Γράφει ο Γιάννης Παρασκευάς
Δεν υπάρχει συντροφιά την ώρα του καφέ, που να μην αρχίσει μια κουβέντα για τη γενικότερη κατάσταση και για το τι γίνεται ή δεν γίνεται στην πόλη μας, στο νησί μας.
Οι αναφορές στα κακώς κείμενα, δεν έχουν τελειωμό, όλοι έχουν την άποψή τους (έχουν αυτό το δικαίωμα), φταίνε κάποιοι άλλοι και όλοι εμείς οι υπόλοιποι δεν έχουμε καμιά ευθύνη.
Σε αυτό το διαδικτυακό χαμαιτυπείο, που πολλοί από εμάς δεν έχουμε καταλάβει τον ρόλο του (είναι ο μεγαλύτερος παγκόσμιος δουλοκτήτης και όλοι εμείς οι χρήστες του αφελείς δουλοπάροικοι) μπορείς να διαβάσεις του κόσμου τις ανοησίες και εξαντλούμε τη διαμαρτυρία μας για ό,τι γίνεται και για ό,τι δεν γίνεται, με δυό γραμμές, ένα σχόλιο και νιώθουμε ικανοποιημένοι.
Όλο αυτό, το διαδικτυακό χαμαιτυπείο, είναι ο δολοφόνος της Δημοκρατίας και όλων των μορφών συλλογικότητας, μας δίνει δήθεν ελεύθερο βήμα έκφρασης άποψης, ενώ στην ουσία μας αποξενώνει και μας καθιστά αμέτοχους, για ό,τι έχει σχέση με το κοινό καλό, την κοινωνία, την πολιτική, τη συμμετοχή.
Το νησί μας, η πόλη μας, όπως κάθε ζωντανός οργανισμός, αντιμετωπίζει διάφορα προβλήματα, μικρά και μεγάλα, προβλήματα καθημερινότητας, κυκλοφορίας, στάθμευσης, καθαριότητας, πεζοδρομίων, συντήρησης κτηρίων, αξιοποίησης εμβληματικών κτηρίων, χωροταξικού σχεδιασμού, πολεοδομικού σχεδιασμού, μονοκαλλιέργειας, υποδομών και περισσότερο απ’ όλα, την έλλειψη ενός προγραμματικού σχεδιασμού για το αύριο.
Ένα σχεδιασμό για το πώς επιθυμούμε να είναι το νησί μας, η πόλη μας, το 2050, σχέδιο κοινά αποδεκτό και δεσμευτικό για όλους.
Διαμαρτυρόμαστε πολλές φορές, ότι δήθεν δεν μας ακούνε οι Κυβερνήσεις των Αθηνών και πολλές φορές οι απαντήσεις τους είναι, μη μιλάτε και εσείς, καλά είστε.
Θα το γράψω πολύ απλά. Λέγαμε κάποτε και το επαναλαμβάνουμε και τώρα, ότι δεν έχουμε τη δύναμη της διεκδίκησης γιατί δεν υπάρχει ισχυρό λόμπι.
Τι σημαίνει άραγε, το δεν έχουμε ισχυρό λόμπι, σημαίνει ένα πράγμα, δεν έχουμε Ηγεσίες.
Δεν αναφέρομαι και δεν κρίνω τα πρόσωπα που σήμερα υπηρετούν τους διάφορους θεσμούς, το πρόβλημα δεν είναι μόνο θέμα προσώπων, είναι πρόβλημα δομής της κοινωνίας και αξιακού συστήματος.
Δεν καταφέραμε να έχουμε
– Πολιτική εξουσία
– Πνευματική Ηγεσία
– Οικονομική Ηγεσία
Απότοκο όλων αυτών των ελλείψεων και με τη συνειδητή επιλογή των κυβερνήσεων, απαξιώθηκαν και ευτελίστηκαν όλες οι συλλογικότητες και όλοι οι θεσμοθετημένοι φορείς παραγωγικών τάξεων, επιμελητήρια, επιστημονικοί σύλλογοι, συνεταιρισμοί κ.λπ.
Το πλέγμα όλων αυτών των ελλείψεων, είναι ο «καρκίνος» που σκοτώνει τη Δημοκρατία.
Τα όσα λείπουν σε εμάς, λείπουν γενικά στο σύνολο της χώρας.
– Πολιτική Ηγεσία (ελλειποβαρής)
– Αστική τάξη (ανύπαρκτη, οι κρατικοδίαιτοι κομπιναδόροι δεν είναι αστική τάξη)
– Πνευματική Ηγεσία (βολεμένοι καθηγητάδες)
– Δικαστική εξουσία (υποταγμένη στην εκτελεστική)
– Εκτελεστική εξουσία (ανεξέλεγκτος δυνάστης-υπηρέτης μεγάλων συμφερόντων)
– Νομοθετική εξουσία (Βουλή-βουλευτές όργανα της κυβέρνησης).
Τα αποτελέσματα όλων αυτών είναι γνωστά, τα βιώνουμε καθημερινά, Νοσοκομεία, Πανεπιστήμια, Κοινωνικό Κράτος, Εργασιακές σχέσεις, Μαφιόζικη εκμετάλλευση Δημόσιου πλούτου, ακρίβεια, ανισοκατανομή εσόδων, έχουν πάψει να λειτουργούν για το κοινωνικό σύνολο και έχουν γίνει στόχος της πιο αισχρής εκμετάλλευσης και εμείς παραμένουμε θεατές και αμέτοχοι.
