Αν έπρεπε το Βλέμμα να ανατείλεις
εσύ δεν όρισες.
Στην άγρυπνη ζωή σου έδωσες φως
μόνη προχώρησες
μπαλκόνι κρεμασμένο η καρδιά
το μοσχοβόλησες
κι έγινε ο αγέρας του νησιού Θεός
που αγκυροβόλησες.
Αν έπρεπε στα χείλη να αγαπάς
λέξη δε δώσανε,
ζυγιάσανε το βάρος της σιωπής και έξω κλειδώσανε
το πιο ζεστό χαμόγελο της γης
και το παγώσανε…
περπάτησες σ’ατέλειωτα γιατί
που σε κυκλώσανε.
Αν έπρεπε στα δάση τα πυκνά
μέσα να ζήσεις
και τις σκιές του φεγγαριού
μόνη ν΄ακολουθήσεις
διάλεξες ένα αέρινο χορό
για να βυθίσεις
στο σώμα σου χιλιάδες γιασεμιά
και να ανθίσεις.
Αν έπρεπε να τρέξεις να σωθείς
ξένα τα χέρια
που σε καρφώσανε σε θόλο αδειανό
χωρίς αστέρια,
ρούφηξες θλίψης αίμα από πληγές
μα τα μαχαίρια
κανείς δεν τα΄βγαλε να βάλει γιατρικό.
Αν πρέπει η αυγή για σε να μείνει
αναμμένη
στα Βάθη της τα γιορτινά
πάντα θα περιμένει
του κόσμου ολάκαιρο το φως
φιλί που σε προσμένει.
Βλέμμα καθάριο γαλανό
στο νου μορφή θεριεύει.
Αν πρέπει τη ζωή σου ν΄αγαπώ
θα σε φυλάξω
μοβέ κρινάκι στην αυλή
και θα σου τάξω
να σου χαρίσω έναν παράδεισο μικρό
κρυφά θα ράψω
στους ώμους σου ολόχρυσα φτερά
μαζί σου να πετάξω.
Κι αν είναι η προσευχή μισή για σε
μισή για μένα
θα μας ενώσουνε τα λόγια της ψυχής
τα κεντημένα
στ΄άσπιλα χέρια του Χριστού
τα εσταυρωμένα!
Κοίτα! Επάνω μας μονάχα στέκει ένας Θεός,
κι άλλος κανένας
ίσως οι δρόμοι της αγάπης μας να σμίξουν
ένας ένας…
τότε μονάχα πόσο μοιάζουνε οι ανθρώποι
θα φανεί!
————-
Αφιερωμένο σε όλες τις μανάδες και σε όλες τις κόρες του κόσμου, που δεν είχαν την τύχη, την αγκαλιά και την αγάπη, να είναι μαζί..
Ελένη Χατζηπέτρου
