Παρότι η Ελλάδα συνδέεται άρρηκτα με την Ορθόδοξη πίστη, μια ενδιαφέρουσα πτυχή της ιστορίας του Βατικανού αποκαλύπτει την παρουσία ιερωμένων ελληνικής καταγωγής που έφτασαν μέχρι τα ύψιστα αξιώματα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.
Σε αντίθεση με την κοινή αντίληψη, τουλάχιστον δώδεκα άνδρες με ελληνικές ρίζες κατέλαβαν τον παπικό θρόνο.
Ο Μητροπολίτης Πισιδίας Μεθόδιος είχε εύστοχα επισημάνει τη σχέση των Ελλήνων με τον παπισμό, διαχωρίζοντας την “παποφιλία” από την “παποδουλεία”. Σύμφωνα με τον Μητροπολίτη, η εδραίωση του ελληνικού πολιτισμού στη Ρώμη, ο ρόλος Ελλήνων στην ίδρυση της ρωμαϊκής εκκλησίας και η ανάδειξη πολλών Ελλήνων σε Πάπες εξηγούν αυτή τη φιλική στάση.
Στην πορεία της εκκλησίας, πριν από το Σχίσμα του 1054, δώδεκα Έλληνες Ποντίφικες άφησαν το στίγμα τους. Αυτός ο αριθμός κατατάσσει τους Έλληνες στην τέταρτη θέση μεταξύ των εθνικοτήτων που ανέδειξαν Πάπες, μετά τους Ιταλούς, τους Ρωμαίους και τους Γάλλους.
Ο Νικηφόρος Βιδάλης, Αρχιερατικός Επίτροπος της Ρωμαιοκαθολικής Αρχιεπισκοπής Αθηνών, καταγράφει δώδεκα Έλληνες Πάπες ανάμεσα στους 264 που υπηρέτησαν από τον Απόστολο Πέτρο έως τον Ιωάννη Παύλο Β’.
Εννέα από αυτούς τιμώνται ως άγιοι: Ανάκλητος, Ευάρεστος, Τελεσφόρος, Υγίνος, Ελευθέριος, Αντέρως, Σίξτος Β’, Ευσέβιος, Ζώσιμος, Θεόδωρος Α’, Αγάθων και Ιωάννης ΣΤ’. Επιπλέον, ο Ιωάννης Ζ’ και ο Ζαχαρίας, αμφότεροι από την Καλαβρία, συμπληρώνουν τον κατάλογο.
Ο Νικηφόρος Θεοτόκης θεωρεί ότι ο Άγιος Κλήμη Α’, είχε ελληνική καταγωγή βασιζόμενος στο ελληνικό ετυμολογικό υπόβαθρο του ονόματος και στο γεγονός ότι τα συγγράμματά του ήταν στην ελληνική γλώσσα.
Επιπλέον, δεν αποκλείεται ο Πάπας Διονύσιος Α’, ο οποίος διαδέχθηκε τον Σίξτο Β’, να είχε επίσης ελληνικές ρίζες, πιθανώς από την περιοχή της Μεγάλης Ελλάδας.
Ο τελευταίος Έλληνας που κατέλαβε τον παπικό θρόνο ήταν ο Αλέξανδρος Ε’, ο οποίος υπηρέτησε από τον Ιούνιο του 1406 έως την άνοιξη του 1410.
