Αποχαιρετισμός στην Αδελφή μου Δωρίς – Ιωνία (Ντόρις, Doris) Μαυράκη….
Αγαπημένη μου, πως μπορεί κάποιος να αποχαιρετίσει έναν αδελφό μιαν αδελφή…… Κάποτε, μου είχες δώσει το πολύτιμο βιβλίο με τα ποίηματα του αγαπημένου μας ποιητή Ναζίμ Χικμέτ. Το βιβλίο του με τα ποιήματα που μου χάρισες το έχω εδώ, στην άλλη άκρη της Ευρώπης, σαν ευαγγέλιο λογοτεχνίας και ποίησης, ύμνος στην ανθρώπινη ύπαρξη και την Ελευθερία για την οποία τόσο πολύ αγωνίστηκες στην ζωή σου μέχρι το τέλος.
Ενα βράδι, τον Οκτώβρη του 1976, τα πρώτα χρόνια μετά την Δικτατορία, έφυγες από την συγκέντρωση του Δημοκρατικού Συνδέσμου στην Ρόδο για να πάς σε αφισοκόλληση του ΚΚΕ στην Σορωνή, κι εκεί λίγο πιο πρίν, καραδοκούσε σε μια πρώτη απόπειρα να σε αφανίσει, απο την ιδεολογία σου και την αγωνιστικότηττα σου, εκείνος, ξέρεις εσύ. Επέζησες, του ξέφυγες και γύρισες πίσω, μέσα από τιτάνιες μάχες, νοσοκομεία, χειρουργεία, χρόνια ολόκληρα. Και συνέχισες να αγωνίζεσαι για να ζήσεις, για να προσφέρεις, στους συντρόφους σου, στο συνδικαλιστικό κίνημα, στους ξενοδοχοϋπαλλήλους, στην φιλοζωική, στους τετράποδους φίλους σου, με αυταπάρνηση, ανιδιοτέλεια, αυτοθυσία, από το υστέρημά σου, θέτοντας την σωματική, ψυχική και πνευματική σου ακεραιότητα πάντα σε κίνδυνο. Ανείπωτα σκληρή η κοινωνία και αμείλικτη, και το πολιτικό σύστημα, υπέστης απανωτά χτυπήματα, σου μείωσαν την αναπηρική σου σύνταξη, σου έκοψαν το ΕΚΑΣ, αραίωσαν οι φίλοι και οι φίλες, οι συνοδοιπόροι, βίωσες τον ρατσισμό για τα άτομα με ειδικές ανάγκες, την διαφορετικότητα …. Και αφέθηκες, σε κέρδισε τελικά εκείνος που σε παραμόνευε χρόνια τώρα, γιατί είναι μεγάλη νίκη για εκείνον, να χαθεί από το πρόσωπο της γης ένας άνθρωπος με τόσο διάφανη και κρυστάλλινη ψυχή, μια σπάνια γενναία αλλά και γενναιόδωρη ύπρξη.
Όμως, για εμάς, τις αδελφές σου και τα ανήψια σου, ήσουν το φώς στο μονοπάτι που μας έδειξες, οι αξίες και τα ιδανικά σου ήταν οι βάσεις και ο φάρος και μέσα από αυτό, εμείς σε είχαμε πάντα ως ιδανικό πρότυπο. Μονάκριβή μου εσύ στον κόσμο μου λες στο τελευταίο σου γράμμα: «πάει να σπάσει το κεφάλι μου, σβήνει η καρδιά μου, Αν σε κρεμάσουν, αν σε χάσω θα πεθάνω». Θα ζήσεις, καλή μου, θα ζήσεις, Η ανάμνησή μου σαν μαύρος καπνός θα διαλυθεί στον άνεμο.
Θα ζήσεις, αδελφή με τα κόκκινα μαλλιά της καρδιάς μου Οι πεθαμένοι δεν απασχολούν πιότερο από ’να χρόνο τους ανθρώπους του εικοστού αιώνα. Απόσπασμα από την Μονάκριβη του ΝΑΖΙΜ ΧΙΚΜΕΤ σε μετάφραση ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ η αδελφή σου Ιρις Μαυράκη 05/09/2019
Η Δωρίς – Ιωνία Μαυράκη (Doris) γεννήθηκε στο Φισχουκ στην Νότιο Αφρική το 1951. Στην Ρόδο ήρθε με την οικογένεια της το 1960. Τελείωσε το Καζούλειο Γυμνάσιο έχοντας κάνει και τρία χρόνια στο Πρακτικό τμήμα του Βενετοκλείου και απεφoίτησε από την Ανωτέρα Τουριστική Σχολή της Ρόδου. Εργάστηκε για πολλά χρόνια ως ξενοδοχοϋπάλληλος Ήταν Μέλος του ΚΚΕ και συνδικαλίστρια με ενεργό δράση στο Σωματείο των Ξενοδοχοϋπαλλήλων Ρόδου για πολλά χρόνια με μεγάλη προσφορά στο Εργατικό και Συνδικαλιστικό Κίνημα. Ηταν μέλος της Φιλοζωϊκής Ρόδου γνωστή για την αγάπη της για τα ζώα.
Πηγή:www.dimokratiki.gr
