Διαδρομή…
Σε γνώρισα
την άνοιξη
Όταν το άρωμα
των λουλουδιών
με τύλιξε
και τα χρώματα τους
αιτία στάθηκαν
την αύρα σου να δω
Το καλοκαίρι
Που ο ήλιος έκαιγε
Και τα στάχυα κιτρίνισε
Ίδρωνα να φτάσω,
εκεί που σε είχα πρωτοδεί
το φθινόπωρο
που τα φύλλα
κυρτώνει και μαραζώνει,
πετώντας τα, στο χώμα ,
ένιωσα την απόσταση
ο Χειμώνας που ήρθε
με μια πινελιά
το λευκό του χιόνι
άπλωσε
και στο βλέμμα σου
τη παγωνιά
Γιώργος Χατζηδιάκου
Δρόμος Διαφυγής…
Την ώρα που το φεγγάρι
Έριχνε δειλά – δειλά
το λιγοστό του φως,
φωτίζοντας ,
αθέατα
σοκάκια σκοτεινά
έφυγε
κλείνοντας τη πόρτα
αθόρυβα
όσο ένας ψίθυρος
αφήνοντας πίσω της
το αποτύπωμα της σκιάς,
να παιχνιδίζει
με το φως του φεγγαριού
Μαζί της πήρε
το κρυφό
μα όλο μυστήριο
βλέμμα
και το
σχεδόν αόρατο χαμόγελο
αυτά που τους έφεραν
κάποτε, πολύ κοντά
να φύγει έπρεπε
να σβήσει
τη γνωριμία
που ίσως ,
πίκρα της έφερε
να σβήσει
θέλει
με μια μονοκονδυλιά
γλυκές – πικρές κουβέντες
και αναμνήσεις
Χωρίς αυτές
ο δρόμος διαφυγής
εύκολα διασχίζεται
αρκεί
πίσω να μη κοιτάξει
τότε μόνο
ανάλαφρη
θα είναι η ψυχή
και ο κόσμος της
άλλος, θα φαντάζει
Γιώργος Χατζηδιάκου
