Η Τουρκία σχεδιάζει την εγκατάσταση βάσης πεζοναυτών στην Ίμβρο, γεγονός που προκαλεί έντονη ανησυχία στην Αθήνα.
Οι ελληνικές Αρχές παρακολουθούν με προσοχή τις στρατιωτικές αναδιαρθρώσεις και την αύξηση των τουρκικών μονάδων, που φαίνεται να ευθυγραμμίζονται με το αναθεωρητικό δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας».
Σύμφωνα με τις διαθέσιμες πληροφορίες, η Τουρκία σκοπεύει να αυξήσει τις ταξιαρχίες των πεζοναυτών της –γνωστών ως «Κροκόδειλος»– από μία σε τρεις, με δύο από αυτές να εντάσσονται στη Στρατιά Αιγαίου.
Η Αθήνα έχει επικεντρώσει την προσοχή της στο Βόρειο Αιγαίο ήδη από τον Ιανουάριο του 2023, όταν ο τότε Τούρκος υπουργός Άμυνας, Χουλουσί Ακάρ, επισκέφθηκε την Ίμβρο.
Κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του, ήρθαν στο φως στρατιωτικά έργα που πραγματοποιεί η Άγκυρα στο νησί.
Παράλληλα, πρόσφατες κινήσεις, όπως οι ενέργειες του απόστρατου ναυάρχου Γιαϊτζί στα ανατολικά της Ζουράφας, δείχνουν ότι οι τουρκικές βλέψεις δεν περιορίζονται μόνο στα Δωδεκάνησα, αλλά επεκτείνονται και στο Βόρειο Αιγαίο.
Οι στρατιωτικές εγκαταστάσεις στην Ίμβρο επεκτείνονται, ενισχύοντας τις υποδομές του 5ου Συντάγματος Καταδρομών.
Υπάρχουν ενδείξεις ότι η Τουρκία στοχεύει να αναβαθμίσει τη μονάδα αυτή σε 3η Ταξιαρχία Πεζοναυτών, προσδίδοντάς της νησιωτικό και εκστρατευτικό χαρακτήρα.
Τα έργα στη στρατιωτική βάση του Ουγουρλού (παλαιότερα γνωστή ως Λιβούνια), σε συνδυασμό με την προμήθεια αμφιβίων τεθωρακισμένων οχημάτων Zaha –τα οποία μπορούν να μεταφέρουν 21 πεζοναύτες και να διανύσουν απόσταση 27,8 χιλιομέτρων– ενισχύουν τα σενάρια για πιθανές αμφίβιες επιχειρήσεις.
Η απόσταση μεταξύ της παραλίας του Ουγουρλού και του Παλαιόκαστρου στη Λήμνο είναι 25 χιλιόμετρα, γεγονός που εντείνει τις ελληνικές ανησυχίες.
Παρότι μια απόβαση θεωρείται ακραίο σενάριο, η συγκρότηση μιας ταξιαρχίας πεζοναυτών στο Βόρειο Αιγαίο υποδηλώνει πιθανή πρόθεση της Τουρκίας να επεκτείνει τη στρατιωτική της πίεση είτε πέρα από τα Δωδεκάνησα είτε ως εναλλακτική προσέγγιση έναντι της γραμμής του Έβρου.
Οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις επιταχύνουν τις εξελίξεις μετά τον Αύγουστο του 2024, όταν ανακοινώθηκε η δημιουργία της 2ης Ταξιαρχίας Πεζοναυτών στην Αλεξανδρέττα.
Η 1η Ταξιαρχία εδρεύει στη Φώκαια, κοντά στη Σμύρνη, και υπάγεται στη Στρατιά Αιγαίου.
Στρατιωτικοί αναλυτές σημειώνουν ότι, χάρη στον αυξημένο αριθμό αποβατικών πλοίων και την παρουσία του «Anadolu», το οποίο λειτουργεί και ως αποβατικό πλοίο, η 2η Ταξιαρχία μπορεί να μεταφερθεί εύκολα στο Αιγαίο, ενισχύοντας περαιτέρω τις τουρκικές επιχειρησιακές δυνατότητες στην περιοχή.
Περί τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το 100% του πληθυσμού του νησιού, δηλαδή περίπου 8.000, ήταν Έλληνες.
Λόγω της στρατηγικής θέσης της δίπλα στα Δαρδανέλλια, η Ίμβρος παρέμεινε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, μαζί με την Τένεδο, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα νησιά του Αιγαίου, που παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα.
Το 1920, η Συνθήκη των Σεβρών παραχωρούσε τα δυο νησιά στην Ελλάδα.
Μετά όμως την ήττα των Ελλήνων στη Μικρά Ασία και τη Μικρασιατική Καταστροφή, η Συνθήκη της Λωζάννης έδωσε τα δύο νησιά στην Τουρκία, διάδοχο πλέον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Η ίδια συνθήκη όμως εξαίρεσε τους Έλληνες κατοίκους των δύο νησιών από την ανταλλαγή των πληθυσμών που ακολούθησε, και προέβλεψε γι’ αυτούς εκτενή αυτονομία, όρος όμως που στη συνέχεια καταπατήθηκε ευρέως.
Το 1926, ο νέος Αστικός Κώδικας της Τουρκίας ανακάλεσε όλα τα δικαιώματα των μειονοτήτων, μεταξύ αυτών και των κατοίκων της Ίμβρου, κατά παράβαση της Συνθήκης της Λωζάννης.
Ο Νόμος 1151 του 1927 απαγόρευσε τη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας στα σχολεία.
Η πρόβλεψη για ύπαρξη τοπικής αστυνομίας, ελεγχόμενης από την ελληνική μειονότητα στο νησί, δεν εφαρμόστηκε ποτέ.
Η Ίμβρος ονομάστηκε Gökçeada (Γκιοκτσεάντα) και έλαβε χώρα εκτεταμένος εποικισμός από την ενδοχώρα της Τουρκίας, με σκοπό την αλλοίωση της πληθυσμιακής σύνθεσης.
Ιδιοκτησίες Ελλήνων απαλλοτριώθηκαν, με την επίκληση λόγων ασφαλείας, σε εξευτελιστικές τιμές.
Η κλιμάκωση της έντασης στην Κύπρο τη δεκαετία του 1960, επέφερε ακόμη μεγαλύτερη χειροτέρευση των συνθηκών διαβίωσης των Ελλήνων στο νησί.
Η εγκατάσταση μιας «ανοικτής φυλακής» (δίπλα στο χωριό Σχοινούδι) για βαρυποινίτες από το εσωτερικό της χώρας, αύξησε τον τρόμο του ελληνικού πληθυσμού και επέτεινε το φαινόμενο της μετανάστευσης.
Το 2014 ιδρύεται ο εκπαιδευτικός και πολιτιστικός σύνδεσμος Ίμβρου στην Πόλη με κύριο μέλημα την ανάπτυξη και λειτουργία των ελληνικών μειονοτικών σχολείων της Ίμβρου.
Ο στόχος ήταν να ανοίξει Γυμνάσιο και Λύκειο στο νησί.
Στις 31 Αυγούστου του 2015 γίνεται η επίσημη παραλαβή των σχετικών αδειών και το σχολικό έτος 2015-2016 η Ίμβρος αποκτά πλήρη πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια ελληνική εκπαίδευση.
Χάρη στην εκπαιδευτική υποδομή που δημιουργήθηκε, συνολικά επτά οικογένειες από την Ελλάδα με 14 παιδιά επανεγκαταστάθηκαν στο νησί το 2015, ενώ μετά το άνοιγμα του δημοτικού σχολείου το 2013, επτά βρέφη είχαν γεννηθεί στην Ίμβρο από νέα ζευγάρια μέχρι τον Οκτώβριο του 2015.
Στην Ίμβρο εκτός από πολύ στρατό και Έλληνες συναντά κανείς και πολλούς Κούρδους εσωτερικούς μετανάστες.
Στο Κάστρο (σήμερα Kaleköy) πολλοί Κούρδοι έχουν πάρει τα εγκαταλελειμμένα σπίτια και τα έχουν μετατρέψει σε ενοικιαζόμενα δωμάτια.
Η μεταφορά Κούρδων στο νησί ήταν στα πλαίσια της τουρκικής πολιτικής για την επάνδρωση του νησιού.
