Η Ρόδος και η Κάρπαθος είναι τα δύο μεγαλύτερα νησιά των Δωδεκανήσων με έκταση 1.400,684 τ.χλμ. και 302,152 αντίστοιχα. Ο πληθυσμός της Ρόδου, ανέρχεται σε 115.490 κατοίκους, γεγονός που τη καθιστά το τρίτο πολυπληθέστερο ελληνικό νησί. Στην Παλιά Πόλη κάθε πέτρα διηγείται μια ιστορία φτάνοντας σε βάθος 2.400 ετών. Αρχαία αγάλματα, μαρμάρινα οικόσημα, κρήνες, η Οδός των Ιπποτών και το Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου, είναι η κληρονομιά που άφησαν οι πολιτισμοί που πέρασαν.
Η Κάρπαθος έχει συνολικό πληθυσμό 7.310 κατοίκους. Κρατάει καλά κρυμμένα μυστικά της Μεσογείου, σε αρχαίες πολιτείες, σε σπηλιές, σε εκκλησιές, ακόμα και σε φορεσιές. Τα νησιά αυτά διατηρούν απείραχτη την ψυχή τους, με ζωντανά εντυπωσιακά έθιμα, ατόφιους ανθρώπους, μουσική και πανηγύρια.
Το πανηγύρι της Παναγιάς της Τσαμπίκας στη Ρόδο
Το μοναστήρι της Παναγιάς Τσαμπίκας βρίσκεται στο ανατολικό μέρος της Ρόδου. Απέχει 32 χιλιόμετρα από την πόλη, ανάμεσα στην περιοχή Κολύμπια και το δήμο Αρχαγγέλου. Ο ναός είναι μονόκλιτος, δωδεκανησιακού τύπου, με σταυροθόλια στην οροφή. Όπως οι περισσότεροι ναοί στα Δωδεκάνησα, το δάπεδό του είναι στρωμένο με το παραδοσιακό χοχλάκι, ενώ το ξυλόγλυπτο τέμπλο φαίνεται παλαιότερο του 17ου αιώνα. Η ονομασία ”Τσαμπίκα”, σύμφωνα με την παράδοση, οφείλεται στη λέξη της τοπικής διαλέκτου ”τσάμπα”, που σημαίνει ”σπίθα”, και συνδέεται με το μύθο της εύρεσης της εικόνας.
Η θέα που επιφυλάσσει τους προσκυνητές η εκκλησία, όταν φτάσουν στην κορυφή, είναι απερίγραπτη. Το γαλάζιο της θάλασσας ανατολικά, το πυκνό δάσος από τα κυπαρίσσια που περιζώνουν το ναό δημιουργούν μιαν εικόνα πραγματικά εντυπωσιακή. Και το δέος κορυφώνεται όταν μπει κανείς στο ναΐσκο, με την εντυπωσιακά απέριττη λιτότητα και ταπεινότητά του. Το μοναστήρι πανηγυρίζει στις 8 Σεπτεμβρίου το Γενέσιον της Θεοτόκου.
Το πανηγύρι της Παναγιάς Τσαμπίκας συγκεντρώνει πάνω από 10.000 επισκέπτες. Το προσκύνημα βαστά γύρω στις δέκα μέρες. Μέχρι τα τέλη του 1970 το πανηγύρι συμπεριελάμβανε και χορούς και γλέντι. Οι μουσικοί με το βιολί, τη λύρα, το ακορντεόν και τα τύμπανα ξεσήκωναν τους πιστούς, που χόρευαν την αγαπημένη τους ροδίτικη σούστα, τον συρτό, τον καλαματιανό, τον ροδίτικο πηδηχτό. Σήμερα το εορταστικό μέρος έχει περιοριστεί. Μένει το καθαρά θρησκευτικό μέρος, που εκτός της λειτουργίας συμπεριλαμβάνει ομιλίες από κείμενα πεφωτισμένων πατέρων, παρουσιάσεις μουσικοχορευτικών συγκροτημάτων, ντόπιων και κρητικών, και εμποροπανήγυρη, που λόγω του μεγέθους της έχει μεταφερθεί εκτός του προαυλίου του μοναστηριού.
Στην Παναγιά τη Σκεδιανή στην Απολλακιά
Η ιερά μονή στο Σκιάδι είναι χτισμένη σε μια απόμακρη και μαγευτική τοποθεσία. Βρίσκεται στους πρόποδες ενός ψηλού και απότομου βουνού, στα ερείπια του ναού της θεάς Άρτεμης. Την ονομασία ”Σκιάδι” την πήρε από τη σκιά του τοπίου, λόγω ενός μεγάλου σύννεφου που βρίσκεται σχεδόν μόνιμα πάνω από το βουνό. Το μοναστήρι αποτελείται από τον κυρίως ναό, μονόκλιτο σταυροειδή δωδεκανησιακού τύπου, μ’ένα ιερό βήμα -μια μικρή βυζαντινή εκκλησία του 12ου αιώνα- και έναν πρόναο. Γύρω από το ναό υπάρχουν έξι κελιά (οντάδες), που φτιάχτηκαν για να φιλοξενούν τους επισκέπτες τις μέρες του πανηγυριού.
Το πανηγύρι του μοναστηριού έχει ενδιαφέρον, γιατί από την παραμονή πολύς κόσμος διανυκτερεύει στα κελιά. Μακριά από τη βοή και τους αγχώδεις ρυθμούς των πόλεων. Το πρωί, μετά τη λειτουργία, όλοι χορεύουν με τα όργανα και γλεντούν στο μεγάλο προαύλιο του μοναστηριού σε μια εκδήλωση πραγματικά μαζική. Τα τοπικά φαγητά όπως τα γιαμράκια και τα ντολμαδάκια, οι μεζέδες και το κρασί υπάρχουν άφθονα στα τραπέζια.
Η Κάρπαθος μέσα από το πανηγύρι του Αι Γιάννη του Βαπτιστή
Η Κάρπαθος φιλοξενεί ένα από τα πιο αυθεντικά πανηγύρια του Αιγαίου ,στην Βρυκούντα. Μιά μεγάλη σπηλιά χωρητικότητας εξήντα ατόμων στεγάζει το μικρό παρεκκλήσι του Αϊ-Γιάννη του Βαπτιστή.
Σκηνές θεατρικές, απίστευτης ομορφιάς. Με το πέρας του Εσπερινού ο κόσμος τοποθετείται στους πάγκους για το δείπνο.
Τα φαγητά σερβίρονται με τάξη στα τραπέζια και το δείπνο ξεκινάει με την ευλογία του παπά. Αμέσως μετά το φαγητό αρχίζουν να ψάλλονται εκκλησιαστικά απολυτίκια! Στο τέλος κάθε απολυτίκιου όλοι οι συνδαιτημόνες κτυπούν το πιρούνι τους στην άκρη του πιάτου τους. Με αυτό τον τρόπο εκδηλώνουν, τη συμμετοχή τους στην κοινή χαρά.
Ο παπάς δίνει το σύνθημα στον πρωτομερακλή να ξεκινήσει το τραγούδι. Οι οργανοπαίκτες, λυράρης και λαγουτιέρης κουρδίζουν τα όργανα και αρχίζουν τους σκοπούς. Το κύριο χαρακτηριστικό των πανηγυριών της Ολύμπου είναι η αυστηρότητα στην απόλυτη τέλεση της τελετουργίας τους. Τίποτα δεν γίνεται τυχαία.
Το συρματικό τραγούδι είναι η εισαγωγή στο γλέντι, καθότι τραγούδι με γνωστούς στίχους, προθερμαίνει τους γλεντιστές της παρέας που ακόμα δεν έχουν έλθει σε ευθυμία. Λίγο αργότερα αρχίζουν οι μαντινάδες.
Ο “κάτω χορός” είναι ένας πολύ αργός χορός που τον ξεκινάει διακριτικά ο αρχιγλεντιστής, στην αρχή με μία ντάμα. Τα βήματα του, αργόσυρτα, δύο μπρός ένα πίσω δεν τραβούν καθόλου την προσοχή. Γύρω στα μεσάνυχτα και για όλη τη νύχτα οι χορευτές έχουν δημιουργήσει ένα τεράστιο ημικύκλιο παρατεταγμένοι με τα χέρια σταυρωτά. Ο χορός κρατά συνήθως έως τις 8 το πρωί!
Πηγή : maxmag.gr
