Ο Αντώνης Κιαουρτζής εξηγεί στο Newsbomb.gr πώς ξεκίνησε να φτιάχνει τρισδιάστατους πίνακες αντλώντας έμπνευση από αγαπημένα ρετρό βιντεοπαιχνίδια.
Ο Αντώνης Κιαουρτζής ζει στη Ρόδο και κάνει κάτι πολύ ιδιαίτερο. Τι είναι αυτό; Μετατρέπει στιγμιότυπα από ρετρό παιχνίδια που όλοι αγαπήσαμε και παίξαμε στην παιδική και εφηβική μας ηλικία, σε τρισδιάστατους πίνακες. Μέχρι σήμερα έχει φτιάξει 150 πίνακες!
Όπως υποστηρίζει, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχει μία άνθιση στα ρετρό, με νέους ανθρώπους να προσπαθούν με κάθε τρόπο να πάρουν μία γεύση από τις στιγμές των ’80s και των ’90s.
«Είναι μεγάλη υπόθεση να βάζεις το Super Mario Bros να φαίνεται το ίδιο όμορφο και εθιστικό όπως πριν από σχεδόν 40 χρόνια! Αθάνατο δεν ξέρω αν θα είναι, αλλά διαχρονικό θα παραμείνει σίγουρα!», τονίζει μεταξύ άλλων στο Newsbomb.gr.
– Κάνεις τρισδιάστατους πίνακες αντλώντας έμπνευση από το ρετρό gaming των δεκαετιών του ’80-’90. Πώς προέκυψε αυτό το εγχείρημα;
«Γεννήθηκα το 1981, τη δεκαετία που άρχιζε να ανθίζει η gaming βιομηχανία. Νιώθω τυχερός που έχω ζήσει όλη την εξέλιξή της από την αρχή. Μέχρι και σήμερα ακολουθώ την πορεία της έχοντας όλα τα τρέχοντα συστήματα αλλά το σημείο αναφοράς μέσα μου, πάντα θα είναι τα δισδιάστατα 8 και 16 bit παιχνίδια. Αυτά αποτελούν μεγάλο μέρος της παιδικής μου ηλικίας, έχω δεθεί μαζί τους και κουβαλάνε μόνο ευχάριστες αναμνήσεις.
Έχω σπουδάσει πάνω στους Η/Υ και εργαζόμουν στον τομέα της τεχνολογίας αλλά πάντα έψαχνα ένα τρόπο να συνδυάσω την αγάπη μου για τα videogames με την εργασία. Μένω στη Ρόδο και αυτό ήταν σχεδόν απίθανο να συμβεί με τον παραδοσιακό τρόπο, καθώς γενικότερα στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πολλές θέσεις πάνω σε αυτό τον τομέα, εκτός ορισμένων εξαιρέσεων κυρίως στην πρωτεύουσα.
Η ιδέα για τα διοράματα γεννήθηκε εντελώς τυχαία βλέποντας πριν από περίπου 6-7 χρόνια κάτι αντίστοιχο στο ίντερνετ με θεματολογία τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και σκέφτηκα τι ωραία που θα ήταν να έφτιαχνα κάτι με θέμα τα videogames δίχως να έχω όμως την παραμικρή ιδέα για το πώς. H απόφαση στο να δοκιμάσω κάτι τέτοιο έγινε τελικά πράξη προς τα τέλη του 2019 έχοντας απογοητευτεί από το εργασιακό μου περιβάλλον. Έκανα μια προεργασία και μελέτη έξι μηνών στο ίντερνετ καθώς δεν υπήρχαν αναλυτικές πληροφορίες για τον τρόπο, τα υλικά και την μέθοδο υλοποίησης μέχρι να καταφέρω να δημιουργήσω το πρώτο μου δοκιμαστικό διόραμα (Castlevania) αρχές του 2020.
Χρειάστηκε να συνδυαστούν όλες μου οι γνώσεις πάνω στους υπολογιστές, το photoshop, τη φωτογραφία και τα παιχνίδια για να προκύψει αυτό το αποτέλεσμα και συνεχώς προσπαθώ να το εξελίσσω με νέες τεχνικές. Επίσης σύντομα θα παρουσιάσω πολλά νέα πράγματα και ιδέες που αφορούν το ρετρό gaming εκτός από τα διοράματα και είμαι σίγουρος ότι θα ενθουσιάσουν τον κόσμο».
– Πόσους πίνακες έχεις φτιάξει;
«Μέχρι στιγμής έχω δημιουργήσει περίπου 150 διαφορετικά θέματα εκ των οποίων πολλά από αυτά τα έχω ξαναφτιάξει πολλαπλές φορές, όπως το διόραμα του bubble bobble, του Super Mario world και του Super Metroid τα οποία είναι τα best seller. Θα ήταν περισσότερα αλλά θέλω πάντα να παραδίδω κάτι που να έχει προσεχθεί στην εντέλεια και να αρέσει στον παραλήπτη όσο και σε εμένα. Είμαι υπέρ της ποιότητας και όχι της μαζικής παραγωγής».
– Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου πίνακες;
«Δεν μπορώ να ξεχωρίσω εύκολα αλλά θα αναφέρω μερικά με τυχαία σειρά! Το κλασσικό Super Mario Bros, το Shadow of the Beast, τo Zelda – Hyrule Map, το κλασσικό Donkey Kong, το Super Metroid – Mysterious statue chamber, το Street fighter alpha 2, το Αladdin και το Street of Rage 2! To παράδοξο είναι ότι δεν έχω προλάβει ακόμα να φτιάξω μερικά για εμένα αν και τα περισσότερα ρετρό τα νιώθω δικά μου καθώς έχω προσωπικές εμπειρίες μαζί τους».
– Πόσο χρόνο σου παίρνει, κατά μέσο όρο, για να φτιάξεις έναν πίνακα;
«Αυτό καθορίζεται από το μέγεθος του κάδρου και τη δυσκολία του κάθε θέματος. Σε ένα θέμα που δεν έχω ξανακάνει, πρώτα θα γίνει έρευνα στο ίντερνετ για εύρεση των απαραίτητων sprites, μετά θα περαστούν στο photoshop για το editing και την κατασκευή των layers και στο τελικό στάδιο έχουμε το κόψιμο και το στήσιμο του διοράματος. Τα πάντα γίνονται στο χέρι, pixel με pixel, από την αρχή έως το τέλος και κατασκευάζονται με αγάπη, μεράκι και σεβασμό προς την πρωτότυπη μορφή των sprites. Οπότε σε γενικές γραμμές θα έλεγα ότι χρειάζεται από 8 έως και 20-25 ώρες τα πιο πολύπλοκα χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ξεπερνιούνται κάποιες φορές αυτά τα χρονικά πλαίσια».
– Ποιος πίνακας σε έχει παιδέψει περισσότερο και γιατί;
«Πολύ δύσκολη ερώτηση θα έλεγα, καθώς το κάθε διόραμα έχει σημεία που με δυσκολεύουν, ειδικά όταν είναι η πρώτη φορά που θα το φτιάξω. Για παράδειγμα, ένα από το τελευταία μου, το Street of Rage 2 περιλαμβάνει ένα φράχτη/πλέγμα ο οποίος πραγματικά ήταν από τα πιο δύσκολα κομμάτια που έχω κόψει. Συνολικά μόνο για το κομμάτι αυτό χρειάστηκα περίπου 7-8 ώρες κόψιμο/βάψιμο στο σημείο κοπής καθώς είναι 25 εκατοστά μήκος και περιλαμβάνει 160-170 μικροσκοπικούς pixelart ρόμβους εκ των οποίων οι αποστάσεις τους είναι τόσο μικρές που με το παραμικρό λάθος απλά το πετάς και ξεκινάς από την αρχή».
– Τι σου ζητάνε συνήθως;
«Τα περισσότερα διοράματα αφορούν συνήθως ρετρό παιχνίδια της δεκαετίας του ’80 και του ’90. Όμως γενικά η θεματολογία σε αυτά που μου έχουν ζητήσει είναι πραγματικά απεριόριστη. Από σύγχρονα παιχνίδια, σούπερ ήρωες, καρτούν, anime, σήματα ομάδων, logo επιχειρήσεων, οικογενειακά πορτρέτα, μουσικά θέματα μέχρι και την πρώτη συνομιλία ζευγαριού στο messenger σε μικρό καδράκι για το γραφείο! Η πιο πρωτότυπη όμως παραγγελία ήταν ενός κλασικού bubble bobble. Σε αυτό, με τα γράμματα που μαζεύεις στην πίστα για έξτρα ζωή, σχημάτισα την φράση «will you marry me?», τοποθέτησα τα δύο δρακάκια απέναντι το ένα από το άλλο και ανάμεσά τους τοποθετήθηκε ένα δαχτυλίδι. Όπως ήδη καταλάβατε έγινε πρόταση γάμου μέσω του διοράματος και πως πληροφορήθηκα, η νύφη είπε το “Ναι!”».
– Τελικά τα παιχνίδια και τα παιδικά σχέδια των δεκαετιών του ’80 και του ’90 είναι αθάνατα; Και αν ναι, γιατί συμβαίνει αυτό;
«Είναι τεράστια συζήτηση αυτή αλλά εν συντομία θα έλεγα ότι για όσους τα έζησαν στον καιρό τους είναι κάτι παραπάνω από απλά παιχνίδια και παιδικά σχέδια. Λειτουργούν σαν μία χρονομηχανή καθώς σου ξυπνάνε μνήμες, στιγμές και συναισθήματα της τότε εποχής. Σου θυμίζουν πρόσωπα και καταστάσεις από άτομα που έχουν φύγει από κοντά μας, ξυπνάνε το παιδί μέσα μας και μέσω αυτών -έστω και για λίγο- επιστρέφουμε στο παρελθόν! Ακόμα και καθαρά σχεδιαστικά αν το προσεγγίσουμε, τα 2D παιχνίδια καταφέρνουν και κουβαλούν πάνω τους αναλλοίωτη τη μαγεία και την φρεσκάδα τους, λόγω της καθαρής και πολύχρωμης Pixelart αισθητικής τους και του απλοϊκού χειρισμού τους. Αντίθετα τα πρώιμα 3D παιχνίδια έχουν γεράσει πολύ άσχημα οπτικά και τα περισσότερα από αυτά είναι unplayable στον χειρισμό τους.
Θεωρώ ότι τα μικρά παιδιά ακόμα και τώρα θα πρέπει να έχουν την πρώτη τους επαφή με τον κόσμο των παιχνιδιών και των καρτούν μέσω αυτών, καθώς αποτελεί μία άκρως διασκεδαστική εμπειρία κατά την οποία θα διαμορφώσουν την ψυχοσύνθεση τους με ασφαλή τρόπο.
Δεν είναι τυχαίο ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχει μία άνθιση σε οτιδήποτε ρετρό, με νέους ανθρώπους να προσπαθούν με κάθε τρόπο να πάρουν μια γεύση από αυτά που εμείς είχαμε ως καθημερινότητα τότε.
Είναι μεγάλη υπόθεση να βάζεις το Super Mario Bros και να φαίνεται το ίδιο όμορφο και εθιστικό όπως πριν από σχεδόν 40 χρόνια! Αθάνατο δεν ξέρω αν θα είναι αλλά διαχρονικό θα παραμείνει σίγουρα!».
– Ποια ήταν τα αγαπημένα σου παιχνίδια;
«Αν και είχα επαφή με το Atari 2600, θα μιλήσω για το πρώτο δικό μου σύστημα, δώρο από τους γονείς μου, τον Amstrad 6128 color! Μέσω αυτού γαλουχήθηκα σε τίτλους όπως το rainbow islands, pacman, golden axe, bubble bobble, ikari warriors, Gryzor (contra), double dragon, arcanoid, wonder boy, astro attack, the island of Dr. Destructo και η λίστα είναι ατελείωτη καθώς το καθένα είχε και κάτι διαφορετικό να σου δώσει. Παράλληλα και μετέπειτα ακολούθησαν τα: Nes, Master System, Super Nintnedo, Sega Mega Drive και Arcade καμπίνες.
Άπειρες ώρες ξεγνοιασιάς και αγνής διασκέδασης! Ακόμα και τώρα με τις καινούριες γενιές δεν είμαι κολλημένος σε μία εταιρεία ή συγκεκριμένο είδος παιχνιδιού. Πρέπει να απολαμβάνουμε τα παιχνίδια χωρίς φανατισμούς από όποιο σύστημα και αν προέρχονται. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ενδιάμεσα από τα σύγχρονα παιχνίδια πάντα θα γυρνάω στους ήχους και τα γραφικά μιας πιο ανέμελης εποχής γιατί το retro δεν είναι μόδα αλλά τρόπος ζωής».
*Περισσότερα έργα του Αντώνη Κιαουρτζή μπορείτε να δείτε στη σελίδα του στο Instagram.
Πηγή: Newsbomb.gr
