τεχνικής επιθεώρησης στην περιοχή μας είναι εγκληματική και έχει στοιχίσει ζωές.
Η κυβέρνηση σφυρίζει αδιάφορα. Τρία χρόνια πριν, ο τότε Υπουργός Εργασίας κ. Χατζηδάκης δεσμεύτηκε ενώπιον αντιπροσωπείας του Εργατικού Κέντρου Ρόδου ότι η δημιουργία της υπηρεσίας στη Ρόδο ήταν ζήτημα “άμεσης προτεραιότητας”. Από τότε, σιωπή. Οι επιστολές μας, οι εκκλήσεις μας, πετάχτηκαν στα σκουπίδια από τον ίδιο και τους διαδόχους του.
Φτάνει πια με τα ψέματα. Φτάνει με τις “δεσμεύσεις” χωρίς αντίκρισμα.
Δεν θα επιτρέψουμε να συνηθίσουμε στον θάνατο. Οι συνάδελφοί μας δεν είναι αριθμοί, δεν είναι στατιστικά στοιχεία – είναι άνθρωποι με οικογένειες, με όνειρα, με ζωή. Και αυτή η ζωή καταρρέει μέσα σε ξενοδοχεία-υπερπαραγωγές, την ώρα που το κράτος απουσιάζει επιδεικτικά. Η ευθύνη είναι πολιτική και έχει ονοματεπώνυμα.
Δεν λαϊκίζουμε – λέμε τα πράγματα όπως είναι: Όσο δεν λαμβάνονται ουσιαστικά μέτρα προστασίας, όσο δεν υπάρχουν επιθεωρήσεις, όσο οι ζωές μας ζυγίζονται με βάση το κόστος, τα χέρια της κυβέρνησης θα είναι βαμμένα με αίμα. Με το αίμα των συναδέλφων μας που χάνονται για ένα μεροκάματο. Γιατί δυστυχώς το “μεροκάματο του τρόμου” έγινε κανονικότητα.
Ως Σωματείο, δεν θα σιωπήσουμε. Θα συνεχίσουμε με κάθε τρόπο να αγωνιζόμαστε μέχρι να μπει τέλος σε αυτή την ντροπιαστική πραγματικότητα.
Κλείνοντας, εκφράζουμε τα θερμότερα και πιο ειλικρινή μας συλλυπητήρια στην οικογένεια του αδικοχαμένου συναδέλφου μας. Θα είμαστε δίπλα τους με κάθε μέσο και σε κάθε ανάγκη. Δεν ξεχνάμε. Δεν συγχωρούμε. Δεν υποχωρούμε.
Καλό ταξίδι στο φως φίλε Λάκη!
