“Καλώς ή κακώς… η «γενιά του φραπέ» μπορεί και να σκέφτεται….” – Της Ιωάννας Μαρίνου

Καλώς ή κακώς εξαιτίας της δουλειάς μου, έρχομαι σ επαφή με πολλούς εφήβους-νέους.

Καλώς…. γιατί μπορώ να τους γνωρίσω.

Κακώς …πάλι, γιατί μπορώ να τους γνωρίσω.

Τους γνωρίζω, ανήκοντας ..καλώς ή κακώς σε μια άλλη ηλικιακή ομάδα, αυτή των ενηλίκων.

Καλώς …..γιατί έτσι έχω τη δυνατότητα να γνωρίζω πως σκέφτεται αυτή η γενιά για τους νέους.

Κακώς… γιατί γνωρίζω πως σκέφτεται αυτή η γενιά για τους  νέους.

Απ τη μια λοιπόν, η τάση μας να εναποθέτουμε όλες τις ελπίδες μας «για ένα καλύτερο αύριο» στις πλάτες τους(αλήθεια τι βαρύ φορτίο ακουμπάμε στους ώμους τους!) και ταυτόχρονα μια τάση απαξίωσης για τη «γενιά του φραπέ», τη μη σκεπτόμενη γενιά, τη γενιά των «καλοπερασάκηδων» κι άλλες τέτοιες «χαριτωμένες» ταμπέλες.

Απευθυνόμενη σήμερα στη δική μου γενιά, σ όλους εμάς τους «μεγάλους», τους «σωστούς» και «σοφούς», που με τόση ευκολία κρίνουμε, επικρίνουμε και κατακρίνουμε τη «γενιά του φραπέ», μοιράζομαι το αποτέλεσμα μιας πολύ πρόσφατης δουλειάς με μια ομάδα εφήβων. Αντιγράφω τα κείμενα τους αυτούσια, γιατί δε θα τα διαβάσουμε ποτέ στα «προφίλ»τους. Εκεί, σε αντίθεση με τα δικά μας «τσιτάτα» και τις οργισμένες κραυγές μας, επιλέγουν να «ανεβάζουν» …«καψουροτράγουδα» και selfies.

 

Κείμενο 1

«Αγαπητό μου ημερολόγιο;

“Αγαπητό»…Τι ωραίο που είναι να είσαι αγαπητός! Εγώ σ’ αγαπώ, εσύ τουλάχιστον μ’ αγαπάς; Πώς να με αγαπήσεις εσύ αν ούτε εγώ ο έχεις δεν αγαπώ τον εαυτό μου. Είσαι η διέξοδος στα μονοπάτια του μυαλού μου. Για να ικανοποιήσω έχεις έχεις, δεν μπορώ να είμαι έχεις που είμαι.

Δεν χλευάζουν πια μόνο αυτοί εμένα, αλλά χλευάζω και γω τον εαυτό μου. Κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και δεν αναγνωρίζω πλέον το είδωλο μου. «Έχεις γίνει το καταφύγιο που μισώ». Άλλωστε αν δεν είχα αποξενωθεί δεν θα ήμουν εδώ να σου μιλάω τώρα. Τι να σου πρωτογράψω; Σαν χείμαρρος οι σκέψεις μου προσπαθώντας να σου εξομολογηθώ την κακομεταχείριση που έχω υποστεί.

Θα τα ξαναπούμε…μάλλον.»

Κείμενο 2

«Προς: Κοινωνία

Από : Τους εφήβους

Ημερομηνία: 21/03/15

Κοινωνία, θα μπούμε κατευθείαν στο θέμα. Θα έπρεπε να προστατεύεις τα δικαιώματα και την ελευθερία της επιλογής μας. Αντιθέτως, με αθέμιτα μέσα καταργείς τα ανθρώπινα δικαιώματα, αντί να τα σέβεσαι.

Προσβάλεις στερεότυπα ελέγχοντας τη ζωή, χωρίς την συγκατάθεση μας. Τι περιμένεις μετά; να μην υπάρχουν αντιδράσεις; Κοινωνία να σιωπάς όταν τα παιδιά κοιμούνται και όχι όταν τα «σκοτώνεις» πνευματικά. Μην τα αποθαρρύνεις από το να ακολουθούν το δικό τους μονοπάτι. Μην γίνεσαι κατεστημένο και σύστημα, που πρέπει να καταπολεμηθεί. Γίνε η ώθηση που τους παρακινεί και η γροθιά που τους ενώνει. Μάθε τους να ακολουθούν το ένστικτο και την καρδιά τους και σταμάτα να ελέγχεις παράνομα τα μυαλά τους. Γίνε σωτήρας της ψυχής μας.

Κοινωνία κάνε κάτι, ΧΑΝΟΜΑΣΤΕ!»

Με αφορμή τα λόγια τους αυτά (αλλά και πολλά ακόμη) αναρωτήθηκα για μια ακόμη φορά μήπως τελικά  τα παιδιά, μας… «προστατεύουν» κλείνοντας το στόμα τους με το καλαμάκι του φραπέ τους. Μήπως μας «προστατεύουν» αφήνοντας μας στη λυτρωτική ψευδαίσθηση για τη δική τους «αναισθησία» και τη δική μας ….ευαισθητοποίηση. Ή μήπως τελικά έχουμε δίκιο… και η γενιά αυτή είναι «αν-αίσθητη» … μήπως έχει καταργήσει τις αισθήσεις της για να μη βλέπει, να μην ακούει, να μη μυρίζει τη… μούχλα των μυαλών μας.

Και πριν βάλουμε και στα παιδιά που συμμετείχαν στην ομάδα την ταμπέλα της «εξαίρεσης», να διευκρινίσω πως όσο κι αν κάτι τέτοιο θα μας βόλευε, δεν είναι η εξαίρεση στον κανόνα μας.

 

Γιατί… καλώς ή κακώς, αμέσως μετά την παρέμβαση κανόνισαν να πάνε για καφέ σε κεντρικό σημείο της πόλης μας

Ίσως μάλιστα να παράγγειλαν και φραπέ….

                                                                                                     Ιωάννα Μαρίνου

Pin It on Pinterest