Με το τέλος του Μυκηναϊκού πολιτισμού, οι Δωριείς και συγκεκριμένα οι Ηρακλειδείς , κατέβηκαν και κατέλαβαν τη Ρόδο γύρω στο 1120 π.χ. Καταλαμβάνοντας περιοχές και από τα απέναντι παράλια, ίδρυσαν την περίφημη Δωρική Εξάπολη, μαζί με τις τρεις πόλεις: Κάμειρο, Ιαλυσό και Λίνδο. Σιγά σιγά οι Ροδίτες εκδωρίζονται και αφομοιώνουν τη διάλεκτο, τον τρόπο ζωής, τον πολιτισμό, τα ήθη, τα έθιμα, το πολιτικό σύστημα, παίρνοντας συνάμα στοιχεία της Ιωνικής φυλής.
Ως αναπόσπαστο κομμάτι της Δωρικής Εξάπολης, αναπτύσσουν εμπορική και ναυτιλιακή δράση με τις νέες αποικίες.
Όσο περνούσαν τα χρόνια, η Δωρική κοινότητα της Ρόδου ανθούσε οικονομικά και πνευματικά, έτσι κατόρθωσε να σχηματίσει ανεξάρτητο κρατίδιο και να συμμετάσχουν στην αποικιστική κίνηση των Ελλήνων. Αρχικά αποίκισαν την Ταρσό γύρω στα 800 π.χ., στη Συρία στα 725 π.χ και στη Σικελία. Αργότερα, αποίκισαν και στα γύρω νησιά όπως στη Σύμη και τη Νίσυρο.
Ο 6ος και 5ος αι. πχ., υπήρξαν περίοδοι ακμής για τη Ρόδο. Στις πόλεις της Καμείρου, της Λίνδου και της Ιαλυσού, έγινε κοπή νομισμάτων, γεγονός που δείχνει την άνθιση του εμπορίου και της ναυτιλίας, καθώς και τη διευκόλυνση αυτών των τομέων.
Επίσης η Ρόδος, αποτελούσε σταυροδρόμι, ένωνε την Ανατολή με τη Δύση, το Αιγαίο με τη Μαύρη θάλασσα και έτσι διατηρούσε άριστες σχέσεις με γείτονες περιοχές όπως η Αίγυπτος, έτσι ώστε να πλέουν ελεύθερα τα πλοία της στο Δέλτα του Νείλου.
