Για ακόμα μια φορά ο συντοπίτης μας και αντιδήμαρχος πλέον Γιώργος Πάττας μας κάνει περήφανους με τα ποιήματα μου καθώς πολλά εξ αυτών έχουν διακριθεί και βραβευθεί.
Ιδιαίτερα υπερήφανος που το ποίημα μου με τίτλο “Φως λαμπερό αέναο” κέρδισε το Β’ Βραβείο στον 12ο Παγκόσμιο Ποιητικό Διαγωνισμό της Αμφικτυονίας Ελληνισμού με ελεύθερο θέμα (Θρησκευτικό, Συμπαντικό, Κοινωνικό, Ερωτικό, Λυρική Ποίηση, Επική Ποίηση κλπ.).
«Φως λαμπερό αέναο»
Γεωργίου Ι. Πάττα
Μαύρισε γη και ουρανός, κλαίει και η Παναγιά,
μαγάρισαν την Πόλιν με αιώνια πυρκαγιά.
Ύπουλα, υποχθόνια, προδοτικά εμπήκαν,
στα άδυτα των Χριστιανών, τ’αγνά εμολυνθήκαν.
Οι Άγγελοι μαζεύτηκαν, λυγίσαν τα φτερά τους,
Παράδεισου μεταφορές, με ήρωες γεμάτους.
Τα ράσα εσκουρήνανε, οι ιερείς θρηνούνε,
δεν το χωράει ανθρώπου νους, δεν το κατανοούνε.
Μέσα στον Οίκο του Θεού, εις την Αγιά Σοφία,
με εισιτήριο έμπαινες, βάπτισμα στην Ορθοδοξία.
Τώρα οι αλλόθρησκοι πατούν, τα Άγια Χώματα της,
δίχως ντροπή και ασελγούν, Οσίας Υπερτάτης.
Αυτοί που πίστη δεν θωρούν, δεν σέβονται διόλου,
αιώνια καταδικάζονται, υπηρέτες του διαβόλου.
Κρίμα η δόξα, τα λεφτά, η φήμη, τα μεγαλεία,
όλα εκαταστράφηκαν, εκάψαν τα σχολεία.
Βιάσαν γυναίκες και παιδιά, ξυρίσαν τους παπάδες,
μετέτρεψαν τ’αφεντικά, σε σκλάβους, σε ραγιάδες.
Φως λαμπερό αέναο, που φώτιζε τους πάντες,
εχθροί το σκότος έφεραν, γκρέμισαν αδριάντες.
Νεκροταφεία βεβήλωσαν, τάφων σταυρούς εσπάσαν,
χωρίς διάκριση αυτοί, σκοτώσαν, εκρεμάσαν.
Και η Κωνσταντινούπολη γη Αυτοκρατορίας,
έπαψε να’ναι πρωτεύουσα της κοσμοκρατορίας.
Η θάλασσα φουρτούνιασε, σκοτείνιασαν τον ήλιο
και οι συμμάχοι κλάψανε, με δάκρυ κροκοδείλιο.
Κείνη την μέρα του Μαγιού, οι εικόνες των Αγίων,
ατίμωση βαριά υπέστησαν, εντός καταγωγίων.
Η Βασιλεύουσα γυμνή, στον όχλο παρεδόθη,
για άλλη μια φορά, ο Ελληνισμός προδόθη.
Μήτε ψαλμοί ακούγονται, μήτε καπνοί θυμιάζουν,
τους τελευταίους ήρωες, με θάνατο αγιάζουν.
Όσοι με πίστη έπεσαν, έγραψαν ιστορία,
στους απογόνους άφησαν, τρανή παρηγορία.
Ποτέ να μην ξεχάσουμε, αυτούς που την ζωή τους δώσαν,
και την Κωνσταντινούπολη, για πάντα εστοιχειώσαν.
Με μελανά τα γράμματα εγράφη στα βιβλία,
η επέτειος η θλιβερή, θανάτου συναυλία.
Μην κλαίτε, μην οδύρεστε και μην βαρυγκομάτε,
όσο η ψυχή μας δεν ξεχνά, η ελπίδα δεν κοιμάται.
