Ένα videoclip που προκαλεί ρίγη και συγκίνηση! Με δημιουργούς, καλλιτέχνες από τα Δωδεκάνησα που τόσο πολύ ‘πονάνε’ για όλα αυτά που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό!
Το πρώτο τραγούδι για τον Ailan και όλα τα παιδιά που χάθηκαν στο Αιγαίο, «στις απανθρωπιάς το άχτι».
Αναφορά στον πόλεμο, στο μεταναστευτικό και σε όλους εμάς, που πονάμε, νοιαζόμαστε και βοηθάμε …
Μιχαήλ Ζήτα : Ζει ακόμα η Ανθρωπιά μου»
‘ Ζει ακόμα η ανθρωπιά μου ’Πόσο ντρέπομαι όταν γελώ, ή όταν λέω ένα αστείο
Όταν η θάλασσα έγινε , ένα απέραντο νεκροταφείο
Πόσο ντρέπομαι που μπορώ, και αγκαλιάζω τα παιδιά μου
Όταν στοιχειώνονται οι ψυχές , να κάπου εδώ, στην γειτονιά μουΠώς να βαδίσω ξένοιαστος, στης θάλασσας την άκρη;Εκεί που ξέβρασε παιδιά – της απανθρωπιάς το άχτι;Μην ρωτάς τι μου συμβαίνει , ξέρεις, συμβαίνουνε πολλά
Και μου πονούν τα σωθικά μου, μέσα πιο μέσα απ την καρδιάΚι αυτή η έρμη η καρδιά , πόσο να αντέξει εν τέλει;
Σαν τον δραπέτη τον φυγά, που κανένας δεν τον θέλειΚαι ο Θεός κι αυτός πονά, γιατί είμαστε παιδιά τουΔεν θα ξεχάσει τον Αϊλάν, δεν θα τ αντέξει η καρδιά τουΕ και τι έγινε λοιπόν που ντρέπομαι για αυτά;
Και τι έγινε λοιπόν που κλαίω στα κρυφά;
Λέω τι έγινε λοιπόν που σπάει η καρδιά μου;
Ε να τι έγινε λοιπόν, ζει ακόμα η ανθρωπιά μου !Μιχάλης Ζ
