Γράφει ο π.Νεκτάριος Πόκκιας
Όταν σπούδασα στο Πανεπιστήμιο Αθηνών την επιστήμη της Θεολογίας ενθυμούμαι ένα Καθηγητή να μας εξηγεί από τον Εκκλησιαστή (βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης) το χωρίο: ‹‹Καιρός του σιγάν και καιρός του λαλείν››.
Σίγουρα στην Εκκλησία μας έχουμε μάθει πολλές φορές να σιωπούμε και να αφήνουμε τον Θεό να μιλήσει σε διάφορα γεγονότα, συμβάντα κ.λ.π. Αυτός είναι ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος αντιμετώπισης των πραγμάτων γιατί μας βγάζει από αδιέξοδα. Έχουμε όμως πιστεύω υποχρέωση όσοι μπορούμε, ο καθένας από το δικό του μετερίζι να εκφρασθεί και να προβληματίσει ούτως ώστε όσο γίνεται, να μπει ένα φρένο σε άλλα παρόμοια γεγονότα που θα μπορούσαν να συμβούν στο μέλλον και να στοιχίσουν τη ζωή σε αθώους συνανθρώπους μας στιγματίζοντας συγχρόνως και την όμορφη εικόνα του νησιού μας.
Διάβασα αυτές τις μέρες πολλά στο διαδίκτυο. Όλοι έγιναν κριτές και τιμητές των πάντων. Σίγουρα πονάει μία ολόκληρη οικογένεια συνανθρώπων μας. Πονάει κυριολεκτικά μία κοινωνία. Πονάει για την αδικία. Πονάει για τον βίαιο τρόπο. Πονάνε και κάποιοι για τον τόπο μας, τον τόσο ωραίο που κάποιοι σκοπίμως βιάστηκαν να τον κακοχαρακτηρίσουν λόγω του συμβάντος. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα.
Ζω και κινούμαι πολλά χρόνια στο νησί της καταγωγής μου. Στη Ρόδο μου. Ναι στη Ρόδο μου! και συγχωρέστε μου αυτή την κτητική αναφορά. Ο τόπος μου ανέδειξε επιστήμονες, ανθρώπους του πνεύματος με κουλτούρα και καλλιέργεια. Δεν ανέχομαι να κατακρημνίζονται όλα αυτά και να δυσφημείται ανά το πανελλήνιον και παγκοσμίως ο τόπος μου. Το Ροδονήσι ανέκαθεν είχε και έχει καλούς, ήρεμους, πράους και αγαθούς κατοίκους. Έχει απέραντες φυσικές και πνευματικές ομορφιές. Έχει ηλιοφάνεια σε πολύ μεγάλη έκταση δίνοντας την αίσθηση ενός επίγειου παράδεισου που προσελκύει εκατομμύρια ξένων επισκεπτών. Γι΄ αυτά τα λίγα και για τόσα άλλα που δεν μπορώ να απαριθμήσω, υψώνω την φωνή μου λέγοντας: Δεν θέλω άλλη δολοφονία!!! του τόπου μου. Θέλω να ζω ήρεμα, ήσυχα, απλά και ταπεινά όπως πιστεύω και η πλειονότητα των συμπατριωτών μου, που καυχόμαστε για το νησί μας που είναι το διαμάντι του Αιγαίου.
Καταληκτικά εύχομαι ο Θεός να δώσει δύναμη και εξ ύψους παρηγοριά στους γονείς της Ελένης εκεί στο Διδυμότειχο, στη βόρεια γωνιά της πατρίδας μας. Μεγαλώνοντας το παιδί τους με αξίες, έκαναν σίγουρα όνειρα για να το σπουδάσουν και να το καμαρώσουν. Η Ελένη έφυγε με μαρτυρικό τρόπο. Δεν ψάχνω αίτια, ούτε αναζητώ ελαφρυντικά. Γνωρίζω μόνο ότι ο Θεός της αγάπης και του ελέους θα την ανταμείψει με το στεφάνι του μαρτυρίου. Θυμήθηκα στιγμές από το μαρτυρολόγιο της Εκκλησίας μας και αυθόρμητα μου ήλθε στο μυαλό ένας υπέροχος ύμνος που ψάλλουμε στην ακολουθία των αγίων Τεσσαράκοντα μαρτύρων. Δριμύς ο χειμών, αλλά γλυκύς ο παράδεισος…Αγαπητέ Γιάννη και Κούλα, γονείς της Ελένης. Δριμύς από κάθε άποψη ο χειμώνας!!! που έρχεται…Κουράγιο να σας δώσει ο Θεός να αντέξετε…Η επιβράβευση σας; Γλυκύς ο παράδεισος…Γλυκύς για το σπλάγχνο σας… Έχετε την αγάπη, την εκτίμηση και την προσευχή μας…
