Βραβεύτηκε στην ειδική τελετή που έγινε στην Αθήνα, στην αίθουσα της Παλαιάς Βουλής, η μαθήτρια Γιώτα Κορφιάτη από την Κάλυμνο.
Η “νεαρή ποιήτρια” της Β’ τάξης τους 2ου Λυκείου Καλύμνου, στον πανελλήνιο και παγκυπριακό λογοτεχνικό διαγωνισμό ποίησης και διηγήματος, που διοργάνωσε η Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών, είχε αποσπάσει το πρώτο βραβείο στην κατηγορία της ποίησης.
Κατά την τελετή της απονομής, που έλαβε χώρα την Παρασκευή 20 Μαρτίου, μίλησαν συγγραφείς και φιλόλογοι, ενώ ο Μανώλης Μαθιουδάκης, φιλόλογος-ιστορικός και μέλος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών, καθώς και της κριτικής επιτροπής διαγωνισμών Λογοτεχνίας Ελλάδας και Κύπρου, στην ομιλία του επέλεξε να διαβάσει το ποίημα της Γιώτας, τονίζοντας πως μέσα από αυτό ουσιαστικά ορίζεται η ίδια η ποίηση, δίνοντας συγχαρητήρια στην Καλυμνιά μαθήτρια, που απέδειξε ότι η νησιωτική επαρχία, διαθέτει ισχυρό πνευματικό υπόβαθρο και ανθρώπινο δυναμικό, ειδικά στους νέους.
Είναι η δεύτερη φορά που η “μικρή” Γιώτα βραβεύεται για το ταλέντο της στην ποίηση, αφού είχε διακριθεί και στον 16ο Πανελλήνιο Μαθητικό Διαγωνισμό Ποίησης που διοργάνωσε η Πανελλήνια Ένωση Ελλήνων Λογοτεχνών.
Με μεγάλη ικανοποίηση η τοπική κοινωνία είχε πληροφορηθεί την διάκριση της Γ. Κορφιάτη, αφού αποτελεί ένα σημαντικότατο γεγονός για το νησί, που διαπιστώνει πως τα νιάτα του διαθέτουν δυναμικότητα και μπορούν να διοχετεύσουν την ελπίδα σε όλους για το μέλλον.
Παραθέτουμε το ποίημα της Γιώτας Κορφιάτη, που απέσπασε όχι μόνο το 1ο βραβείο στον διαγωνισμό, αλλά και τις καλύτερες των εντυπώσεων και της εκφράζουμε ως συντακτική ομάδα τις πιο θερμές μας ευχές για την ελπιδοφόρα πορεία της και την ευχαριστούμε γιατί η διάκρισή της γεμίζει κάθε Καλύμνιο περηφάνια. Παράλληλα να συγχαρούμε τους γονείς αλλά και τους δασκάλους της, γιατί η διάκριση αυτή της Γιώτας εν μέρει οφείλεται και στην δική τους συνεισφορά.
«Τα φάσματα», της Γιώτας Κορφιάτη
“Αυτά τα ποιήματά μου πώς με γδύσανε έτσι σιγά-σιγά
Ούτε που πρόλαβα να καταλάβω,
Πώς άφησα κληρονομιά σε ένα αστέρι τις γυμνές φωτογραφίες μου
Φωτογραφίες με εμένα να σπρώχνω τους τοίχους και να γδέρνω τη φλούδα μου
Τα ποιήματά μου χιλιάδες μάτια τα διαβάσαν
Άλλα τα προσπέρασαν και άλλα τα αγγίξανε σε ένα μοιραίο ατύχημα
Και ηλεκτριστήκανε, νιώσανε το ουρλιαχτό μου και έτρεξαν να σωθούν.
Για δες καμιά φορά πώς λιώνουνε τα πλαστικά τους μάτια, μπροστά
στην αλήθεια μου.
Τα ποιήματά μου δεν είναι τίποτα άλλο από ένα μαχαίρι
που καθαρίζει εδώ και χρόνια την Ψυχή μου
και πού και πού ζαλίζεται, με κόβει και τρέχει αίμα τόσο ζεστό, θα είναι
που πάντα μέσα μου κόχλαζε ένας πόνος.”
“Παλμός της Καλύμνου”
