Το 1480 ο Μωάμεθ Β΄Πορθητής φάνταζε απόλυτος κυρίαρχος στην Ανατολική Μεσόγειο μετά τη νίκη του επί των Βενετών. Στα Δωδεκάνησα έδρευε, εκείνη την εποχή, το Τάγμα των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη. Οι ιππότες είχαν κατακτήσει τα Δωδεκάνησα δημιουργώντας ένα μικρό ναυτικό κράτος που συνέχιζε πάντα τον πόλεμο κατά των μουσουλμάνων. Ο Μωάμεθ είχε επιτεθεί κατά των ιπποτών το 1454 και το 1467 χωρίς αποτέλεσμα. Μετά τη νίκη του κατά των Βενετών όμως ο Μωάμεθ ήταν αποφασισμένος να ξεκαθαρίσει την ροδιακή “σφηκοφωλιά”.
Στις 23 Μαΐου 1480 ο τουρκικός στόλος φάνηκε έξω από το λιμάνι της Ρόδου. Επικεφαλής της εκστρατείας ήταν ο εξισλαμισμένος “έλληνας” μεγάλος βεζίρης Μεζίχ Παλαιολόγος. Ο μεγάλος μάγιστρος του Τάγματος Πιέρ ντ’ Ομπουσόν μπορούσε να παρατάξει περί τους 7.000 άνδρες, εκ των οποίων οι 5.000 ήταν Έλληνες. Οι πηγές δεν συμφωνούν για την ισχύ της τουρκικής στρατιάς και αναφέρουν ότι αριθμούσε 70 -100.000 άνδρες.
Η μοιραία 27η Ιουλίου
Ύστερα από άγριες συγκρούσειςοι Τούρκοι εξαπέλυσαν την μεγαλύτερη τους επίθεση κατά της Ρόδου στις 27 Ιουλίου, ανήμερα του Αγίου Παντελεήμονος, μετά από σφοδρό βομβαρδισμό των τειχών και αφού είχαν προετοιμάσει 8.000 παλούκια για να παλουκώσουν τους αμυνόμενους που θα αιχμαλώτιζαν μετά τη νίκη τους! Ο Μεζίχ είχε υποσχεθεί στις ορδές του ότι θα μπορούσαν να λεηλατήσουν την πόλη. Με την κραυγή “Αλλάχ” οι Τούρκοι εξόρμησαν. Οι Τούρκοι επιτέθηκαν στο ρήγμα που είχε δημιουργηθεί στο τείχος ύστερα από τις προηγούμενες επιθέσεις και τους βομβαρδισμούς.
Ο Μεζίχ έριξε ως εμπροσθοφυλακή στη μάχη τους άτακτους βασιβουζούκους του, τον πολυάριθμο όχλο του στρατού του που πολεμούσε με στόχο τα λάφυρα. Πίσω από τους πολεμιστές οι αξιωματικοί περίμεναν με τα σπαθιά, έτοιμοι να “κόψουν” όποιον βασιβουζούκο δείλιαζε και επιχειρούσε να υποχωρήσει. Σε δεύτερο κλιμάκιο τάχθηκαν οι επίλεκτοι γενίτσαροι. Με τρομακτικές ιαχές οι Τούρκοι ρίχτηκαν στην επίθεση μόλις το πυροβολικό τους σταμάτησε την τελική προπαρασκευή. Ενώπιον της τρομακτικής αυτής ανθρώπινης μάζας οι αμυνόμενοι έχασαν έδαφος, οι Τούρκοι εισχώρησαν από το ρήγμα και η σημαία του “προφήτη” υψώθηκε στα τείχη.
Ο μεγάλος μάγιστρος ντ’ Ομπουσόν συναισθάνθηκε την κρισιμότητα της στιγμής. Αν και πληγωμένος από βέλος στο πόδι, ο έμπειρος πολεμιστής κατάλαβε ότι είχε έρθει η στιγμή που όλα θα κερδίζονταν ή θα χάνονταν, η στιγμή της μοίρας. Αμέσως λοιπόν εξόρμησε επικεφαλής 12 ιπποτών και τριών σημαιοφόρων κατά του μιαρού τουρκικού όχλου. Οι σημαιοφόροι κρατούσαν, ο ένας ένα λάβαρο με την εικόνα της Παναγίας, ο δεύτερος λάβαρο με την εικόνα του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου και ο τρίτος την σημαία του Τάγματος με τον οκτάκτινο σταυρό του Αγ. Ιωάννη.
Οι 16 αυτοί άνδρες στάθηκαν μόνοι, αρχικά, απέναντι στις μάζες και άρχισαν να κατακόβουν τους εχθρούς. Οι Τούρκοι όμως ήταν πολλοί. Ο ντ’ Ομπουσόν έλαβε τέσσερα νέα τραύματα στη φάση αυτή. Ένας δε θεόρατος γενίτσαρος κατάφερε να τον πλήξει τόσο ισχυρά με το δόρυ του που τρύπησε τον θώρακά του και έφτασε ως τον πνεύμονα. Οι άνδρες του τον τράβηξαν πίσω βαριά πληγωμένο. Φαινόταν πως είχε έρθει η ώρα η Ρόδος να τουρκέψει. Ξαφνικά εκεί που όλα φαίνονταν χαμένα για τους Χριστιανούς οι Τούρκοι σταμάτησαν! Πανικός επικράτησε στις τάξεις. Οι Τούρκοι φώναζαν πως η Παναγία, ο Αγ. Ιωάννης, που εικονίζονταν στα λάβαρα και οι άγγελοι των Χριστιανών, τους πολεμούν!
Πανικόβλητοι οι Τούρκοι άρχισαν να υποχωρούν! Αλλά και οι αμυνόμενοι υποστήριξαν ότι είδαν τον Τίμιο Σταυρό, με την Παναγία και τον Αγ. Ιωάννη, εκατέρωθεν, να λάμπει στον ουρανό και πίσω τους άγιοι και άγγελοι! Ήταν θαύμα ή ομαδική παράκρουση επιτιθεμένων και αμυνομένων; Το γεγονός ότι το περιστατικό μαρτυρείται και από τις δύο πλευρές ίσως δείχνει κάτι. Ότι κι αν ήταν πάντως, θαύμα, ή απλώς πανικός των Τούρκων, έσωσε τη Ρόδο. Οι ορδές του Ισλάμ πανικόβλητες τράπηκαν σε φυγή με τους ιππότες να καταδιώκουν τους πολεμίους και να τους σφάζουν ως το εχθρικό στρατόπεδο. Χιλιάδες Τούρκοι έπεσαν, εκείνη την ημέρα, ανήμερα της γιορτής του Αγίου Παντελεήμονος, αγαπημένου αγίου των Ροδίων. Λίγες ημέρες μετά, ντροπιασμένοι, οι Τούρκοι έφυγαν από το νησί
Πηγή: history-point.gr
