Αποχαιρετισμός – Του Γιώργου Χατζηδιάκου

Ένας  συνηθισμένος αποχαιρετισμός

πίστευα  πως ήταν

βλέποντας

τη  βαλίτσα στο ένα σου  χέρι

και στο  άλλο, το δικό της ,

απαλά να κρατάς

 

Σαν τα χρώματα του δειλινού

Όταν τον ήλιο αποχαιρετούν

 

ένοιωσα πως κάτι περίμενες

ίσως  ένα μη  φύγεις/  να σου πει

 

διαψεύστηκα

όταν άκουσα,  μέσα από τα σφιγμένα  της  χείλη

ένα  απλό χάρηκα να κομπιάζει 

 

Δε θυμάμαι ,αν  παρηγοριάς 

φιλί  σου έδωσε 

 

τα μάτια έκλεισες

το  κεφάλι είδα που  έγειρες  αργά, 

μη δει / το  δάκρυ  που  κύλισε,

δεν  ήθελες / δεν έπρεπε

αδύναμος να φανείς 

 

όταν  δίπλα μου πέρασες

Πρόσεξα

τον ιδρώτα που κύλαγε

στο πρόσωπο 

Τα μάτια που θολά ήταν

την αβεβαιότητα  που μαζί σου  έσερνες 

όταν  κατάλαβες

πως / ξύπνιος  ήσουν 

μα  μοναχός 

Γιώργος Χατζηδιάκου 12079520_10208173894970195_5523940000076625549_n

Pin It on Pinterest