Δεν είναι πλέον έκπληξη η αποχή τις εκλογές, έκπληξη ήταν το ρεκόρ που κατέγραψε στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Στην Αθήνα, στο κέντρο των πολιτικών διεργασιών της χώρας, η αποχή ξεπέρασε το 70%, ενώ σε όλη τη χώρα κατά μέσο όρο κυμάνθηκε στο 60%, όταν μάλιστα οι Δήμοι, ως κοντινότερος θεσμός στον πολίτη, είχαν ως υποψήφιους το 2,5% των πολιτών. Ψηφοδέλτια 1 μέτρου, υποψήφιοι τριπλάσιοι αυτών που εκλέγονται, στα χωριά μάλιστα το ποσοστό ήταν αρκετά ψηλότερο. Τεράστιο λάθος μαζί με την αλλαγή στην εκλογή των τοπικών συμβουλίων. Να επανέλθει ο διαχωρισμός της εκλογής δημάρχου από την εκλογή Δημοτικού Συμβουλίου.
Οφείλει η ίδια η Τ.Α να προτείνει νέο πλαίσιο εκλογικής διαδικασίας που να διασφαλίζει και την δημοκρατία και την συμμετοχή και κυρίως να προστατεύει τον θεσμό από φαινόμενα καιροσκοπισμού, μικροπολιτικής και τοξικής αντιπαράθεσης.
Όλοι διαπιστώσαμε την κοινωνική αναταραχή, τοξικότητα, ακόμα διαπλοκή, μέσα στις μικρές κοινωνίες. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση έσπασε το ρεκόρ αδιαφορίας από τους πολίτες, ενώ έπρεπε να είναι αυτή που ενεργοποιεί την συμμετοχή και τη δράση.
Γιατί άραγε;
Θυμάμαι στην πολύχρονη πορεία μου στην Αυτοδιοίκηση, την προσπάθεια που ξεκίνησε το 1983 με την θεσμοθέτηση των συνοικιακών συμβουλίων, τα οποία λόγω της κομματικοποίησης, ουσιαστικά δεν λειτούργησαν. Θεσμοί μεταγενέστεροι, και εποχής Καποδίστρια ακόμη και Καλλικράτη, όπως επιτροπές διαβούλευσης, τοπικά δημοψηφίσματα, δημόσιος απολογισμός κλπ δεν εφαρμόσθηκαν, δεν μετέτρεψαν την αδιαφορία σε συμμετοχή.
Φαινόμενα διαπλοκής, ατιμωρησίας και στο χώρο της Τ.Α απομάκρυναν τον πολίτη και την εμπιστοσύνη του στο θεσμό.
Όλες οι προσπάθειες απέτυχαν, γιατί το κεντρικό Κράτος ήθελε και θέλει να ελέγχει την Αυτοδιοίκηση, αλλά και το δημαρχοκεντρικό σύστημα περιφρουρεί την παρουσία του, μέσα από τον παραγοντισμό.
Συμπερασματικά, η εμπειρία στη χώρα μας για την τοπική αποκέντρωση, είναι ότι απέτυχε, με όσες άνευρες διατάξεις και αν θεσπίστηκαν.
Ήρθε η ώρα λοιπόν να εμπιστευθούμε την αυτοοργάνωση των πολιτών. Σε κάθε χωριό, συνοικία κλπ οι πολίτες οργανώνονται για να εκφράσουν ανησυχίες, ενδιαφέροντα, εθελοντισμό κλπ.
Ο Δήμος θα μπορούσε να ενθαρρύνει να συναντώνται και να διαμορφώνουν προτάσεις για βελτίωση της ποιότητας ζωής στην περιοχή τους.
Εκκλησιαστικές επιτροπές, τοπικές σχολικές κοινότητες, πολιτιστικοί και αθλητικοί σύλλογοι, επαγγελματικές οργανώσεις, ομάδες εθελοντισμού, ΜΚΟ και άλλοι να αποτελέσουν τον πυρήνα της αποκέντρωσης, συμμετοχής και διαμόρφωσης πρότασης προς το δημοτικό συμβούλιο, για προτεραιότητες, έργα και δράσεις, στην συνοικία, στο χωριό τους, που δεν θα μένουν μόνο στην πρόταση αλλά και στην ενσωμάτωση τους στο πρόγραμμα του Δήμου και κυρίως στον θεσμοθετημένο έλεγχο -απολογισμό.
Την παραπάνω πρόταση κατέθεσα από το έτος 2001 όταν υπηρετούσα ως αντιδήμαρχος πόλης Ρόδου και με τον τότε Δήμαρχο Γιώργο Γιαννόπουλο αναζητούσαμε νέους και αξιόπιστους τρόπους συμμετοχής των πολιτών και ζωντάνεμα των συνοικιών.
Η αναζήτηση νέων θεσμών πρέπει να βγει ξανά στο προσκήνιο ! Η δυνατότητα υπάρχει, αρκεί να μην εξαντλούμαστε στις τυπικές ερμηνείες νόμων και εγκυκλίων, αλλά στις ουσιαστικές ανάγκες και επιθυμίες της κοινωνίας.
Κλείνοντας να ευχηθώ στον νέο Δήμαρχο και τους εκλεγμένους Δημ. Συμβούλους στον τόπο μας,δημιουργική θητεία και θετικές ανατροπές. Ως εκλεγμένους εννοώ όλες τις πλευρές του νέου Δημ. Συμβουλίου και όχι μόνο τους νικητές, που οφείλουν να συμπαραταχθούν στην επίλυση των προβλημάτων του τόπου μας με κίνητρο την προσφορά και όχι την μικροπολιτική.
Ιδού η Ρόδος.
ΣΑΒΒΗΣ ΜΑΝΩΛΗΣ
Πρ. Δήμαρχος Νότιας Ρόδου
