Το διάστημα του αποκλεισμού, ως προληπτικό μέτρο κατά της διασποράς του κορωνοϊού ήταν και θα συνεχίσει να είναι μεγάλο και δύσκολο από πολλές παραμέτρους. Όλες αυτές τις ημέρες όμως που έτυχε να συμβαδίζουν με τις Άγιες και Μεγάλες ημέρες του Πάσχα, είχαμε κοντά μας την πνευματική συντροφιά του Πανοσιολογιότατου Αρχιμανδρίτη π.Νεκταρίου Πόκκια που άοκνα εργαζόταν μέσα από την τηλεόραση ΘΑΡΡΙ σε τοπικό επίπεδο. Θεωρήσαμε ενδιαφέρον λοιπόν να ρωτήσουμε την άποψη του για την επόμενη ημέρα ως ιερέας αλλά και ως απλός πολίτης.
Κορωνοϊός!!! Η επόμενη μέρα Άρθρο π.Νεκταρίου Πόκκια
Δεν είχα σκοπό ούτε να γράψω ούτε να ασχοληθώ με τα γεγονότα των δύο τελευταίων μηνών που άλλαξαν ριζικά όλη την καθημερινότητα μας. Όμως παρακινούμενος από την αγαπητή μου Δημοσιογράφο Ανδριάνα Κυπραίου μπήκα σε αυτό τον ‹‹πειρασμό›› να γράψω κάτι που θα ήθελα να γίνει αιτία υγιούς προβληματισμού. Το ερώτημα είναι τί θα γίνει από δω και πέρα;
Δεν ξεχνώ την ιδιότητα μου. Είμαι παπάς. Ως λειτουργός, πώς θα διαχειριστώ τους πιστούς μας χριστιανούς που όλο αυτό το διάστημα ανέχτηκαν τόσο καρτερικά το κλείσιμο των Εκκλησιών, έκαναν υπομονή αλλά και ταπεινώθηκαν προκειμένου να υπακούσουν στα σκληρά μέτρα της πολιτείας για να μην διαδοθεί περαιτέρω ο ιός;
Καταρχάς ξεκινάμε με ένα δεδομένο. Οι εκκλησίες και πάλι ανοίγουν. Είτε σε μία, είτε σε δύο είτε σε πέντεημέρες. Δεν θα είναι όμως τα πράγματα όπως τα ξέραμε πριν την καραντίνα, όπου ελεύθερα πηγαίναμε στις εκκλησίες χωρίς προληπτικά μέτρα. Τώρα θα υπάρχει απόσταση μεταξύ των πιστών χωρίς χειροφιλήματα, χωρίς ασπασμούς στις εικόνες και στα άγια λείψανα κ.λ.π. Όλα αυτά ως παραστάσεις και σκέψεις θα εξακολουθούν να μας συνοδεύουν και κατά την πιο ιερήστιγμή της θείας λειτουργίας. Εκεί που ο Ιερέας θα λέει ‹‹άνω σχώμεν τα καρδίας›› και ‹‹πάσαν την βιωτικήναποθώμεθα μέριμναν›› μέσα σε αυτή την φράση εμπερικλείεται βέβαια και ο κορωνοϊός!!! Ο μισόκαλος δεν θα μας αφήσει ούτε για δευτερόλεπτα να σκεφθούμε ότι το ‹‹πολίτευμα εν ουρανοίς›› υπάρχει και ότι στην θεία λειτουργία δεν μας αγγίζει αυτός ο μολυσματικός ιός, αλλά ο Υιός του Θεού που έγινε άνθρωπος για να μας λυτρώσει και να μας σώσει. Άρα μέσα στη Θεία Λειτουργία θα έχουμε μια εσωτερική πάλη. Τί να πιστέψουμε, πώς να το πιστέψουμε και γιατί να το πιστέψουμε; Οπότε θα πρέπει όλοι να είμασθε ξεκάθαροι με τον εαυτό μας όταν πάμε στην Εκκλησία. Τί ήλθαμε να κάνουμε εδώ; Να περάσουμε μισή ή μία ώρα κάπως πιο ήρεμα; Να γαληνέψει η σκέψη μας και η συνείδηση μας; Και αν το ταγκαλάκι που έλεγε ο Άγιος Παίσιος δεν μας αφήνει; Να πιστέψουμε ότι όταν ο Ιερέας πει: ‹‹μετάφόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε›› αυτό είναι σώμα Χριστού που δεν μολύνεται από κανένα ιό, ήνα μπούμε στην ορθολογιστική διαδικασία έστω και του 1% της αμφιβολίας ό,τι αν κολλήσει κάποιος με το σάλιο τί γίνεται; Αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα καλούμαστε να απαντήσουμε όχι όταν πάρουμε την απόφαση να πάμε και πάλι στον οίκο του Θεού αλλά πολύ πριν, έτσι ώστε η προσέλευση μας στο Ναό να έχει σταθερότητα σκέψης και λογισμών και όχι ένα άναρχο συνονθύλευμα που θα μας αναστατώσει. Όλη αυτή η απουσία μας από τις Εκκλησίες, έδωσε στον καθένα ευκαιρίες να εκτιμήσουμε τί είχαμε και τί χάσαμε; Και πώς πάλι θα ταβρούμε όλα αυτά, πιο αυθεντικά και πιο γνήσια; Μήπως πέσαμε θύματα της συνήθειας; Να πάμε εκκλησία, να κοινωνήσουμε για το έθιμο, να φιλήσουμε το χέρι του Ιερέα γιατί έτσι μάθαμε, να ασπαστούμε τις εικόνες για να μας έχει ο Θεός καλά; κ.λ.π. Και εάν μέχρι τώρα έτσι ενεργούσαμε, τί κάνουμε από δω και πέρα;
Οι αποστάσεις, χαλάνε τις σχέσεις είπε κάποιος και πολύ σωστά. Ένα παιδί που ερωτεύθηκε παράφορα μία συμφοιτήτρια του επειδή σπούδαζε στην Αγγλία δεν μπόρεσε να αντέξει την απόσταση, και την χώρισε. Μήπως η απόσταση στα τόσα κενά που βιώνουμε τελευταία, μας δημιουργήσει και άλλα κενά ψυχικά, ψυχολογικά; Και η λύση πώς θα βρεθεί; Μαγικά; Σίγουρα δεν μπορούμε να παραβούμε τις ιατρικές εντολές και οδηγίες. Από την άλλη έχουμε και τις ‹‹προφητικές›› φωνές για το τέλος του κόσμου, για τα σημεία των καιρών, για συνομοσιολογίες και άλλα παρεμφερή από ανθρώπους δυστυχώς και της Εκκλησίας που σε όλα τα θέματα βλέπουν τις σκοτεινές δυνάμεις να θέλουν να αλώσουν τα πάντα.
Τελικά πρέπει να καταλήξω κάπου. Εν πρώτοις στην Εκκλησία. Εκεί μπορώ να ασκηθώ στη συλλογική προσευχή, ‹‹εν ενί στόματι και μιά καρδία››παρακαλώντας τον Θεό να επέμβει. Αλλά και κάπου αλλού μπορώ να βρω το μυστικό της επιτυχίας. Στο ταμιείον μου. Στο δωμάτιο μου. Να μιλήσω χωρίς να με ακούσει κανένας. Να κάνω την κίνηση της αγάπης που είναι τα γόνατα, πράξη ζωής. Και εκεί να προσευχηθώ ‹‹πρόσωπο προς πρόσωπο›› για να μην ξεχνώ και τον τίτλο της εκπομπής μου, στον Θεό. Και σ΄αυτή την προσωπική πάλη που θα κάνω, να έχω την αίσθηση ό,τιθα νικήσω. Γιατί ο ίδιος ο Θεός είναι παντοδύναμος. Ένα όμως μπορεί να Τον λυγίσει. Η δυνατή προσευχή του πιστού ανθρώπου. Για ανατρέξτε σε παρόμοιες ιστορίες δύσκολων εποχών στην Αγία Γραφή; Εκεί θα βρείτε τον νικητή!!!
