Η Ρόδος μετράει σήμερα τις πληγές της. Αυτές που άφησε πίσω της μια ακόμη φυσική καταστροφή που έπεται των καταστροφικών πυρκαγιών του περασμένου καλοκαιριού. Φυσικά δε μιλάμε για τυφώνα, σφοδρή χιονόπτωση ή τσουνάμι.
Στη Ρόδο, όταν μιλάμε για φυσική καταστροφή, εννοούμε ότι έβρεξε.
Με την πρώτη βροχή, οι δρόμοι πλημμυρίζουν, τα φανάρια σταματούν να λειτουργούν για ημέρες και ακολουθούν βλάβες και ζημιές.
Το χειρότερο, όμως, είναι ο δημόσιος διάλογος που ακολουθεί.
Για τους τοπικούς άρχοντες, η ευθύνη ανήκει πάντα κάπου αλλού.
Φταίει η αντιπολίτευση που ασκεί κριτική πάνω στα συντρίμμια.
«Εκμεταλλεύεστε τον ανθρώπινο πόνο».
Φταίει η αυθαίρετη δόμηση.
«Ατομική ευθύνη. Μην περιμένετε τα πάντα από τους άλλους».
Φταίει η κλιματική αλλαγή.
«Έριξε πολύ νερό. Με τη φύση δεν τα βάζει κανείς».
Η αλήθεια, όμως, είναι ότι Ρόδος το καλοκαίρι καίγεται και το χειμώνα πλημμυρίζει, με την ευθύνη να βαραίνει αυτούς που κάθονται στις καρέκλες τα τελευταία πολλά χρόνια.
Για τα μέτρα πρόληψης που δεν πάρθηκαν, τους καθαρισμούς κλειστών ρεμάτων που δεν έγιναν, τα αντιπλημμυρικά έργα που δεν προχώρησαν.
Και αυτό δεν είναι μια παραδοχή της «κακοπροαίρετης» αντιπολίτευσης.
Είναι η παραδοχή του Υπουργείου Μεταφορών και Υποδομών.
Ας αποτελέσει, λοιπόν, η κρίση αυτή την ευκαιρία να ξαναγνωριστούμε.
Για να μην χρειαστεί να την ξαναζήσουμε.
