Εις μνήμην του Ιερέα και ανθρώπου Μιχαήλ Κουτσονούρη

Πάνδημη ήταν η ταφή του Μακαριστού Ιερέα Μιχαήλ Κουτσονούρη στις 10-01-2016 στις Καλυθιές Ρόδου, παρουσία του Σεβασμιοτάτου Μητροπολίτη Ρόδου κ.κ. Κυρίλλου, δεκάδων κληρικών και των Τοπικών Αρχών. Στη ζωή και το έργο του εκλιπόντος αναφέρθηκε, εκπροσωπώντας την Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου και τον Περιφερειάρχη, ο Αντιπεριφερειάρχης κ. Γιάννης Φλεβάρης που συνδεόταν με τον αείμνηστο Μιχαήλ Κουτσονούρη με φιλία και σχέση εκτίμησης και συνεργασίας.

«Ο Μιχαήλ Κουτσονούρης γεννήθηκε πριν 69 χρόνια στη Ρόδο. Γονείς του ήταν ο Ιωάννης και η Αμαλία Κουτσονούρη που απέκτησαν 5 παιδιά, τον Μιχαήλ, και τα 4 αδέλφια του, Αθανάσιο, Γεώργιο, Σωτήριο και Ανεζίνα. Η ζωή στάθηκε πολύ σκληρή κατά τα παιδικά χρόνια του Μιχάλη αφού στην πιο τρυφερή ηλικία του, βίωσε τον πόνο και την απώλεια. Από τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκε από την θαλπωρή της οικογένειάς του στο ορφανοτροφείο Ρόδου όπου μεγάλωσε μαζί με τα 4 αδέλφια του καθώς ο πατέρας του βρήκε τραγικό θάνατο στο Μαντράκι όταν οδηγούσε το ποδήλατό του για να πάει στο τελωνείο Ρόδου όπου εργαζόταν αφήνοντας τη γυναίκα του χήρα και άνεργη και τα 5 παιδιά του ορφανά.

Ο Μιχάλης βγαίνοντας απ’ το ορφανοτροφείο μπήκε στη βιοπάλη όπου εργάστηκε σκληρά για να εξασφαλίσει τα προς το ζην αλλά και να στηρίξει την οικογένειά του. Έγινε οικοδόμος και σταδιακά εξελίχθηκε σε επιδέξιο τεχνίτη που σκάλιζε την πέτρα, το ξύλο και τα υλικά της τέχνης του, δημιουργώντας περίτεχνα έργα γι’ αυτό και πολλοί έως σήμερα τον θυμούνται ως εξαιρετικό «τεχνίτη και καλλιτέχνη».

Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στην Κύπρο, στη δύναμη της ΕΛΔΥΚ και οι συνάδελφοί του στο στρατό, τον θυμούνται ως δυνατό και θαρραλέο νέο που τους ενέπνεε εμπιστοσύνη και υψηλό ηθικό.

Στη συνέχεια επέστρεψε στη Ρόδο και δημιούργησε μια όμορφη, αρμονική και δεμένη οικογένεια. Παντρεύτηκε στις Καλυθιές Ρόδου πριν 50 χρόνια με την Γραμματική Ηλιάδη του Μιχαήλ και της Αναστασίας που καταγόταν από τα Κοσκινού Ρόδου, την μετέπειτα Πρεσβυτέρα. Απέκτησαν 3 παιδιά, τον Ευστάθιο, την Αναστασία και τον Ιωάννη, τα οποία μεγάλωσαν με αγάπη και στοργή. Ευτύχησε να δει 6 εγγόνια, 2 από κάθε παιδί όταν τα τέκνα του έφτιαξαν τη δική τους οικογένεια, ο Ευστάθιος με την Πηνελόπη Ντέϊβις, η Αναστασία με τον Σταμάτιο Φωτάκη και ο Ιωάννης με την Μαρία Πολυχρόνη.

Ο Μιχαήλ αγαπούσε Θεό και ανθρώπους και βρισκόταν πάντα κοντά στην Θρησκεία και την Εκκλησία. Χειροτονήθηκε Διάκονος και στη συνέχεια Ιερέας την δεκαετία του ’80 επί Μακαριστού Μητροπολίτη Ρόδου Σπυρίδωνος Συνοδινού. Υπηρέτησε ως Διάκονος 7 έτη και η χειροτονία του σε Πρεσβύτερο έγινε στον Ιερό Ναό της Παναγίας, στην Κρεμαστή Ρόδου. Υπηρέτησε σε πολλές Κοινότητες και Ενορίες της Ρόδου όπως στη Διμυλιά, στην Κατταβιά, στα Μάσσαρη και αλλού, ενώ προσέφερε τις υπηρεσίες του και σε νησιά της Δωδεκανήσου όπως η Σύμη. Πριν 18 έτη έγινε Εφημέριος στις Καλυθιές, αρχικά στον Ιερό Ναό της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος – Τιμίου Σταυρού και στη συνέχεια Πρωτοπρεσβύτερος και Πρόεδρος της Εκκλησιαστικής Επιτροπής. Μεγάλο και σημαντικό ήταν το έργο που επιτέλεσε. Έδειξε ιδιαίτερη θέρμη για την συντήρηση και ανακαίνιση πολλών σημαντικών και ιστορικών Μονών της περιοχής των Καλυθιών αλλά και συνολικά για τα Εξωκλήσια του τόπου.

Αξίζει να αναφερθεί η προσπάθειά του στην ιστορική Μονή της Ελεούσας Καλυθιών, στον Προφήτη Αμώς, στον Άγιο Ιωάννη και αλλού. Έθεσε ως υψηλό στόχο την αγιογράφηση της Εκκλησίας των Καλυθιών, την ανέγερση και λειτουργία αίθουσας εκδηλώσεων και γραφείων πάντα σε εποικοδομητική συνεργασία με τις εκκλησιαστικές επιτροπές και με τους συλλειτουργούς του Ιερείς και την Μητρόπολη Ρόδου. Κατάφερε να δει τους στόχους του να εκπληρώνονται ή να έχουν δρομολογηθεί.

Οφείλεται και σ’ αυτόν, όπως και στους προκατόχους του αλλά και τους διαδόχους του στην εκκλησιαστική επιτροπή, η τεράστια συνεισφορά της Εκκλησίας των Καλυθιών προς τον Δήμο, την Κοινότητα και γενικότερα προς το κοινωνικό σύνολο του νησιού μας καθώς μεγάλα έργα τοπικού και υπέρ-τοπικού χαρακτήρα όπως το νέο σύγχρονο Κλειστό Παλέ ντε σπόρ στο Φαληράκι, οικοδομήθηκαν σε ακίνητα της Εκκλησίας των Καλυθιών.

Αναμφισβήτητα πλούσιο ήταν και το φιλανθρωπικό του έργο, καθώς βρισκόταν κοντά σε ανθρώπους που δοκιμάζονται από τις συνθήκες της ζωής ή από ασθένειες, βοηθώντας τους με κάθε τρόπο υλικά και ηθικά. Υπήρξε αρωγός και συμπαραστάτης του φιλόπτωχου ταμείου που στις δύσκολες εποχές που ήρθαν για τη χώρα μας αποτελεί μια φλόγα ελπίδας και ανθρωπιάς. Στάθηκε δίπλα στα σχολεία και στους εκπαιδευτικούς και ήταν συνεχής η συνεισφορά του είτε μέσω των συλλόγων γονέων, είτε απευθείας, στις πολλές ανάγκες των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων.

Ιδιαίτερη ήταν η υποστήριξή του και το ενδιαφέρον του για την περίφημη Φιλαρμονική Καλυθιών την οποία προσπαθούσε να ενισχύσει με μουσικά όργανα και αναλώσιμα μέσα. Πέραν του έργου του προς την Ενορία που υπηρετούσε επέδειξε μεγάλη δραστηριότητα και κινήθηκε ενεργά για θέματα και προβλήματα που αφορούσαν Κοινότητες της Ρόδου και νησιά της Δωδεκανήσου αλλά και Ιερούς Ναούς και Μονές του τόπου μας.

Ήταν άνθρωπος δυνατός, δυναμικός, δραστήριος και διακρινόταν από το χάρισμα της εργατικότητας, της ευθύτητας και της λεβεντιάς σε όλη του τη ζωή ως το τέλος, όταν έπεσε πληγωμένος από την ασθένεια που τον χτύπησε σκληρά τους τελευταίους μήνες. Πάλεψε με αξιοπρέπεια, σθένος και ψυχή όπως έπραξε σε όλο του τον βίο, από τα παιδικά του χρόνια στο ορφανοτροφείο έως το τέλος. Όταν εξέπνευσε στις 8 Ιανουαρίου 2016 χτύπησαν πένθιμα οι καμπάνες στη Ρόδο, στη Σύμη, σε νησιά και Ενορίες της Δωδεκανήσου και στην ιδιαίτερη πατρίδα του που τον σκέπασε με το χώμα και την αγκαλιά της. Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένειά του και παράλληλα ευχαριστίες για το έργο του και όσα μας πρόσφερε.

Αιωνία του η μνήμη.»

Ιωάννης Φλεβάρης

10670090_10205007667647160_4180125570778055128_n 10505306_10204257111643729_6135130441903483645_n

 

Pin It on Pinterest