Τα γραφεία του Ύπατου Συμβουλίου των Ελλήνων Εθνικών, είναι κοντά στην οδό Ιουλιανού, του επονομαζόμενου Παραβάτη αλλά και Μέγα (ανάλογα από ποια σκοπιά βλέπει κανείς ταπράγματα), ο οποίος ήταν ο τελευταίος παγανιστής Ρωμαίος αυτοκράτορας. Τυχαίο; Προφανώς ναι, άλλα ενδιαφέρον σημειολογικά.
Το ΥΣΕΕ δεν είναι η μοναδική συλλογικότητα παγανιστών στην Ελλάδα, είναι όμως η μάλλον πολυπληθέστερη και πλέον δραστήρια. Τα μέλη του ακολουθούν και υπερασπίζονται αυτό που οιίδιοι αποκαλούν «Ελληνική Εθνική παράδοση, δηλαδή την προ-χριστιανική παράδοση». Ο Κώστας Κεχαγιάς, μέλος του Συμβουλίου, με ενημερώνει οτι ιδρύθηκε το 1997, με αφορμή τον βανδαλισμό αρχαίου βωμού του θεού Διονύσου, στο ομώνυμο προάστιο της Αττικής. Οι «Έλληνες Εθνικοί» δηλώνουν πως δεν έχουν καμία σχέση με τον εθνικισμό και τις παγανιστικές παραφυάδες αυτού, καθώς υπερασπίζονται την απόλυτη ανεκτικότητα απέναντι στους αλλόθρησκους, που ήταν χαρακτηριστικό γνώρισμα του αρχαίου κόσμου. «Δεν μπορείς να βγαίνεις και να λες είμαι εθνικός παγανιστής και από πίσω να σφάζεις κόσμο επειδή πιστεύει άλλα», μου λέει ο Κώστας Κεχαγιάς.
Σήμερα, Σάββατο 19 Δεκεμβρίου, 2015 χρόνια μετά την γέννηση ενός Εβραίου του οποίου οι ακόλουθοι κατέστρεψαν τις αρχαίες θρησκείες, οι Έλληνες πολυθεϊστές έχουν συγκεντρωθεί για να γιορτάσουν τα δικά τους «Χριστούγεννα», δηλαδή το Χειμερινό Ηλιοστάσιο και την γέννηση του Τριεσπέρου Ηρακλέους. «Ο Ηρακλής για μας είναι μια ηλιακή θεότητα, η οποία γεννάται τώρα, τις τρεις μικρότερες μέρες του χρόνου (σ.σ. 21-24 Δεκεμβρίου) και από τις 24 του μήνα και μετά, ξεκινά ένας καινούριος ενιαυτός, ένας νέος κύκλος», με διαφωτίζει ο Κώστας Κεχαγιάς.
Στα γραφεία του ΥΣΕΕ, δεσπόζει ένας βωμός, ο οποίος σήμερα είναι καλυμένος με ένα μακρύ, μωβ πανί. Παιδάκια που παίζουν κρυφτό, σηκώνουν το πανί και κρύβονται από κάτω. Ένα πολύ μικρό αγοράκι μπλέκεται στα πόδια μου. «Έλα εδώ Κάλχα», του λέει ο πατέρας του. Ο χώρος είναι γεμάτος αγάλματα όλων των μεγεθών και δίπλα στο βωμό υπάρχει μια προσεκτικά κλαδεμένη ελιά σε γλάστρα.
Η τελετή αυτή καθεαυτή είναι μάλλον λιτή και σύντομη. Οι συμμετέχοντες απαγγέλουν ορφικούς ύμνους στα αρχαία Ελληνικά, οι οποίοι σε αντίθεση με τα πιο «μυθιστορηματικά» ας πούμε ευαγγέλια, είναι κυρίως μια αλληλουχία κοσμητικών επιθέτων. Καθένας τους κάνει μια σπονδή στο βωμό, προσφέροντας κρασί, λάδι, λουλούδια, μέλι ή σπόρους. Θυσίες ζώων δεν γίνονται στην εποχή μας, δυστυχώς για τη δραματικότητα της κατάστασης, ευτυχώς για το καημένο το ζωντανό.
Με το τέλος της τελετής, οι ντυμένοι αρχαιοπρεπώς και στα λευκά συμμετέχοντες, καλούν το κοινό να πλησιάσει το βωμό και να αποθέσει σπόρους. Επίσης μοιράζονται κορδελίτσες, τις οποίες όποιος θέλει δένει στα κλαδιά της προσεκτικά κλαδεμένης ελιάς, στην οποία αναφέρθηκα παραπάνω, σαν «γούρι». Φαντάζομαι οτι αυτό είναι το αντίστοιχο του χριστουγεννιάτικου δέντρου για τους πολυθεϊστές.
Μπορεί να μην πιστεύουν στον Αη-Βασίλη, όμως τα μέλη του ΥΣΕΕ περιμένουν ένα μεγάλο δώρο το 2016: την αναγνώριση τους ως θρησκευτικό νομικό πρόσωπο, βάσει το νόμου 4301 που ψηφίστηκε το 2014. Ήδη η Αγγλικανική Εκκλησία στην Ελλάδα, η Αιθιοπική Ορθόδοξη Εκκλησία, η Ελληνική Ευαγγελική Εκκλησία, η Κοπτορθόδοξη Εκκλησία της Αιγύπτου και η Μητρόπολη Ορθόδοξων Αρμενίων Ελλάδας, αναγνωρίστηκαν επίσημα από το κράτος, όχι όμως και η «Ελληνική Εθνική Θρησκεία», της οποίας τον φάκελο απέρριψε το πρωτοδικείο. «Δεν τους άρεσε η λέξη εθνική», σύμφωνα με τον Κώστα Κεχαγιά. Η υπόθεση θα εκδικαστεί εκ νέου στο εφετείο, την άνοιξη του 2016.
Φεύγοντας από τα γραφεία του Ύπατου Συμβουλίου των Ελλήνων Εθνικών, κοντοστέκομαι για λίγο και κοιτάζω γύρω μου. Οδός Αχαρνών, κίνηση, κόρνες, φώτα ασετυλίνης, γοητευτικές μυρωδιές από πετρελαιοκινητήρα ταξί – πολύ νερό έχει κυλήσει στο αυλάκι από τις χρυσές εποχές του πολυθεϊσμού. Δυο χιλιάδες χρόνια χριστιανισμού αργότερα όμως, η αρχαία θρησκεία είναι ακόμα εδώ, έστω κι αν το «εδώ» σημαίνει ένας χώρος 60-70 τετραγωνικά μέτρα, κοντά στην Ομόνοια. Οσο υπάρχουν γονείς που ονομάζουν τα παιδιά τους «Κάλχα» και όχι για λόγους χιπστερισμού, υπάρχει ελπίδα για τον παγανισμό.
Καλά Ηλιούγεννα σε όλους!
Πηγή : vice.com
