Η συνάντηση μας είχε αρχικά πολιτικό χαραχτήρα .Με το θεσμικό τους ρόλο εκείνοι –μέλη του Συλλόγου ΑΜΕΑ Ρόδου-,με το θεσμικό μου ρόλο κι εγώ- Γραμματέας Τ.Ο ΔΗΜΑΡ Ρόδου-, συναντηθήκαμε με στόχο την ενημέρωση σχετικά με τις δυσκολίες που προκύπτουν από την «κοινωνική πολιτική» αυτής της κυβέρνησης.
Έπειτα από δύο ώρες συζήτησης μ αυτούς τους ανθρώπους κατάλαβα ότι αυτή η συνάντηση δεν ήταν πολιτική ,ήταν για μένα …μάθημα ζωής.
Δεν ήταν μόνο το γεγονός ότι μοιράστηκαν μαζί μου τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στην καθημερινή τους ζωή εξαιτίας των ασκούμενων πολιτικών, αλλά και της αδιαφορίας κάποιων συμπολιτών μας.
Είναι γνωστοί εξάλλου οι αποκλεισμοί που βιώνουν . Αποκλεισμοί κοινωνικοί ,που εμποδίζουν την πλήρη συμμετοχή τους στην κοινωνική και οικονομική ζωή, αλλά και συναισθηματικοί αποκλεισμοί ,καθώς οι περισσότεροι από εμάς πολύ δύσκολα θα επέλεγαν έναν άνθρωπο με αναπηρία για σύντροφο τους.
Είναι γνωστό πια, ότι δημιουργήσαμε …τον κόσμο μας ,τον «κανονικό κόσμο», ξεχνώντας πως ανάμεσα μας ζουν και άνθρωποι με ιδιαίτερα χαραχτηριστικά.
Όπως επίσης είναι γνωστό και ποια τύχη έχουν, σ αυτόν τον κόσμο, τέτοιου είδους κοινοβουλευτικές παρεμβάσεις, που αναφέρονται σε βασικά ανθρώπινα δικαιώματα.
Αυτά λίγο ως πολύ είναι ….γνωστά !!
Αυτό όμως που μου ήταν άγνωστο ήταν ο τρόπος που οι ίδιοι αντιμετωπίζουν και διαχειρίζονται τις «γνωστές» αυτές συμπεριφορές και αντιλήψεις . Τον έμαθα όταν ξεκινήσαμε να συζητάμε για την πραγματοποίηση δράσεων ευαισθητοποίησης της ευρύτερης Κοινότητας.
Τότε συνειδητοποίησα το ρεαλισμό με τον οποίο αντιμετωπίζουν τις όποιες αδυναμίες τους, την αγωνία τους μήπως δημιουργήσουν τον οίκτο των γύρω τους για την «προσωπική τους τραγωδία», το νοιάξιμο τους για την αμηχανία που συχνά μας προκαλεί το πρόβλημα τους, αλλά και την αξιοπρέπεια τους με την οποία απορρίπτουν κάθε μορφή «ελεημοσύνης».
Τότε συνειδητοποίησα πως το όραμα τους είναι μια κοινωνία δίκαιη, μια κοινωνία που θα τους αποδεχτεί και θα τους σεβαστεί ως ισότιμους πολίτες κι όχι ως ανίκανους ούτε όμως και ως…. «υπεραθλητές». Μια κοινωνία που πίσω από την ταμπέλα του ανάπηρου θα βλέπει τον Ανθρωπο.
Τότε συνειδητοποίησα πως σίγουρα η αναπηρία δεν είναι επιλογή ,επιλογή όμως είναι η στάση ζωής μας.
Και τέλος ,συνειδητοποίησα πως ανάμεσα τους υπάρχουν άνθρωποι με πολλών ειδών αναπηρίες, όμως ΔΕΝ υπάρχουν άνθρωποι με ….. “Συναισθηματική Αναπηρία “.
Αυτήν ας την αναζητήσουμε αλλού.
Υ.Γ Και κάτι ακόμη για το τέλος! Για την πραγματοποίηση κάποιας δράσης εκτός από διάθεση, χρειάζεται και ….
……προσβάσιμος χώρος
……διερμηνέας νοηματικής γλώσσας
….να κρατηθούν θέσεις στις 2 πρώτες σειρές για χειλαναγνώστες/ριες.
….το πρόγραμμα της εκδήλωσης να είναι διαθέσιμο σε μεγαλογράμματη γραμματοσειρά και σε γραφή Braile.
…οι χειριστές/ίστριες σκύλων οδηγών τυφλών να είναι ευπρόσδεκτοι/ες με τα σκυλιά τους.
Όλα αυτά δηλαδή που συναντάμε καθημερινά γύρω μας.
Η Γραμματέας της Τ.Ο ΔΗΜΑΡ Ρόδου
Ιωάννα Μαρίνου
Μέλος Κ.Ε ΔΗΜΑΡ
