Στη Ρόδο και κυρίως σε χωριά του νησιού, υπάρχει ένα δίκτυο πολιτιστικών – λαογραφικών χώρων που χαρακτηρίζονται ως “Λαογραφικά Μουσεία”.
Σίγουρα “Μουσεία” με την στενή έννοια του όρου δεν είναι. Παρά ταύτα, αυτά τα παραδοσιακά σπίτια δείγματα της ζωής μιας αλλοτινής εποχής, κρατούν ζωντανές και μεταφέρουν στο σήμερα μνήμες από την κοινωνικοοικονομική ζωή των κατοίκων των χωριών της Ρόδου και μπορούν να λειτουργούν ως ο ομφάλιος λώρος της νέας γενιάς με τις ρίζες της. Οι χώροι αυτοί δεν είναι τίποτα άλλο παρά εικόνες ζωής του παρελθόντος, που παλινδρομούν μεταξύ τους προσπαθώντας να ξεσκεπάσουν μέσα από την ψευδαίσθηση της λησμονιάς ένα αληθινό όνειρο και να εμπλουτίσουν με αυτό την πολιτιστική κληρονομιά του νησιού μας.
Το σπίτι της Γιαγιάς Τσαμπικας ή “Grandmas Tsabikas House”, είναι ένα από αυτά. Αποτέλεσε μια προσωπική μου πρωτοβουλία και είχα την ελπίδα ότι μέσα από αυτό το χώρο θα μπορούσα να συμβάλω με το τρόπο μου στην ανάπτυξη της τοπικής κοινωνίας του χωριού της γιαγιάς Τσαμπίκας (Σαπουνάκη). Και πως θα βοηθούσε να αλλάξει την οπτική που οι κάτοικοι του βλέπουν το μέλλον τους. Μάταιος κόπος και ουτοπία η ψευδαίσθηση αυτή, όταν έχεις να κάνεις με κόσμο ο οποίος έχει χάσει τον προσανατολισμό του σε σχέση με την αλήθεια, ζει στη λήθη του και σε μια διαρκή πλάνη και έχει παραστρατήσει από τα ζητούμενα της ζωής. Αυτός ο κόσμος είναι όπως είναι, γιατί ποτέ κανείς δεν πίστεψε απόλυτα ότι θα μπορούσε να είναι διαφορετικός, καλύτερος. Και όσοι από εμάς τολμούν καμιά φορά να τον ταρακουνήσουν μήπως και αφυπνισθεί, πληρώνουν ακριβά το τίμημα της αρνησης του.
Όμως το θέμα είναι και κατά πόσο οι τοπικές αρχές του νησιού έχουν την διάθεση να στηρίξουν ουσιαστικά αυτές τις μεμονωμένες δράσεις μας. Κάτι που τουλάχιστον μέχρι και σήμερα, κανένας τους δεν έκανε.Ούτε και ποτέ ενδιαφέρθηκαν να επισκεφτούν ως οφειλαν τους χώρους ή να μεριμνήσουν να αποτελέσουν όλοι από κοινού, ενα δίκτυο μια πρότυπης πολιτιστικής κοιτίδας. Αλίμονο στο τόπο. Πως επιτρέψαμε μια τέτοια κατάσταση παρακμής;
Χθες επισκέφτηκαν το σπίτι της Γιαγιάς Τσαμπίκας μαθητές από το Καζούλειο Λύκειο Ρόδου. Μεμονωμένη ενέργεια στα πλαίσια συνέργειας της διεύθυνσης του με τον δικό μας πολιτιστικό φορέα “ECOMUSEUM Rodos” που αισίως συνεχίζεται για κάποια χρόνια. Ήταν μια μέρα από αυτές που σε κάνουν να ελπίζεις ότι δεν χάθηκαν ακόμα όλα σε αυτή τη χώρα. Και που κρατούν μια μικρή σπίθα ελπίδας αναμμένη.
Όμως για να μπορέσει αυτή η μικρή σπίθα να γίνει φωτιά, θα πρέπει το παράδειγμα της διεύθυνσης και των καθηγητών του Καζουλείου Λυκείου να το υιοθετήσουν και όλα τα άλλα μέλη της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαιδευτικής κοινότητας του νησιού. Εντάσσοντας στο κύκλο των εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων τους, επισκέψεις των μαθητών τους σε αυτούς τους πολιτιστικούς-λαογραφικούς χώρους. Μόνο με δράσεις και συνέργειες αυτής της μορφής θα μπορέσει να διαμορφωθεί η άποψη ότι μια πολιτισμική άνοιξη ξεπροβάλλει σε αυτό το νησί.
Γιατί σε τούτους τους άνυδρους καιρούς, τους καιρούς της έκπτωσης χρειάζονται ακτίνες, φωτεινές ακτίνες, για να μπορείς να ελπιζεις…
