Ας αρχίσουμε ένα δημόσιο διάλογο που να δίνει προοπτική.
(προς τους συναδέλφους μου Οικονομολόγους στο ΟΕΕ)
Στη Ρόδο, ίσως στο πιο ευλογημένο από το Θεό Ελληνικό νησί (μας το έδειξαν και οι Ιταλοί με αυτά που έφτιαξαν μέσα σε λιγότερο από 10 χρόνια) έχουν επενδυθεί τα τελευταία 45 χρόνια από εθνικούς και κοινοτικούς πόρους, δισεκατομμύρια ευρω. Σε έργα υποδομών όπως το αεροδρόμιο, το λιμάνι, τους αυτοκινητόδρομους, το φράγμα, το καρνάγιο, τη μαρίνα και πολλά ακόμα. Αλλά και σε ιδιωτικές επενδύσεις ανέγερσης 150.000 ξενοδοχειακών κλινών, υψηλών ως επί το πλείστον κατηγοριών, ή και σε πολλούς άλλους τομείς της οικονομίας. Κάτω από ένα ειδικό όλα αυτά τα χρόνια καθεστώς κινήτρων για την ενίσχυση-ανάπτυξη της τοπικής οικονομίας μας (αδασμολόγητα, μειωμένο ΦΠΑ κα). Παρά ταύτα, βρισκόμαστε και πάλι στην ανάγκη να αρχίζουμε κινητοποιήσεις και να ζητούμε ειδικό καθεστώς ΦΠΑ προκειμένου να επιβιώσουμε. Δεν λέω, καλό είναι πάντα να διεκδικείς για το τόπο σου. Και πολύ σοφά πράττουν στην Περιφέρεια που αυτό.το κάνουν πράξη. Όμως μήπως τελικά αγαπητοί μου συνάδελφοι οικονομολόγοι, εμείς κάπου αλλού πρέπει να αναζητήσουμε τις λύσεις στο πρόβλημα μας; Μήπως θα πρέπει επιτέλους να προβληματιστούμε γιατί η τοπική μας οικονομία δεν κατάφερε μετά από όλα τα παραπάνω, να γίνει ανταγωνιστική και αυτάρκης, παρά τα τόσα δις ευρω που είναι υπενδεδυμένα στους παραγωγικούς τομείς της; Μήπως αυτό που ουσιαστικά χρειαζόμαστε -εκτός από κίνητρα-, είναι και ένα πρόγραμμα συνολικής παραγωγικής ανασυγκρότησης της και αξιοποίησης των τοπικών οικονομικών πόρων που βρίσκονται όλα αυτά τα χρόνια σε αδράνεια ή υποαπασχολούνται; Είναι τόσο σημαντικό για τη Ρόδο το “μεταφορικό ισοδύναμο” (όταν όλοι οι τουρίστες μας έρχονται με απευθείας τσάρτερ πτήσεις από το εξωτερικό), που να το έχουμε αναγάγει σε πρωτεύον διεκδικητικό πλαίσιο, (για τα γύρω μικρά νησιά, σίγουρα είναι) ή θα πρέπει να προσπεράσουμε τα στερεότυπα μας και κοιτάζοντας στην επομένη μέρα μιας Ελλάδας που χρεοκόπησε, με ρεαλισμό και εξωστρέφεια να εκπονήσουμε σε συνεργασία με τις παραγωγικές τάξεις του νησιού και τους φορείς τοπικής πολιτικής εξουσίας, ένα δικό μας μοντέλο οικονομικής ανάκαμψης; Να αποτελέσει δε αυτό και το case study της νησιωτικότητας, που θα μπορεί να στηρίζει αναπτυξιακά και τα γύρω μας μικρότερα νησιά;
Μήπως είναι πλέον ώρα εμείς οι οικονομολόγοι να αρχίσουμε από αυτό, την μελέτη της επόμενης μέρας του τόπου μας;
Δημήτρης Κούκουλας
Οικονομολόγος
